- นี่เป็นเรื่องที่เขียนเพิ่มเติมแทรกในช่วงสมัยเรียนของx-men ศิษย์หลวงพี่ชาร์ล รุ่น1 ที่มีกันอยู่แค่5คนนั่นน่ะ

- เนี้อเรื่องแสดงให้เห็นว่าในช่วงวัยรุ่นสมาชิกทีมแต่ละคนระหว่างที่ไม่ได้ออกปราบเหล่าร้ายวันๆนึงจะทำอะไรกันบ้าง อ่านจนจบสองเล่มจะเหมือนเป็นการสรุปเรื่องสมัยเรียนของศิษย์รุ่นแรกให้นักอ่านรุ่นหลังๆที่เกิดไม่ทันเข้าใจ เรื่องจะจบลงก่อนที่ทุกคนจะแยกย้ายกันไปมีงานทำ มีชีวิตของตัวเอง ไปเข้าอเวนเจอร์ ไปเป็นตัวโกง ออกอวกาศจนโดนฟีนิกส์สิง หรือห้อยติดอยู่ในโรงเรียนต่อไปแบบถึงไล่ยังไงก็ไม่ไปแล้วล่ะนะ

- เนี้อเรื่องในตอนนี้ไม่ต่อกับตอนที่1 (จะให้กลับจากขั้วโลกเหนือแล้วทำภารกิจต่อเลยก็ดูจะใช้งานนักเรียนหนักเกินไปนะ) ส่วนจะไปแทรกอยู่ช่วงไหนในเนี้อเรื่องหลักก็ยังต้องไปค้นกันทีหลัง

- ...เนี้อหาในเรื่องไม่เกี่ยวอะไรกับจักรวาลหนังfoxจ้ะ

ตอนที่1
http://ppantip.com/topic/34648835

ตอนที่3
http://ppantip.com/topic/34753056

ตอนที่4
http://ppantip.com/topic/34764916/

ตอนที่5
http://ppantip.com/topic/34884146

ตอนที่6
http://ppantip.com/topic/35123159
__________________________________________




(แผ่นแรกของแต่ละเล่มหลังจากนี้จะเป็นหน้าหนังสือรุ่นของสมาชิกทีมแต่ละคนค่ะ เล่มนี้เป็นของไอซ์แมน)

หนังสือเล่มนี้เป็นสมบัติของ : บ็อบบี้ เดรค

*บ้าเอ๊ย ตอนแรกนึกว่าโปรเฟสเซอร์แกสนิทกับจีนขนาดเรียกจีนว่าจีนโอทั้งคาบซะอีก คืนนี้ต้องกลับไปค้นเรื่องเกี่ยวกับจีโนมแล้ว

(เหนือภาพสก็อต) วันนี้เจ้าสก็อตมันต้องแอบหลับอยู่หลังแว่นกันแดดนั่นแน่ๆ เห็นนั่งน้ำลายยืดตลอดคาบเลย

(เหนือภาพจีน) หรือไม่ก็คงเป็นเพราะวันนี้มันได้นั่งอยู่ข้างหลังจีนล่ะนะ

(เหนือภาพแฮงค์) แม่สาวเสิร์ฟที่ร้านคาเฟ่อะโกโกนั่นต้องชอบฉันแน่ๆเลย วันนี้ชวนแฮงค์ไปที่นั่นอีกดีกว่า ถ้าหมอนั่นสัญญาว่าจะไม่ไปห้อยโหนอยู่บนขื่อร้านอีกน่ะนะ

(ใต้ภาพวอร์เรน) บ้าเอ๊ย ขนอ่อนจากปีกวอร์เรนติดอยู่บนกระเป๋าของฉันอีกแล้ว หยะแหยงชะมัด ฉันล่ะเกลียดช่วงที่วอร์เรนผลัดขนจริงๆ

ถ้าหลับในคาบเรียนทั้งที่หัวยังตั้งตรงอยู่ได้เซเรโบรคงไม่รู้ว่าฉันแอบหลับ...ซะที่ไหนล่ะ

ถ้าฉันเป็นโปรเฟสเซอร์Xล่ะก็ฉันจะโมรถเข็นให้แรงสุดๆแล้วซิ่งไปให้รอบโรงเรียนเลย ใส่ยางใหญ่ๆแบบโคตรเท่ไปด้วย พอจักโกนอทออกมา “วะฮ่ะฮ่า ข้าคือจักโกนอท ไม่มีใครหยุดยั้งข้าได้” พลั่กกกกก ฉันจะขับรถเข็นชนมันให้หน้าหงาย แล้วเบิร์นยางทำรอยโดนัทไว้บนหัวมัน และซิ่งรถเข็นกลับออกมาพร้อมหันกลับไปพูดกะมันแบบเท่ๆว่า “กลับไปอยู่ในทับทิมอย่างเดิมซะเถอะ ไอ้อ่อนเอ๊ย”



