เพื่อสะดวกในการเดินทางเฉินชงหมิงแนะนำให้หลันเหลยแต่งตัวปลอมเป็นชาย  วันนี้ทั้งสามเข้ามาถึงในตัวเมือง หลันเหลยรู้สึกหิว จึงเอ่ยปากชวนทั้งหมดเข้าไปหาอะไรกินก่อน

                เฉินชงหมิงเดินนำขึ้นบนร้านอาหารข้างถนนร้านหนึ่ง เหวินอั่นกุนไม่พูดอะไร ได้แต่สาวเท้าเดินติดตามไปเงียบๆ

                หลันเหลยอย่างดีก็เคยแค่เข้าไปวิ่งเล่นอยู่ในหมู่บ้าน ไม่เคยเข้ามาในตัวเมืองใหญ่ๆ แบบนี้มาก่อน เมื่อมาถึงจีงอดรู้สึกตื่นตาตื่นใจมิได้ พลอยทำให้อารมณ์ของนางค่อยกลับสู่ความแจ่มใสอีกครา เฉินชงหมิงเห็นนางสีหน้าสดชื่นขึ้น ก็พลอยยิ้มแย้มอย่างยินดี

                " ที่นี่เป็นเพียงหัวเมืองใหญ่เท่านั้น  เปรียบกับที่เมืองหลวงแล้ว ที่โน่นจะใหญ่โตกว่านี้มาก วันหน้าถ้ามีโอกาสข้าจะพาท่านไปเที่ยวเมืองหลวง ดีหรือไม่ … "

                " ดีๆ.. แล้วบ้านท่านไปทางไหนหรือ ? "

                " ไปตามถนนสายนี้ พอถึงทางแยกก็เลี้ยวซ้าย ไปอีกไม่ไกลก็ถึงบ้านข้า… "

                เอ่ยถึงตอนนี้ ผู้รับใช้ก็ยกอาหารเข้ามา หลันเหลยมองอาหารบนโต๊ะ ร้องเบาว่า

                " น่ากินจัง.. "

                เฉินชงหมิงคีบกับใส่ชามข้าวให้นางพลางกล่าวชวน

                " ลองชิมดูสิ อาหารที่นี่อร่อยเลื่องชื่อทีเดียว… "

                หลันเหลยคีบกับในชามใส่ปากแล้วผงกศีรษะ กล่าวว่า " จริงๆ ด้วย "

                เฉินชงหมิงยิ้มอย่างพอใจ พอเหลียวหน้าไปอีกทาง เห็นเหวินฮั่นกุนนั่งมองตาขวางอยู่ จึงฝืนยิ้มกล่าวอย่างเอาใจ

                " ฮั่นกุน…ท่านก็เชิญ.. "

                เหวินฮั่นกุนไม่กล่าวกระไร คีบกับใส่ชามข้าวตนเอง ขณะจะส่งใส่ปากรับประทาน หลันเหลยพลันโบกมือปัดตะเกียบในมือของเขาจนกระเด็น ร้องว่า

                " กินไม่ได้ "

                เหวินฮั่นกุนตะลึงลานกับที่ ถลึงตาใส่นาง ขณะที่โทสะกำลังจะประดังขึ้น ก็เห็นหลันเหลยบ้วนกับข้าวในปากคายทิ้งลงบนพื้น

                " อาหารเหล่านี้ มีพิษ ! "

                เพิ่งขาดคำ ผู้คนที่นั่งกินอยู่ที่โต๊ะด้านข้าง พลันแสดงตัวขึ้น ชักกระบี่จู่โจมเข้าหาคนทั้งสาม เหวินฮั่นกุนค่อยสำนึกว่าเข้าใจนางผิดไป จึงเหลียวหน้าไปมองหลันเหลย ด้วยสายตาขอบคุณแว่บหนึ่ง  จากนั้นชักกระบี่ในมือเข้าต่อสู้กับคนพวกนั้น

