- นี่เป็นเรื่องที่เขียนเพิ่มเติมแทรกในช่วงสมัยเรียนของx-men ศิษย์หลวงพี่ชาร์ล รุ่น1 ที่มีกันอยู่แค่5คนนั่นน่ะ

- เนี้อเรื่องแสดงให้เห็นว่าในช่วงวัยรุ่นสมาชิกทีมแต่ละคนระหว่างที่ไม่ได้ออกปราบเหล่าร้ายวันๆนึงจะทำอะไรกันบ้าง อ่านจนจบสองเล่มจะเหมือนเป็นการสรุปเรื่องสมัยเรียนของศิษย์รุ่นแรกให้นักอ่านรุ่นหลังๆที่เกิดไม่ทันเข้าใจ เรื่องจะจบลงก่อนที่ทุกคนจะแยกย้ายกันไปมีงานทำ มีชีวิตของตัวเอง ไปเข้าอเวนเจอร์ ไปเป็นตัวโกง ออกอวกาศจนโดนฟีนิกส์สิง หรือห้อยติดอยู่ในโรงเรียนต่อไปแบบถึงไล่ยังไงก็ไม่ไปแล้วล่ะนะ

- เนี้อเรื่องในตอนนี้ไม่ต่อกับตอนก่อน แต่น่าจะหลังช่วงที่ปะทะกับทีมบราเธอร์ฮู้ด แวนิชเชอร์ จักเกอร์นอท และนามอร์แล้ว ส่วนจะไปแทรกอยู่ช่วงไหนในเนี้อเรื่องหลักก็ยังต้องไปค้นกันทีหลัง

- ...เนี้อหาในเรื่องไม่เกี่ยวอะไรกับจักรวาลหนังfoxจ้ะ

ตอนที่1
http://ppantip.com/topic/34648835

ตอนที่2
http://ppantip.com/topic/34712319

ตอนที่4
http://ppantip.com/topic/34764916

ตอนที่5
http://ppantip.com/topic/34884146

ตอนที่6
http://ppantip.com/topic/35123159
_____________________________________





หนังสือเล่มนี้เป็นสมบัติของ : ไซคลอปส์
(ข้างรูปชาร์ล) ทำไมฉันถึงปล่อยให้อาจารย์ตั้งโค้ดเนมให้ฉันตามใจชอบนะ? แต่ฉันก็ชอบตอนที่เพื่อนๆเรียกฉันว่าไซค์เหมือนกัน

(เหนือรูปสก็อต) แหม่ ไม่ได้โทรหาอเล็กซ์นานแล้วนะนี่ หมอนั่นจะดูแลรถของฉันได้ดีหรือเปล่านะ

(เหนือรูปจีน) ฉันเห็นทุกอย่างเป็นสีแดงไปหมด และจีนก็มีผมสีแดง นี่เป็นแค่เรื่องบังเอิญหรือพรหมลิขิตนะ?

(เหนือรูปแฮงค์) ต้องขอบใจแฮงค์จริงๆที่ให้ฉันยืมหนังสือตำราพิชัยสงครามของซุนวูมาอ่าน ในที่สุดหมอนี่ก็แนะนำหนังสือที่ฉันอ่านแล้วเข้าใจได้ซะที

(ข้างรูปวอร์เรน) ถ้าฉันบินได้เหมือนวอร์เรน ฉันคงเล็งเป้าใส่ศัตรูได้ดีกว่อยู่บนพี้น... แล้วก็อ้วกรดไอ้พวกนั้นได้อย่างแม่นยำแน่ๆ ฉันไม่เข้าใจจริงๆว่าหมอนั่นบินผาดโผนขนาดนั้นโดยไม่เวียนหัวซักนิดเลยได้ยังไง

(ใต้รูปวอร์เรน) เมื่อไหร่เครื่องบินประจำทีมจะสร้างเสร็จซะทีนะ เครื่องเจ็ตที่มีระบบออกตัวและลงจอดในแนวดิ่งได้และบินได้ด้วยความเร็วเสียงแบบนั้นมันช่างสมกับเป็นยานพาหนะของซุปเปอร์ฮีโร่ซะจริงๆ

(ใต้รูปบ็อบบี้) ฮีทเตอร์ในห้องนี้ไม่ได้เสียหรอก เจ้าบ็อบบี้มันแกล้งฉันเล่นอีกแล้วแน่ๆ ไอ้เด็กเวรเอ๊ย



ฮ้าวววว

วอร์เรน: หวังว่านายคงไม่ได้ใช้น้ำร้อนจนหมดถังแล้วนะ บ็อบบี้

บ็อบบี้: ฉันไม่เคยอาบน้ำร้อนซักหน่อย เดี๋ยวค่อยเจอกันอีกทีที่ห้องครัวนะ

หอมจังเลย วันนี้มีอะไรกินมั่งเนี่ย?