เจ๊: เฮ้ เดี๋ยวๆป้าลืมเก็บขี้หมาของป้ากลับไปด้วยหรือเปล่า

ป้า: ช่างเถอะ เดี๋ยวมันก็ย่อยสลายไปเองแหละ

เจ๊: เดี๋ยวฉันก็ได้เหยียบเข้าไปก่อนมันจะย่อยสลายพอดีสิ เก็บกลับไปด้วยเลยนะ

ป้า: เธอนี่มันไม่รู้จักเคารพกฎของธรรมชาติเอาซะเลย แบ็กซ์เตอร์เอ๊ย กลับบ้านกันเถอะลูก

แบ็กซ์เตอร์?



บ็อบบี้: ฮ้าววววว

จีน: เสียงเครื่องยนต์นี่กล่อมฉันจนหลับสนิทเลย

แฮงค์: เราน่าจะกลับถึงโรงเรียนกันตั้งแต่หลายชั่วโมงก่อนแล้วนะ

เฮ้ แต่ดูวิวแล้วแถวนี้มันไม่ใช่นิวยอร์คนี่นา

ชาร์ล: ถ้าพวกเธอยังจำกันได้ ก่อนที่จะออกไปปฏิบัติภารกิจครั้งล่าสุดนี้...

ฉันสัญญากับพวกเธอไว้ว่าหลังเสร็จงานแล้วจะพามาพักร้อนนะ

และวอร์เรนก็ใจดีให้พวกเราไปพักกันที่บ้านพักตากอากาศริมทะเลของครอบครัวที่อยู่ทางใต้ของฟลอริด้า ตอนนี้เรากำลังจะไปที่นั่นกันไง

สก็อต: ฟลอริด้าเหรอ?

วอร์เรน: ที่จริงแล้วครอบครัวฉันแทบจะไม่ได้ไปที่นั่นเลยล่ะนะ

บ็อบบี้: ว้าว ยอดไปเลย

วอร์เรน: นี่ก็เกือบถึงสนามบินแล้ว บ้านพักตากอากาศก็อยู่อีกไม่ไกลแล้วล่ะ

ชาร์ล: แต่ก่อนจะไปที่นั่นฉันขอแวะทักทายเพื่อนเก่าสมัยเรียนปริญญาตรีหน่อยนะ ห้องแล็บของดร.เคอร์ติส คอร์เนอร์เพื่อนของฉันอยู่ไม่ไกลจากที่นี่เท่าไหร่หรอก



แฮงค์: แม่เจ้า หลังบ้านเขาเป็นป่าชายเลนเชียวนะ

นี่มันบ้านในฝันสำหรับนักชีววิทยาชัดๆ แค่เดินไปหลังบ้านก็เจอทั้งพืชทั้งสัตว์สารพัดสปีชีส์แล้ว

บ็อบบี้: แถมเจอยุงอีกเป็นฝูงๆด้วย

คุณนายคอร์เนอร์: ค่ะ

ชาร์ล: สวัสดีครับคุณนายคอร์เนอร์ ผมชาร์ล เซเวียร์ เป็นเพื่อนสมัยเรียนของสามีคุณ วันนี้ผมจะมา...

คุณนายคอร์เนอร์: ขอโทษด้วยนะคะ แต่วันนี้เขาไม่อยู่บ้านค่ะ

เขา...เขาออกไปธุระน่ะค่ะ และคงยังไม่กลับมาอีกเป็นอาทิตย์เลย

ชาร์ล: งั้นหรือครับ

ผมคิดว่าตอนนี้คุณกำลังอยู่ในสถานการณ์พิเศษบางอย่าง ที่ผมและนักเรียนทั้งหลายของผมอาจพอช่วยคุณได้

