หนูอายุ15กำลังสอบเข้าม.4แต่ต้องดูแลพี่ชาย27ที่เสพยาเป็นโรคซึมเศร้าต้องคอยพาไปหาหมอทุกเดือนต้องป้อนข้าวป้อนยาแม่ก็อยู่ต่างประเทศพ่อก็เสียตอนกำลังจบม.3แล้วต้องย้ายมาบ้านแม่และดูแลพี่ชายต่างพ่อแต่การดูแลคนคนหนึ่งที่เป็นโรคซึมเศร้าและเสพยามันยากมากถึงจะมีป้าข้างบ้านคอยช่วยแต่ภาระมันหนักจริงๆไม่ได้หมายความว่าพี่เป็นภาระแต่ภาระทางจิตใจเราต้องคอยดูแลเงินก็ต้องคอยแบ่งเงินให้พี่ใช้ส่วนตัวที่เอาไปซื้ออะไรบ้างก็ไม่ยอมบอกพอไม่ให้ก็มาขอไม่หยุดจนไม่มีสมาธิในการเรียนหรือการใช้ชีวิตส่วนตัวทั้งเรื่องค่าเทอมค่านั่งจ้างรถไปหาหมอค่ายาและสภาพจิตใจหนูมันทำให้หนูคิดถึงแต่ตัวที่พ่อยังอยู่ถ้าะอยู่หนูคงไม่ต้องมายู่แบบนี้ไม่ต้องมารับภาระที่หนูทำคนเดียวไม่ไหวไม่ต้องมารับคำดุคำติคำว่าจากผู้ใหญ่ว่าหนูดูแลพี่ไม่ดีทั้งที่หนูเป็นแค่เด็กถึงจะเป็นแม่เดียวกันแต่ต่างพ่อและหนูก็อยู่กับแค่พ่อมาโดยตลอดไม่ได้รู้จักเขาขนาดนั้นหนูทั้งกัดดันทั้งเสียใจแต่ระบายออกไปก็ไม่มีใครเข้าใจเลยจะปล่อยพี่ไหวแบบนั้นก็ไม่ได้แม่จะเสียใจและบางครั้งหนูทนพี่ไม่ไหวจนตะคอนใส่พี่พี่ก็จะเอาเรื่องนี้มาพูดตลอดทำให้หนูรู้สึกว่าหนูผิด