จีน: คุณลาฟิตต์กำลังทำวัฟเฟิลสูตรเบลเยี่ยมอยู่น่ะ

บ็อบบี้: ยอดไปเลย วันนี้คงไม่มีอะไรเยี่ยมไปกว่านี้อีกแล้วล่ะ

ลาฟิตต์: (สำเนียงฝรั่งเศส) ขอบคุณที่ชมค่ะ มองซิเออร์เดรค

สก็อต: วันนี้คุณลาฟิตต์ทำวัฟเฟิลใช่ไหมเนี่ย ฉันได้กลิ่นตั้งแต่ตอนอยู่บนชั้นสองแล้ว

บ็อบบี้: รีบมากินด้วยกันเลย ซัมเมอร์ มีให้กินอีกหลายอันเลยนะ



สก็อต: แถมยังมีครีมสดกับบลูเบอร์รี่ให้ใส่ได้ตามใจชอบอีก ฉันว่าแม้แต่พวกนักเรียนในโรงรียนใจกลางเมืองก็ยังไม่มีทางได้กินอาหารเช้าดีๆแบบนี้หรอกนะ

บ็อบบี้: โฮ้ย ฉันว่าตอนเช้าเจ้าพวกนั้นคงได้กินแค่ซีเรียลราดนมกล่องที่ขายรวมกันมาเป็นแพ็คๆเท่านั้นแหละ

แฮงค์: ...จำนวนของผู้คนที่มีพลังพิเศษต้องมีอยู่มากกว่าที่เราเห็นในตอนนี้แน่ๆ ถ้าไม่ถูกน้ำเชื่อมข้าวโพดที่มีน้ำตาลฟรุคโตสสูงในอาหารกดพลังเอาไว้ซะก่อน

ชาร์ล: เป็นทฤษฎีที่น่าสนใจมาก คุณแม็คคอย

อรุณสวัสดิ์ครับ คุณลาฟิตต์

ลาฟิตต์: (สำเนียงฝรั่งเศส) บงชูร์

กาแฟมาแล้วค่ะ ศาสตราจารย์

ชาร์ล: กาแฟสดสินะ ขอบคุณครับ มาดมัวร์แซล

เช้านี้เป็นยังไงกันบ้าง นักเรียนของฉันทุกคน

ทุกคน: เยี่ยมสุดๆเลยครับ/ค่ะ



จีน: สก็อต วันนี้เธอดูแปลกตาไปนะ

เพิ่งไปตัดผมทรงใหม่มาหรือเปล่าเนี่ย?

สก็อต: เปล่านี่

วอร์เรน: งั้นนายก็น่าจะไปเปลี่ยนทรงผมซะบ้างนะ คราวนี้อย่าลืมเลือกช่างที่เป็นมืออาชีพจริงๆด้วยล่ะ

(มีจักเกอร์นอทวิ่งตึงๆผ่านด้านหลังไป แต่เหมือนทุกคนจะยังไม่รู้ตัว)

วันนี้มีอะไรกินกันบ้างเนี่ย?

สก็อต: หนวกหูน่า แองเจิ้ล

(ติ๊งต่อง)

จาร์วิส: เดี๋ยวผมจะออกไปดูให้นะครับว่าใครมา

แฮงค์: ขอบใจนะ จาร์วิส

จีน: จาร์วิสเหรอ?

จาร์วิส: วันนี้เรามีแขกมากินมี้อเช้าด้วยนะครับ

บล็อบ: ว่าไง ทุกคน นี่ฉันเอง บล็อบไง

บ็อบบี้: อ้าว ว่าไง บักบล็อบ



วอร์เรน: ว่าไง สบายดีหรือเปล่า ไอ้บล็อบเพื่อนยาก

บล็อบ: สบายดีกว่าทุกวันเลยล่ะ พ่อปีกยาว

จีน: เดี๋ยวๆ

ฉันไม่ได้ตั้งใจจะหยาบคายกับนายนะ แต่ตอนนี้เราเป็นศัตรูกันอยู่ไม่ใช่เรอะ

บล็อบ: อืม ก็แค่เคยเถียงกันนิดหน่อยเป็นครั้งคราวเท่านั้นล่ะมั้ง

นี่เมเปิ้ลไซรัปของแท้หรือเปล่าครับ

ลาฟิตต์: (สำเนียงฝรั่งเศส) ค่ะ

จีน: ฉันรู้สึกเหมือนมีบางอย่างผิดปกตินะ

(จักเกอร์นอทวิ่งตึงๆอยู่ข้างนอก แต่ดูเหมือนจะยังไม่มีใครสังเกต)

สก็อต: เธอเป็นอะไรหรือเปล่า จีน?