                เฉินชงหมิงทางหนึ่งคุ้มกันหลันเหลย ทางหนึ่งต่อสู้ ผู้คนในร้านที่ไม่รู้ไม่เห็นกับเรื่องทั้งหลาย ต่างพากันแตกตื่นตกใจหนีลงมาข้างล่าง ปล่อยให้ข้างบนต่อสู้กันอย่างดุเดือด

                ทันใดนั้นพลันปรากฏผู้คนเจ็ดแปดคนพากันเร่งรุดขึ้นบนร้านอาหาร ผู้นำขบวนเป็นชายหนุ่มชุดเขียวหน้าตาคมคาย ...ย่อมเป็นเฉินชิงหยุน คุณชายรองแห่งหมู่บ้านเทพเจ้านั่นเอง !

                คนหมู่บ้านเทพเจ้าขณะรุดมาถึง มือสังหารบนร้านก็ถูกกำหราบไปกว่าครึ่งแล้ว ที่เหลือจึงถูกจัดการต่อในชั่วอึดใจ ทั้งยังจับเป็นได้หนึ่งคน แต่ขณะจะคุมตัวสอบถาม คนผู้นี้กลับชิงเชือดคอฆ่าตัวตายเสียก่อน

                เฉินชิงหยุน เฉินชิงหมิง สองพี่น้องพอพบหน้าล้วนรู้สึกปิติยินดี  เฉินชงหมิงเป็นคนกลางแนะนำทั้งสองฝ่ายให้รู้จักกัน จากนั้นทั้งหมดค่อยเร่งรุดเดินทางกลับบ้านเทพเจ้า


                ...........................

                

                หัวหน้าตึกมัจฉาจิวเพ้งได้รับรายงานพิราบด่วนความล้มเหลวจากบริวาร รู้สึกขุ่นเคืองใจอย่างยิ่ง ตกลงใจจะจัดการเรื่องนี้ด้วยตนเอง พลันฮั่วตงลิ้มปรากฏกายขึ้น จิวเพ้งประสานมือทักทาย

                " คารวะท่านประมุข… "

                ฮั่วตงลิ้มถามเสียงราบเรียบ

                " เรื่องที่ให้จัดการกับเฉินชงหมิง ไปถึงไหนแล้ว… "

                " เรียนท่านประมุข เฉินชงหมิงได้รับการช่วยเหลือจากยอดฝีมือแปลกหน้า. ..ล้วน…โชคดีทุกครั้ง ในครั้งนี้บริวารจึงตัดสินใจจะออกไปจัดการด้วยตนเอง ขอท่านประมุขโปรดให้โอกาสอีกครั้ง… "

                " ไม่ต้องแล้ว เฉินชงหมิงเมื่อกลับถึงหมู่บ้านเทพเจ้า การลงมือนับว่ายากเกินไป… "

                " ท่านประมุข หรือว่าท่านกำลังมีแผนการใด? "

                ฮั่วตงลิ้มกล่าวช้าๆ

                " เท่าที่ข้าทราบ ขณะนี้หมู่บ้านเทพเจ้า ส่งเทียบเชิญจอมยุทธมาชุมนุมกันเพื่อรวมกำลังกัน กำจัดพรรคบัวขาวของเรา  กำหนดงานชุมนุมวันที่สิบสามเดือนหน้า เพราะฉะนั้นเราต้องดักจัดการกับพวกมันระหว่างทาง  เรื่องนี้ข้าเรียกให้สามหัวหน้าตึกไปจัดการแล้ว ส่วนท่านให้ตามไปสมทบอีกแรงหนึ่ง… "

                หยุดเล็กน้อย ค่อยกล่าวต่อไปช้าๆ

                " ยังมี ช่วงนี้ข้าจะเก็บตัวฝึกวิชาสักระยะหนึ่ง เรื่องราวในสำนักมอบให้สองผู้เฒ่าคุ้มกฏช่วยดูแล หากมีคำสั่งใด ข้าจะถ่ายทอดมากับสองผู้เฒ่าคุ้มกฎเอง… "

                จิวเพ้งส่งเสียงรับคำ ฮั่วตงลิ้มค่อยหันกายสาวเท้าจากไป

                ………………………………………………………….

