อยากรู้ว่าสมัยนี้ยังมีคนอ่านกระทู้กันอยู่ไหมก็อยากจะถามทุกคนว่ามีเรื่องฝังใจกันบ้างไหมที่ไม่เคยลืมหรือว่าเป็นเรื่องที่นึกถึงทีไรจะกลับมาทำร้ายความรู้สึกทุกทีอยากรู้ว่ามีวิธีจัดการความคิดพวกนั้นยังไง ขอเล่าประสบการณ์ที่เป็นปัญหาตอนนี้เลยคือเราเป็นเด็กที่ครอบครัวไม่สมบูรณ์พ่อกับแม่แยกทางกันเราอยู่กับฝั่งแม่เท่าที่จำความได้คือทุกอย่างมีแค่มีแม่คนเดียวแต่แม่เราต้องมาทำงานที่กทม แล้วให้ตากับยายเป็นคนเลี้ยงแม่เป็นเหมือนโลกทั้งใบของเรา แต่เรากับแม่ก็แทบจะไม่ค่อยได้อยู่ด้วยกันแม่จะกลับมาหาปีละครั้งแต่ละครั้งแม่จะอยู่แค่3-4วันก็กลับมาทำงาน เราเป็นลูกคนเดียวไม่ค่อยมีเพื่อนไม่ค่อยมีใครรับฟังปัญหาพอมีเรื่องมาเล่าให้แม่ฟังเขาก็เหนื่อยจนไม่อยากรับฟังปัญหาของเราเวลาเจออะไรแย่ๆรุ่นพี่ทำร้ายโดนแกล้งโดนเหยียดจากสังคมเราร้องไห้แล้วคิดถึงแม่ตลอดเหมือนเราจะใจขาดตรงนั้นเลยเราชอบตั้งคำถามว่าทำไมแม่ถึงไม่อยู่กับเราเหมือนแม่คนอื่นทำไมแม่ถึงไม่มีเวลาให้ทำไมแม่ถึงไม่เคยรักษาสัญญาได้เลยจนทุกวันนี้ก็ยังมีคำถามพวกนั้นอยู่ พอโตขึ้นมาก็มีโอกาสได้ย้ายมาเรียนกับแม่ที่กทม เรากับแม่ทะเลาะกันทุกวันเขากับเราไม่เคยอยู่ด้วยกันมาก่อนทำให้ความคิดหลายๆอย่างไม่ตรงกัน พอช่วงโควิดที่ผ่านมาแม่ได้ย้ายไปทำงานที่ต่างประเทศเราได้อยู่บ้านคนเดียวโชคดีที่ตอนนั้นมีแฟนทำให้เรายังมีคนที่คอยรับฟังแต่ปัญหาคือเราเป็นโรคซึมเศร้าแล้วในโลกของเรามีแค่แฟนเท่านั้นคือโลกทั้งใบแต่เขาไม่ได้คิดเหมือนเรามุมมองมันต่างกันเขามีเพื่อนมีครอบครัวแต่เรามีแค่เขาทำให้เราต้องเลิกกันเราได้กลับมาอยู่คนเดียวเต็มตัวไม่มีทั้งแม่ไม่มีทั้งแฟนช่วงแรกเราว่ามันก็ยังโอเคไม่มีรักไม่มีทุกข์ แต่ชีวิตคนเราก็ยังต้องการใครที่เข้ามาเติมเต็มกับความเหงาเราก็ได้มีโอกาสเจอคนใหม่ๆแล้วก็มีแฟนใหม่เราบอกสิ่งที่เรากลัวของเราทั้งหมดให้เขาฟังแต่เขาเป็นคนอารมณ์ร้อนแต่เข้าใจเราที่สุด แล้วพอถึงวันนึงที่มีปัญหาสะสมในความสัมพันธ์นั้นอยู่แล้วก็ได้เลิกกันไม่ดีทางเขาได้มีมือที่สาม แล้วมันมีคำพูดเขาที่แทงใจเรามากที่สุดคือไม่ต้องเอาชีวิตเราไปฝากไว้กับเขา เรื่องก็ผ่านมา4เดือนแล้วจากตอนนั้น