กว่าจะชูช่อออกรวงเหลืองอร่ามได้   คนที่ไม่ได้เป็นชาวนาจริงๆ ยากจะเข้าถึงและเข้าใจความเป็นกระดูสันหลังของชาติ   นอกจากจะเผชิญภัยธรรมชาติ น้ำท่วม  น้ำแล้ง  เพี้ย ดินเป็นกรด ฯลฯ ในระหว่างและหลังกระบวนการปลูกข้าวแล้ว   ยังต้องมาเผชิญกับการภัยที่เกิดจาก “จิตใจ” มนุษย์  ที่มีทั้งรังเกียจ  กดขี่(ราคา)  เห็นแก่ได้  ไร้ปราณี ฯลฯ อีก

ผมเคยเรียนในกระทู้ก่อนๆ ไปแล้วว่า “ชาวนา” และ “ข้าว” คือตัวสร้างความเป็น “ปึกแผ่น” ของแผ่นดินไทย   เหมือนๆ กับ “น้ำมัน” ที่สร้างปึกแผ่นให้บางประเทศในตะวันออกกลาง    ชาวนาในสมัยก่อนเป็นทั้งทหารไพร่(ชั้นเลว)ที่ต้องถูกเกณฑ์ไปออกทัพจับศึกที่อยู่แนวหน้า(ตายก่อนแม่ทัพนายกอง)  เป็นทั้งไพร่ส่งส่วยต้องต้องเข้าเวรทุกๆ สองเดือน  เป็นทั้งชาวนาที่ต้องปลูกข้าวเข้าฉางหลวงเป็นเสบียงไว้ยามศึกสงคราม



ผลผลิตจากเกษตรกรรมอย่างข้าว  จึงเป็นส่วนสำคัญในการสร้างความเป็นปึกแผ่นให้เรามาเท่าทุกวันนี้เมื่อเทียบกับผลผลิตอื่นๆ รวมถึง “ยางพารา” ด้วย    แต่ที่น่าฉงนว่า   สถานะของ “ผู้ผลิต” อย่างชาวนาแทบจะไม่กระเตื้องขึ้นเอาเสียเลย   แต่บางกลุ่มบางตระกูลกับรวยเอาๆ จากการทำนาบนหลังชาวนาอีกทอดหนึ่ง