มีคำต่างประเทศหลายคำ ที่ถูกนำมารวมเป็นส่วนหนึ่งภาษาไทย

เช่น อั๊ว ลื้อ จากภาษาจีน

หรือ อาตมา โยม จากฝั่งอินเดีย

ประกอบกับอิทธิพลจากศาสนาพุทธเถรวาท ที่เน้นหลักคำสอนปฏิบัติแบบดั้งเดิม รวมถึงภาษาที่ใช้ก็คงไว้แบบเดิม

เมื่อมาเผชิญกับภาษาท้องถิ่น ทำให้มีการแยกระดับว่า ภาษาที่ใช้ในวงการศาสนาเป็นราชาศัพท์ ส่วนภาษาที่ชาวบ้านท้องถิ่นใช้ เป็นภาษาสามัญ

และไม่ได้มีภาษาไทยภาคกลางอย่างเดียว ภาษาไทยภาคอื่น ความจริงก็จัดเป็นคนล่ะภาษากับภาษาไทยกลาง และมีสรรพนามที่แตกต่างออกไป เช่น

ข่อย สู ฮา ตั๋ว ฯลฯ

ทำให้รวมๆกันแล้ว ภาษาไทย มีสรรพนามให้ใช้เยอะมาก เพราะเป็นส่วนผสมจากหลายภาษา รวมๆกัน