คือ เคยเป็นกันมั่งไหมครับ จะปฏิบัติเพื่อหลุดพ้นแบบสาวกภูมิ แต่ลังเลไม่อยากไป เพราะพุทธภูมิ

เพราะใจมันยังเสียดายที่ยังไม่ได้ สัพพัญญูญาณ ใจมันยังเสียดายที่ไม่ได้เป็นวีรบุรุษ ใจมันเสียดายเพราะยังไม่ได้ช่วยใครเลย

แต่ก็ลังเลอีก เพราะ เล็งเห็นแล้วว่า ไปต่อมีแต่ความ ไปต่อก็นรกดี ๆ นี่เอง ทางก็ไกลท้อก็ท้อ กลัวก็กลัว

บางครั้งก็มีนิมิตมาเตือน เป็นพระ มาบอกว่าแกไปต่อไม่ไหวหรอก รีบปฏิบัติหนีเข้านิพพานเถอะ ยิ่งทำให้คิดว่า

ควรเอาจริงเอาจังเพื่อหนีไปอีก แต่ทุก ๆ ครั้งที่คิดจะหนี ความเสียดายมันมาแทรกตลอดเลย

มีคนเป็นเหมือนผมมั่งไหมครับ ผมว่าหลายคนที่ประสบ คงท้อใจไม่ต่างกับผมเลย