มีเพื่อนมาขอให้เราช่วยงานเขา เพราะเขาทำคนเดียวไม่ไหว เราเองก็ยินดีช่วยเพราะเห็นว่าเป็นเพื่อนกัน
แต่เพื่อนได้คิดวางแผนงานไว้หมดแล้ว ว่าจะทำอะไรยังไงบ้าง ทีนี้ความคิดของเพื่อน มีบางจุดที่เราไม่เห็นด้วย ก็เลยพูดแย้งไป
แย้งแบบใช้เหตุผลอธิบาย แล้วก็เสนอทางเลือกอื่นที่คิดว่าดีกว่าให้ แต่เพื่อนกลับไม่ฟังเรา แล้วก็ปฏิเสธความคิดเรา
เพื่อนคิดว่าความคิดของเขาถูกต้องหมดแล้ว เราก็เลยปล่อยเพื่อน ถ้าเขามั่นใจว่าเขาถูกก็เอาตามนั้นแหละ
แต่เราก็คิดในใจว่า 'เก็บข้อเสนอของเราไปพิจารณาก่อนไม่ได้เหรอ ทำไมต้องรีบปฏิเสธ' รู้ว่าทำงานคนเดียวไม่ไหว ก็ควรฟังคนอื่นบ้าง
อยากให้เขาช่วย แต่ไม่ฟังเขาเลยนี่นะ บางทีเราก็รู้สึกว่าเพื่อนนิสัยเด็กจัง (แต่อายุไม่เด็ก)
เราเคยเจอบางคนที่แย่กว่า พอเราไปเสนอความคิดขัดแย้งกับเขา เขาไม่คุยกับเราอีกเลย ทั้งๆที่ไม่ใช่เรื่องคอขาดบาดตาย ถ้าสังคมมีคนแบบนี้เยอะๆมันจะเป็นยังไง

ทีนี้เราก็นึกย้อนอดีตไปตอนที่เราขอความช่วยเหลือเพื่อนบ้าง เพื่อนคนนี้ก็วิจารณ์ความคิดเราเหมือนกัน ว่าความคิดเราไม่ดี
บอกว่าความคิดเขาดีกว่า เราก็ยังเอาความคิดเพื่อนมาพิจารณา แล้วตัดสินใจเอาความคิดเพื่อนมาผสมผสานกับความคิดเรา
และยอมทิ้งความคิดของตัวเองบางส่วนไป ทั้งๆที่เราเองก็ไม่ใช่คนใจกว้างอะไร แต่เราก็ยังแยกแยะ ถ้าเป็นเรื่องส่วนตัวเราอาจไม่ฟังใคร
แต่ถ้าเป็นงานกลุ่ม เราจะฟังคนอื่นด้วย เพราะมันคือประโยชน์ส่วนรวม ไม่ใช่ประโยชน์ส่วนตน