จีน: สก็อต ตามฉันมาทางนี้หน่อย เรามีเรื่องต้องคุยกันนะ

สก็อต: เฮ้ อยู่ดีๆมาลากฉันออกไปแบบนี้เดี๋ยวเจ้าบล็อบมันก็แย่งกินอาหารเช้าในจานของฉันหมดพอดีสิ

อย่าแตะต้องเบค่อนของฉันนะ ไอ้อ้วน

จีน: สก็อต ดูนั่นสิ

แม็กนีโต้มาที่นี่แล้วนะ

แม็กนีโต้: ตานายแล้ว ชาร์ล

ชาร์ล: อืม...เดินหมากแบบrook maneuverสินะ



สก็อต: ไม่ต้องห่วง จีน เดี๋ยวฉันจัดการเอง

ไม่เป็นไร เกมนี้โปรเฟสเซอร์ไม่แพ้หรอก

ฉันเคยเห็นเขาเอาชนะแฮงค์ตอนเดินหมากแบบนี้มาแล้ว

แม็กนีโต้: ช่วยไปเล่นที่อื่นหน่อยได้ไหม เด็กๆ

ชาร์ล: เอาล่ะ แม็กนัส ถ้าตานี้ฉันชนะล่ะก็ฉันขอหมวกของนายล่ะนะ

สก็อต: เป็นอะไรไปน่ะ จีน มีอะไรผิดปกติหรือเปล่า?

จีน: นี่มันไม่ปกติแล้ว ที่นี่มันต้องมีบางอย่างผิดปกติแน่ๆ

สก็อต: เฮ้ จะยกไอ้นั่นก็ระวังหน่อยนะ นั่นมันเป็นของโบราณที่อยู่คู่กับตระกูลเซเวียร์มานานมากแล้ว

จีน: ฉันแค่อยากเช็คให้แน่ใจว่าพลังของฉันยังใช้การได้ดีอยู่หรือเปล่า

สก็อต: ก็ต้องใช้ได้ดีแน่นอนอยู่แล้วสิ เธอเป็นอะไรไปน่ะ วันนี้รู้สึกเหมือนไม่ค่อยสมกับเป็น"มาร์เวล เกิร์ล"ขึ้นมาเรอะ?

จีน: ก็เพราะรู้สึกว่าการที่มีพลังแบบนี้มันเป็นเรื่องธรรมดาน่ะสิฉันถึงรู้สึกว่ามันต้องมีอะไรบางอย่างผิดปกติแน่ๆ ทั้งที่ทุกอย่างดูปกติมากๆแต่ฉันรู้สึกว่ามันไม่ใช่ มันเหมือนมีบางอย่างรบกวนใจฉันอยู่

เธอเองก็ดูปกติดี และทำตัวเหมือนที่เธอทำตามปกติทุกอย่าง แต่ฉันก็ยังรู้สึกว่าทุกทีที่ฉันเคยเห็นมันไม่ใช่แบบนี้

ฉันว่าเธอน่าจะลองสำรวจตัวเองดูบ้างดีกว่า สก็อต ตามฉันมาทางนี้หน่อย



สก็อต:  เฮ้ อยู่ๆก็ลากเข้าห้องน้ำเลยเหรอ เอ่อ...ถ้าเธออยากอยู่กับฉันสองต่อสองล่ะก็ในคฤหาสน์นี้มีห้องว่างอีกหลายห้องเลยนะ

จีน: ไม่ใช่ เธอลองมองดูในกระจกตรงนั้นหน่อยสิ

ดูให้ดีๆนะ มีอะไรบางอย่างผิดปกติไปหรือเปล่า

สก็อต: แหม่ ก็ฉันบอกเธอแล้วไงว่าฉันไม่ได้เปลี่ยนทรงผมใหม่หรอก แต่จริงๆแล้วเปลี่ยนไปทำผมทรงอื่นบ้างก็ไม่เลวเหมือนกันนะ

จะให้ฉันดูอะไรในกระจกเหรอ?

จีน: ไม่รู้สิ แต่ฉันว่าเธอต้องดูออกแน่ว่ามีอะไรผิดปกติไปบ้าง ลองสังเกตดูให้ดีๆสิ

เธอเห็นอะไรในกระจกนั่นบ้าง

สก็อต: ฉันเห็นสก็อต ซัมเมอร์...

จีน: พูดต่อไป

สก็อต: เป็นนักเรียนระดับมหาวิทยาลัย....

จีน: พูดต่อไปอีก

สก็อต: ...เรียนวิชาเอกด้าน"ศิลปศาสตร์"...หรืออะไรก็ช่าง แล้วแต่ว่าโปรเฟสเซอร์แกจะตั้งชื่อหลักสูตรที่พวกเราเรียนกันอยู่ว่าอะไรล่ะนะ...

