เริ่มเลยครับ
อยู่คนละจังหวัดเจอกันสองอาทิตย์ครั้ง
มีความสัมพันธ์กันทั้งทางกายและใจ
อายุสามสิบกว่าๆแล้วทั้งเธอและผม

เธอเป็นผู้หญิงฉลาดใช้ปัญญามากกว่าความรัก ทำงานประจำด้วยและงานอดิเรกด้วย แทบจะทุ่มเทให้กับงานมากกว่าชีวิตคู่
แต่เธอก็บอกว่ามีคุยกับคนอื่นบ้างแต่ไม่มีการนัดเจอ

ส่วนผมเป็นคนใช้ความรักและแก้ปัญหาที่เจอกันระหว่างคบกัน
เวลาพาเธอไปเที่ยวก้มีความสุขกันนะครับตามประสาคู่รัก
แต่ความสุขมันก็จะมีความทุกข์เล็กๆน้อยสอดแสกระหว่างความสุข เธอคงไม่พอใจในความทุกข์เล็กๆน้อยหรือว่าความทุกข์เล็กๆน้อย
ที่ผมคิดมันจะสำคัญมากสำหรับเธอ เธอเป็นผู้หญิงฉลาดเนียบ ห้ามขัดเลย บ้างครั้งผมพาเธอไปสู่จุดหมายได้หมายถึงไปเที่ยวนู้นนี่ได้
แต่ระหว่างทางอาจจะไม่ตามใจเธอบ้าง เพราะผมต้องทำหน้าที่ขับรถวางแผนนู้นนี่นั่นเพื่อให้ไปถึงจุดหมายปลายทาง
เธอเริ่มบ่นว่าต้องเจอกันสองอาทิตย์ครั้งเลยเหรอ(เหมือเธอจะเสียความเป็นส่วนตัวไป งานประจำ งานอดิเรก ดูแลครอบครัว ญาติพี่น้อง เพื่อนอีก)
ผมก็พูดไปว่าควรที่จะเจอกันให้บ่อยที่สุด
ผมพยามเทคแคร์เธอเต็มที่เวลาเจอกันเพราะเราอยู่ห่างกันแต่คงใส่เกินร้อย100%เลยทำให้เธออึดอัดเพราะผมมานั่งคิดว่า
เออเราบริหารความรักไม่พอดีให้มากเกินไปจนไม่วสามารถควบคุมให้มันออกมาดีได้
เธอออกเป้นแนวผู้หญิงเพอร์เฟคทุกอย่างต้องเพอร์เฟค100%
นิดๆหน่อยๆไม่พอใจก็เก็บเอามาตัดสิน เราก็เลยมีการโมโหเขาไปบ้างเหมือนกัน เพราะเวลาไปเที่ยวกันเราต้องคอยดูแลเขาตลอด
เพราะบางครั้งเขาเหมือนจะเป็นเด็กๆอยู่....

เท่าที่ผมสรุปและรองคุยกับเพื่อนที่รู้จักเขาดู
เธอเป็นคนใช้สมองมากกว่าความรัก ทำงานหนักจนชินโดยไม่รู้ตัว
ส่วนผมใช้ความรักมาก่อนแล้วใช้ปัญญาแก้ปัญหา

เอายังไงต่อละครับ