เราคุ้นเคยกับ...คนที่แปลงร่างได้อยู่แล้ว

คุณนายคอร์เนอร์: ถ้า...ถ้าคุณช่วยได้ดิฉันก็ยินดีค่ะ

เดี๋ยวดิฉันจะนำทางพวกคุณไปที่ห้องแล็บของเคิร์ทนะคะ



บ็อบบี้: โอ้โห ที่นี่เพิ่งโดนโจรเข้ามาปล้นรึยังไงเนี่ย

สก็อต: รอฟังเงียบๆก่อนเถอะน่า เดี๋ยวเขาก็จะเล่าให้เราฟังอยู่แล้ว

คุณนายคอร์เนอร์: ดิฉันอัดวีดีโอขั้นตอนการทำงานของเขาไว้ด้วย คุณจะดูก็ได้นะคะ ดิฉันอัดวีดีโอขั้นตอนการทดลองของเขาไว้เผื่อไว้ในกรณีที่เขาสูญเสียสติสัมปชัญญะไปจนไม่สามารถทำการทดลองเดิมซ้ำได้อีก

คุณเคยเจอสามีของดิฉันหลังจากที่เขาเสียแขนไปเพราะกับระเบิดหรือยังคะ?

ชาร์ล: ยังเลยครับ

แฮงค์: เป็นแขนเทียมชั้นเลิศเลยนะครับ

คุณนายคอร์เนอร์: ค่ะ เป็นแขนที่ดีที่สุดเพราะมันเป็นแขนของเขาเองจริงๆนี่แหละ

เขาทำการทดลองเลียนแบบกระบวนการงอกอวัยวะใหม่ของสัตว์เลี้อยคลาน และผสานกระบวนการเหล่านั้นเข้ากับร่างกายมนุษย์

ดร.คอร์เนอร์(ในวีดีโอ): ตอนนี้ผ่านไปเจ็ดสิบสองชั่วโมงนับตั้งแต่ได้ยาครั้งหลังสุดไป

เลยเวลาที่ยาจะหมดฤทธิ์มาหกชั่วโมงแล้วหรือนี่ ถ้าปรับขนาดของยาอีกหน่อยฤทธิ์ยาคงจะอยู่ได้นานกว่านี้...

เดี๋ยว หรือว่านี่จะผ่านมาเจ็ดสิบแปดชั่วโมงแล้ว คิดอะไรไม่ออกเลย... นี่มันผ่านมาแล้วกี่ชั่วโมงกันแน่...

แฮงค์: แต่การปลูกถ่ายDNAของสัตว์เลี้อยคลานเข้ากับร่างกายของมนุษย์ก็มีผลข้างเคียงที่ร้ายแรงอยู่

ผมเสียใจด้วยจริงๆครับ

ดร.คอร์เนอร์(ในวีดีโอ): ไม่...ขัดขืนไม่ได้แล้ว

...ใช่ ฉันกลับมาแล้ว ฉันจะสานต่อวิวัฒนาการในทางที่มันควรจะเป็นเอง



ดร.คอร์เนอร์(ในวีดีโอ): ฉันจะไม่ย้อนกลับไปที่เดิมอีกแล้ว

บ็อบบี้: โอ้โห

คุณนายคอร์เนอร์: บางครั้งเขาก็ยังเหลือสติอยู่บ้าง ฉันเลยยังพอจะคุยให้เขาสงบลงและกินยาระงับอาการได้

แฮงค์: นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาหลุดออกไปสินะครับ

คุณนายคอร์เนอร์: ครั้งล่าสุดที่เขาขาดยาก็แย่พอกับครั้งนี้ล่ะค่ะ เขาหายเข้าไปในบึงเป็นอาทิตย์ จนสไปเดอร์แมนหาเขาเจอและเอายาระงับอาการไปให้

วอร์เรน: นี่สไปเดอร์แมนไปที่อื่นได้นอกจากนิวยอร์คด้วยเรอะ

ชาร์ล: คุณมีน้องสาวอยู่แถวนี้ด้วยใช่ไหมครับ?

คุณนายคอร์เนอร์: ค่ะ นี่คุณรู้เรื่องนี้ได้ยังไงเนี่ย?

ชาร์ล: ถ้าคุณพาลูกชายของคุณไปหลบอยู่ที่บ้านของน้องสาวซักพักจะทำให้งานของพวกเราง่ายขึ้นมาก

คุณนายคอร์เนอร์: เดี๋ยวก่อน นี่ดิฉันยังไม่รู้จักพวกคุณซักคนเลยนะคะ พวกคุณเป็นคนของบริษัทไหนซักแห่งที่อยากจะจับสามีของดิฉันไปเป็นตัวอย่างสำหรับทดลองในแล็บหรือเปล่าเนี่ย?

วอร์เรน: ก็ไม่แปลกที่คุณจะสงสัยในตัวพวกเรา แต่ได้โปรดเชื่อเถอะครับ

ว่าพวกเราเข้าใจสถานการณ์ของสามีคุณดี

คุณนายคอร์เนอร์: อ้อ

ได้โปรดอย่ารุนแรงกับสามีของดิฉันนะคะ เขาแค่...