                

               เฉินชงหมิงเมื่อกลับถึงบ้านก็ให้บ่าวไพร่พาเหวินฮั่นกุน และหลันเหลยไปยังเรือนรับรอง เฉินชงหมิง เฉินชิงหยุน เมื่ออยู่ด้วยกันตามลำพังสองพี่น้อง ผู้เป็นพี่ชายค่อยถามว่า

                " วันก่อนท่านพ่อถูกลอบทำร้าย มิทราบอาการของท่านผู้เฒ่าตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง…"

                เฉินชิงหยุนยิ้มเล็กน้อย กล่าวอย่างอัศจรรย์ใจ

                " เรื่องนี้ท่านไม่ต้องกังวลใจ ท่านพ่อตอนแรกดูเหมือนบาดเจ็บสาหัสมาก แต่มิทราบได้รับโอสถทิพย์ใด ต่อมาอาการก็ทุเลาขึ้นเป็นลำดับอย่างรวดเร็ว  ขณะนี้กำลังพักรักษาตัว อยู่ในห้องลับศิลา ฟังว่าจะฝึกพลังเทวะสยบฟ้าขั้นที่แปดต่อไป… "

                " แล้วท่านอารองล่ะ? "

                " อารองได้รับคำสั่งลับ ออกไปทำธุระอย่างหนึ่งข้างนอก ยังไม่มีกำหนดกลับ… "

                เฉินลงหมิงขบคิด แล้วกล่าวว่า

                " ข้าอยากไปเยี่ยมท่านพ่อ…. "

                " ข้าต้องพาท่านไปแน่นอนอยู่แล้ว  เพราะท่านพ่อสั่งไว้ว่า เมื่อท่านกลับมาถึงให้รีบไปพบท่านทันที "

                …………………………………………

                

               หลันเหลยเปลี่ยนเครื่องแต่งกายเป็นหญิงดังเดิม นั่งเท้าคางครุ่นคิดซึมเซาอยู่ในห้อง ยามนั้นบังเกิดเสียงเคาะประตู เด็กสาวผุดลุกขึ้น ร้องถาม

                " พี่ชงหมิงหรือ? "

                พลางเดินออกมาเปิดประตู กลับพบว่าอีกฝ่ายเป็นเหวินฮั่นกุน

                " ผิดหวังสินะ ที่เป็นข้า? "

                " มีธุระอะไร? "

                " จะมาขอบคุณ เรื่องบนร้านอาหารวันนี้… "

                " ไม่จำเป็น…เพราะข้าต้องทำอย่างนั้นอยู่แล้ว ขืนปล่อยให้ท่านตาย ข้าก็ไม่มีคนคอยคุ้มครองน่ะสิ… "

                เหวินฮั่นกุนถอนใจกล่าวว่า

                " นี่เจ้ายังไม่หายโกรธข้าอีกหรือ? "

                หลันเหลยยกสองมือขึ้นกอดอก  หันหลังให้เขา กล่าววาจา

                " ยังไม่หาย มีอะไรมั้ย ! "

                เหวินฮั่นกุนมีสีหน้าผิดหวัง  เงียบงันชั่วขณะค่อยกล่าวเสียงแผ่วเบาราวพึมพำ

                " ก็แค่ถามดูเท่านั้น "

                แล้วหันกายเดินจากไป

                หลันเหลยเลิกคิ้วหมุนตัวกลับมา ขยี้เท้ากล่าวอย่างขุ่นเคือง

                " เจ้าหมีเถื่อนบ้า... เอ่ยง้อผู้อื่นบ้างสักคำ ก็ไม่ยอม "


                ………………………………………