เคยมีคนพูดไว้ว่า ชีวิตของคนเรา ย่อมมีขึ้นมีลง บางคนเวลาขึ้นก็ขึ้นสุงสุด เวลาลงก็ลงต่ำสุดแทบสิ้นเนื้อประดาตัว เพื่อนๆ เคยประสบกับตัวเองมาบ้างหรือเปล่าครับ สำหรับผมก็เคยเจอมาเหมือนกัน แต่เป็นสมัยเด็กๆ นะครับ



เรื่องก็มีอยู่ว่า สมัยเด็ก ผมเป็นเด็กบ้านนอก ทางภาคอีสาน มีที่นาก็แทบจะปลูกข้าวไม่ได้เพราะมันแล้ง พ่อชอบกินเหล้า แทบจะกินเหล้าแทนข้าวแทนน้ำเลย ได้เงินมาก็ซื้อเหล้าหมด ข้าวจะกินแทบไม่มี ส่วนกับข้าวเหรอ แทบไม่ต้องพูดถึง บางวันไปเรียน ไม่มีเงินติดตัวสักบาท ต้องเดินเท้าไปเรียนวันละ 10 กิโลฯ ห่อข้าวเปล่าไปกินที่โรงเรียน พอพักเที่ยง ก็ต้องแอบไปกินข้าวคนเดียวหลังอาคารเรียน เพราะอายเพื่อน ไม่กล้าไปกินเขา ตัวเองมีแต่ข้าวเปล่า ส่วนเพื่อนๆ มีกับข้าวกินกันเยอะ รู้สึกว่าเราแย่มากเลยไม่กล้าไปกินรวมกับเพื่อนๆ

ในบางวันผมต้องเอาข้าวไปตำในครก แล้วปั้นเป็นก้อนๆ ใส่ถุงไปกินที่โรงเรียน ซึ่งเวลาตำข้าวในครกที่มันมีเศษน้ำพริกติดนิดหน่อย  แล้วปั้นเป็นก้อนๆ กินก็อร่อยดีเหมือนกัน เวลาไปแอบกินหลังอาคารเรียนก็ไปเด็ดใบไม้ ดอกดาวเรืองตามรั้วโรงเรียนมากินด้วย ก็อร่อยไปอีกอย่าง เฮ้อ คิดถึงชีวิตตอนเด็กแล้วผมคิดว่าน่าจะเป็นช่วงชีวิตที่ตกอับที่สุดแล้ว

ตอนนี้พอเราโตขึ้น มีงานทำ มีรถขับ มีเงินเหลือเก็บแล้ว ทำให้นึกถึงชีวิตตอนเด็ก และชีวิตของคนๆ หนึ่ง ที่เกิดมา ต้องผ่านอะไรมาถึงขนาดนี้ได้ เป็นเรื่องที่มหัศจรรย์จริงๆ นี่แหละที่เขาว่า "ชีวิต ย่อมมีขึ้นมีลง เป็นเรื่องธรรมดา" ถ้าไม่เคยลงเลยก็ไม่รู้หรอกว่า ขึ้นมันเป็นยังไง

เพื่อนๆ เคยมีประสบการณ์แย่ที่สุดยังไงบ้างครับ เล่าสู่กันฟังหน่อย

ผมตั้งอีกที่ ที่นี่ครับ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้http://talk.mthai.com/topic/434298