วอร์เรน: ไม่ต้องห่วงครับ พวกเราก็ไม่ต้องการทำร้ายสามีของคุณเหมือนกัน คุณนายคอร์เนอร์ เราจะทำให้เขากลับมาเป็นปกติให้เร็วที่สุด



สก็อต: เอาล่ะ มาเริ่มกันเถอะ

ชาร์ล: อย่าเพิ่งเลย เดี๋ยวก็มืดแล้ว พวกเธอจะเสียเปรียบกินไป

ขอโทษนะที่กลายเป็นว่าฉันพาพวกเธอมาทำภารกิจใหม่อีกจนได้ ทั้งที่วันนี้ควรจะเป็นวันพักร้อนของพวกเธอแท้ๆ

แฮงค์: อาจารย์ครับ ผมคิดว่าภารกิจนี้ไม่จำเป็นต้องใช้ทุกคนในทีมหรอก

เดี๋ยวผมจะตามรอยเขาไปและเอายาไปให้เขากินเอง อาจเป็นเพราะเขาเป็นนักชีววิทยาเหมือนผม ผมเลยรู้สึกว่างานนี้ควรเป็นความรับผิดชอบของผมด้วยล่ะมั้ง?

วอร์เรน: รอเดี๋ยว แฮงค์

ฉันควรจะไปกับนายด้วย เพราะคุณนายคอร์เนอร์เชื่อมั่นในตัวฉัน

จีน: นั่นสินะ อยู่ดีๆทำไมถึงเชื่อขึ้นมาดี้อๆได้ก็ไม่รู้...

สก็อต: ถ้างั้นฉันไปด้วย...

บ็อบบี้: พอๆ นายน่ะไม่ต้องไปเลยสก็อต แม้แต่ฉันยังรู้เลยว่านายน่ะต้องการพักผ่อนที่สุดแล้ว

แฮงค์: ถึงเรื่องนี้จะฟังดูไม่น่าเชื่อแบบสุดๆสำหรับนายนะ สก็อต แต่งานนี้พวกเราจัดการกันเองได้น่า

วอร์เรน: ใช่เลย แฮงค์ นี่นายรู้ป่าวว่าเมื่อเช้าฉันเข้าห้องน้ำเองได้ด้วยนะ

แฮงค์: ไปโดยไม่ต้องรอให้สก็อตสั่งก่อนเลยเรอะ สุดยอด

วอร์เรน: แหงอยู่แล้ว

ชาร์ล: พอได้แล้ว ทุกคน

สก็อต เธอพาจีนกับบ็อบบี้ไปพักที่บ้านพักตากอากาศของบ้านเวอร์ทิงตั้นก่อน ส่วนพวกเราที่เหลือจะรออยู่ที่นี่จนกว่าจะเช้าแล้วถึงค่อยออกตามหาดร.คอร์เนอร์

ถ้าฉันต้องการให้พวกเธอมาช่วยเดี๋ยวฉันจะติดต่อไปเอง



วอร์เรน: อี้อหือ ป่ารกทึบจนแดดส่องไม่ถึงพี้น ถึงยังไม่มืดแต่ก็แทบจะเหมือนกลางคืนแล้วนะนี่

แฮงค์: แถมความชี้นที่นี่ยังสูงสุดๆยังกะอยู่แถบศูนย์สูตรเลย

(ตัดภาพไปทางบ้านพักตากอากาศ)

จีน: ห้องน้ำชั้นบนมีอ่างจากุซซี่ด้วยนะ

บ็อบบี้: บ้านหลังใหญ่ชะมัดเลย

(ตัดภาพไปทางบึงหลังบ้านดร.คอร์เนอร์)

ชาร์ล: ป่าที่นี่รกทึบมากจนเธอคงต้องนั่งเรือเข้าไปเสียแล้วล่ะ วอร์แรน

วอร์เรน: แล้วมอร์เตอร์ของเรือลำนี้มันอยู่ตรงไหนน่ะ

แฮงค์: ท่าทางเราคงจะต้องแจวเรือไปแทนแล้วล่ะเพื่อนเอ๊ย

(ตัดภาพไปทางบ้านพักตากอากาศ)

จีน: ว้าว ชายหาดที่นี่โล่งไม่มีคนเลยไปเป็นกิโลๆเชียวนะ

สก็อต: แน่นอน ไม่งั้นจะเรียกที่นี่ว่าหาดส่วนตัวได้ยังไง

บ็อบบี้: ที่นี่มันสุดยอดไปเลย