...เป็นหัวหน้าทีมลับที่คนแอบเรียกกันว่าx-men...

...และเป็นมิวแทนต์....



(พอนึกออกพ่อก็ยิงกระจกกระจุยไปเลยจ้า)

สก็อต: แว่นตา จีน เอาแว่นตามาให้ฉันที

จีน: ใช่แล้ว แว่นตา ปกติเธอจะใส่แว่นตาอยู่ตลอดเพราะมันเป็นสิ่งที่ช่วยควบคุมพลังของเธอไงล่ะ

ฉันเห็นแล้วว่าแว่นของเธออยู่ที่ไหน ฉันจะเอามาให้เธอเดี๋ยวนี้แหละ

สก็อต: นี่ฉันเป็นบ้าอะไรถึงเดินออกจากห้องมาโดยไม่ใส่แว่นได้เนี่ย
มีใครโดนยิงหรือเปล่า? ทุกคนบาดเจ็บหรือเปล่า?

จีน : ใจเย็นๆ ไม่เป็นไรหรอก เธอยังไม่ได้ยิงใครไปหรอกนะ

แว่นตาของเธออยู่นี่ ฉันเอามาให้แล้ว


สก็อต: ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นสีแดงไปหมดเหมือนปกติแล้ว

จีน: ขอโทษทีที่ต้องพูดแบบนี้ แต่เธอเห็นแบบนั้นอยู่คนเดียวเท่านั้นแหละ

รีบไปดูคนอื่นๆกันเถอะ



วอร์เรน: อยู่ดีๆจะยิงออกมาทำไมฟะ

บ็อบบี้: เมื่อกี้เกือบโดนจาร์วิสเลยนะเฟ้ย

บล็อบ: แถมนายยังยิงโดนเตาอบที่คุณลาฟิตต์กำลังทำวัฟเฟิลเพิ่มให้ฉันด้วย

สก็อต: ขอโทษที เมื่อกี้ฉันลืมใส่แว่นน่ะ

บ็อบบี้: เออๆ วันหลังก็อย่าขี้ลืมแบบนี้อีกก็แล้วกัน

จีน: เอาล่ะ คราวนี้ฉันเริ่มรู้ตัวแล้วว่าที่นี่มีอะไรผิดปกติหรืออยู่ในที่ที่ไม่ควรอยู่บ้าง อย่างแรกเลยก็คือคุณลาฟิตต์

ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะคะ?

ลาฟิตต์: (สำเนียงฝรั่งเศส) ก็เพื่อทำงานน่ะสิคะ หน้าที่ของดิฉันก็คือการทำอาหารให้คุณชาร์ล เซเวียร์ค่ะ

แฮงค์: แต่คุณเป็นแม่ครัวประจำตระกูลที่ทำอาหารให้ชาร์ล เซเวียร์มาตั้งแต่ตอนที่เขายังเป็นเด็กอยู่เลยนี่ เขาเคยพูดถึงอาหารอร่อยๆที่คุณทำให้พวกเราฟังอยู่เสมอเลย

ลาฟิตต์: (สำเนียงฝรั่งเศส) ขอบคุณค่ะ คุณแม็คคอย

แฮงค์: แต่เขาก็เลิกพูดถึงคุณไปตั้งแต่เมื่อปีที่แล้ว

หลังจากที่เขาไปร่วมงานฝังศพคุณ...

ลาฟิตต์: (สำเนียงฝรั่งเศส) นี่เธอจะบอกว่าฉันตายไปแล้วงั้นหรือ พ่อหนุ่ม



ลาฟิตต์: (สำเนียงฝรั่งเศส) ดิฉันรับใช้ตระกูลนี้อย่างซื่อสัตย์มาตลอด เพราะนังเด็กนี่นั่นแหละทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนไปหมด

บล็อบ: แบบนี้ก็หมายความว่าฉันจะไม่ได้กินวัฟเฟิลอร่อยๆพวกนั้นอีกแล้วงั้นเรอะ

บ็อบบี้: เอาล่ะ ดูเหมือนว่าจีนจะวางแผนอะไรซักอย่างอยู่สินะ

บล็อบ: เธอพูดถูกแล้ว มาร์เวล เกิร์ล พวกเราเป็นศัตรูกัน

วอร์เรน: นั่นไง ว่าแล้วเชียว

งั้นนายก็โดนอัดคว่ำไปซะเถอะ

บล็อบ: ไม่หรอก แกนั่นแหละ

(แองเจิ้ลพุ่งชน แต่โดนบล็อบดูดเข้าไปในพุงเรียบร้อย)

เฮอะ ก็บอกแล้วไง

เอาวัฟเฟิลมาเพิ่มให้ฉันเดี๋ยวนี้

บ็อบบี้: วอร์เรน