๏ แสงสายัณห์ฉันยลแต่หนก่อน
คือแสงย้อนศรแย้งแทงใจฉัน
สีแสดส่องผ่องสาดมิขาดกัน
เกรี้ยวกราดควั่นบั่นคว้านดวงมานซม

๏ เอี้ยงถาโถมโหมถิ่นโบยบินโผ
ทิ้งปลักโคโย้คอหนอทุกข์ถม
เหมือนกับแกล้งแสร้งกล่อมให้ตรอมตรม
ทรวงระทมจมเทวษมิเว้นวาง

๏ ดูโน่นไม้ใบโมกก็โบกไหว
กวักหัวใจให้จมข่มทุกอย่าง
ความรู้สึกนึกเสียดละเอียดบาง
ให้อ้างว้างหว่างเว้นเสียเป็นนาน

๏ แมลงปอก่อปมตามลมลิ่ว
บินเป็นทิวปลิวทวนกวนทั้งย่าน
ระอาหนาหน้าหนาวฉันร้าวราน
ทรมานปานไหม้ในอุรา

๏ เสียงเรไรไห้ร้องลั่นหนองน้ำ
พาอกช้ำย้ำชอกมาตอกหน้า
เสียงเศร้าสร้อยโศกศัลย์หวั่นวิญญาณ์
คงทิวาลาวันโลกสั่นคลอน

๏ ราตรีเยือนเคลื่อนย้ายหมายบังบด
พารันทดรดท่วมสวมสังหรณ์
ฉันเป็นเพียงเสียงพรากที่จากจร
พอแสงอ่อนซ่อนอุ่นเลยขุ่นมัว

หมื่น พันธา