อัลบาทรอสเอย     เจ้าลอยนิ่งเฉย    อยู่เบื้องบนนั่น
ดิ่งลึกลงไป          ม้วนใต้คลื่นพลัน  เขาวงกตกั้น         ถ้ำปะการัง

เสียงสะท้อนกลับ   ห่างลับไปนาน     กาลเวลาครั้ง
มาผ่านผืนทราย     ภายใต้สมุทรยัง    มีทุกสิ่งสรรค์        อันเขียวขจี  

ไร้คนเรียกหา         พวกเราให้มา       ณ แดนแห่งนี้
และไม่มีใคร          รู้ได้สักที             อยู่ไหนกันนี่        หรือด้วยเหตุใด

บางอย่างป่วนปั่น    บางสิ่งมุ่งมั่น        พยายามเข้าไว้
เริ่มการปีนป่าย       ตะกายกันไป        สู่แสงสดใส         โชติช่วงฉับพลัน

มีคนแปลกหน้า      สวนกันไปมา        ในถนนนั้น
บังเอิญสบตา         ตัวข้าคือท่าน        ที่ได้เห็นมัน         คือฉันคนนี้

ฉันยื่นมือไป           ให้เธอจับไว้         พาไปสู่ที่
และช่วยให้เรา        ได้เข้าใจดี           ที่สุดถ้วนถี่           เท่าที่อาจทำ  

และไม่มีใคร           เรียกหาเราให้      ไปนั่นด้วยซ้ำ
ทั้งไม่มีใคร            ข้ามไปถลำ          แล้วพ้นจากกรรม   รอดชีวิตมา

ไร้คนเอ่ยคำ           พยายามตอกย้ำ    ไม่มีหรอกหนา
รอบดวงตะวัน         ใครกันจะพา         ตัวตนเข้าหา         และโบกโบยบิน







ก็เกือบทุกวัน          เธอก้มหาฉัน         ตื่นนิทราสิ้น
อยู่เหนือดวงตา       เชิญมาได้ยิน         กระตุ้นถึงถิ่น        ให้ลุกขึ้นมา

ลำแสงแดดส่อง       หน้าต่างที่ช่อง       ผนังห้องเข้าหา
ปีกทูตแสงสว่าง       กระจ่างเข้ามา        ในยามอุษา         นับล้านหลั่งไหล  

คนร้องเพลงกล่อม   หลับตาให้ยอม       จะหาใครได้
จึงเปิดหน้าต่าง        แล้วพลางบอกไป   ผ่านฟากฟ้าไกล   ไปเรียกหาเธอ