ส่วนเราเริ่มป่วยมาช่วง2เดือนหลังๆเราโทรมร่างกายอ่อนแอป่วยบ่อยไม่ค่อยมีแรงเป็นไข้กลางคืนทุกวันจนเริ่มมาหนักขึ้นเรื่อยๆกินไม่ได้นอนไม่หลับเครียดจนตาแดงแล้วตามัวมันทำให้เรามองไม่เห็น เราเหมือนพะวงหน้าพะวงหลังทั้งกลัวทั้งกดดันตัวเอง หัวใจเราเต้นแรงและเร็วตั้งแต่ที่เป็นโรคซึมเศร้าบางทีเราเหมือนจะช็อคไปเลยแขนเราข้างเดียวทำให้เราไม่ค่อยมีความารู้สึกกับแขนข้างนั้นเราร้องไห้ทุกวันสภาพเราตอนนี้ไม่ต่างจากคนตายเราทรมานแล้วเรื่องที่ทำให้ร้องไห้ตลอดคือเรื่องของแม่ ชีวิตเราไม่ได้ลำบากเลยแต่ขาดแค่ความรักจากคนเป็นแม่ เราตามหาความรักจากคนอื่นตลอดจากแฟนคิดว่าตรงนั้นจะทดแทนสิ่งที่เราขาดไปได้แต่มันไม่ใช่เลยเราแค่ต้องการแม่คนที่คอยกอดเราคนที่คอยบอกเราว่าเก่งคนที่คอยกินข้าวพร้อมกันแต่ไม่มี เราต้องนั่งกินข้าวคนเดียวป่วยก็ต้องดูแลตัวเองเหนื่อยก็แค่ร้องไห้ เราจะชอบถามตัวเองตลอดว่าทำไมไม่มีพี่น้องเหมือนคนอื่นบ้างที่จะคอยอยู่เคียงข้างกันเวลาที่เดือดร้อน มันเหนื่อยจริงๆนะเวลาที่เราต้องแบกรับอะไรไว้คนเดียว เคยถามแม่ว่าทำไมแม่ถึงต้องทิ้งหนูทำไมแม่ไม่อยู่กับหนูเหมือนแม่คนอื่น คำตอบของแม่คือแม่ยอมทำงานหนักๆไม่มีเวลาให้เราเพื่อจะให้เราได้มีชีวิตที่ดีไม่ลำบาก เป็นคำตอบที่ถึงเราจะเสียใจแค่ไหนแต่ก็ต้องเข้าใจมันทำให้หัวใจแตกสลายตายแล้วตายอีก ไม่เคยมีครั้งไหนที่พูดเรื่องแม่แล้วน้ำตาจะไม่ไหลไม่เคยเข้มแข็งได้เลยมันเลยยิ่งเป็นบาดแผลในใจเรา กลายเป็นเด็กไม่ยิ้มไม่สังสรรค์เก็บตัวไปไหนมาไหนคนเดียว มันไม่ใช่ว่าอยากอยู่คนเดียวแต่นี่คือการที่เราเลือกไม่ได้ ปัจจุบันนี้หนูอายุแค่16ปี หนูต้องอดทน หนูเรียนรู้ด้วยตัวเองมาตลอด แม่ไม่เคยสอนเราเลยสักเรื่องแต่เราต้องเอาตัวเองให้รอดในการใช้ชีวิตคนเดียว ชีวิตเด็กคนอื่นจะเป็นยังงหนูก็ไม่แน่ใจ แต่ชีวิตหนูมีแต่ความว่างเปล่า ไม่เคยขอให้ตัวเองมีชีวิตอยู่ ขอให้ตัวเองตายทุกวัน แต่ที่ยังใช้ชีวิตต่อเพราะแม่ แม่มีลูกคนเดียวถ้าเกิดหนูเป็นไรขึ้นมา หนูก็ไม่รู้เหมือนกันว่าใครจะมาดูแลเขา ขอให้โลกนี้ใจดีกับทุกคนนะคะ ถึงชีวิตหนูจะไม่ดีแต่หนูก็ภาวนาตลอดว่าคนที่เดินผ่านหนูไปทุกวันเขาจะมีความสุขมากกว่าหนู เขาจะยิ้มได้แล้วเป็นคนเก่งเหมือนที่เขาเป็น
ปัญหาโรคซึมเศร้า