เพื่อแก้ความสับสน
นิพพานชั่วคราว/นิพพานไอติม นิพพานแป้งเย็นแบบที่ มมม ยกมาบ่อยๆน่ะ
ในภาษาพระไตรปิฏก เรียกว่า ปัสสัทธิ คือความสงบระงับ
เวลาใจมันนิ่งๆ ไม่มีกิเลสฟุ้งมากวน ใจก็สงบระงับ เรียกว่าปัสสัทธิ
เป็นสภาวะธรรมระดับเบื้องต้น เกิดขึ้นได้ระหว่างวันทั่วๆไป ไม่มีอะไรพิเศษ
เทียบง่ายๆก็เหมือนน้ำในบ่อ ฝุ่นเหมือนกิเลสด้านบนๆ มันตกไปอยู่ก้นบ่อ
แต่ตรงก้นบ่อเอง ฝุ่นก็ยังคลุ้ง ไม่ได้นอนก้นเสียทีเดียว
ผู้ปฏิบัติเองก็ยังทำกิจกรรมโน่นนั่นนี่ได้ตามปรกติ ได้ยินเสียงโน่นนั่นนี่ปรกติ
กวาดบ้านได้ ดูทีวีได้ ขับรถได้ มีโน่นนี่นั่นเข้ามาแทรกได้ แค่จิตมันสงบไม่วุ่นวายอะไรเท่านั้นเอง
ไม่ถึงขั้นทีเรียกว่าใกล้เคียงกับ ตทังคนิพพานด้วยซ้ำ
ส่วน ตทังคนิพพาน เป็น การดับกิเลส ด้วยอำนาจของฌาน นิวรณ์ดับ กายใจจึงสงบระงับตั้งมั่นเป็นเอกัคตา
เหมือนน้ำที่ฝุ่นทั้งหลาย นอนก้นหมดสิ้น ไม่มีการฟุ้งของฝุ่นทั้งปากบ่อ กลางบ่อ ก้นบ่อ
ผู้ปฎิบัติจะมีจิตตั้งมั่นเป็ฯอารมณ์เดียว ไม่มีอะไรรบกวน เสียงไม่ได้ยิน จิตสงบนิ่งไม่วอกแวก
แต่ฝุ่นคือกิเลสนั้นไม่ได้หายไป พอออกจากกำลังฌานที่กดกิเลสไว้ ก็ฟุ้งขึ้นมาใหม่ได้
http://84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=23&i=250
อรรถกถาปฐมสันทิฏฐิกสูตรที่ ๕
ปฐมสันทิฏฐิกสูตรที่ ๕ มีวินิจฉัยดังต่อไปนี้.
บทว่า สนฺทิฏฺฐิโก แปลว่า อันบุคคลพึงเห็นเอง.
บทว่า นิพฺพานํ ได้แก่ ดับกิเลส.
บทว่า ปรินิพพานํ เป็นไวพจน์ของบทว่า นิพฺพาน นั้น.
บทว่า ตทงฺคนิพฺพานํ ได้แก่ นิพพานด้วยองค์นั้นมีปฐมฌานเป็นต้น.
บทว่า ทิฏฺฐธมฺมนิพฺพานํ ได้แก่ นิพพานในอัตภาพนี้นั่นเอง.
คำที่เหลือในบททั้งหมดมีเนื้อความง่ายทั้งนั้นด้วยประการฉะนี้.
ส่วนสอุปาทิเสสนิพพาน เป็นการประหารกิเลสจนสิ้นไป ด้วยอำนาจอรหัตตมรรคจิต
เปรียบเสมือนน้ำกลั่นบริสุทธิ์ ปราศจากสิ่งเจือปนอื่นใด
ความแตกต่างของสามระดับก็เป็นดังนี้
ดังนั้น เวลาฟัง มมม เขาโม้เรื่องนิพพานชั่วคราว ก็ปล่อยๆเขาไป
แค่รู้ในใจว่า นั่นมันแค่ปัสสัทธิเฉยๆก็พอ
นิพพานชั่วคราว ไอติม แป้งเย็น คนละเรื่องกับตทังคนิพพาน ยิ่งคนละเรื่องกับ สอุปาทิเสสนิพพาน
นิพพานชั่วคราว/นิพพานไอติม นิพพานแป้งเย็นแบบที่ มมม ยกมาบ่อยๆน่ะ
ในภาษาพระไตรปิฏก เรียกว่า ปัสสัทธิ คือความสงบระงับ
เวลาใจมันนิ่งๆ ไม่มีกิเลสฟุ้งมากวน ใจก็สงบระงับ เรียกว่าปัสสัทธิ
เป็นสภาวะธรรมระดับเบื้องต้น เกิดขึ้นได้ระหว่างวันทั่วๆไป ไม่มีอะไรพิเศษ
เทียบง่ายๆก็เหมือนน้ำในบ่อ ฝุ่นเหมือนกิเลสด้านบนๆ มันตกไปอยู่ก้นบ่อ
แต่ตรงก้นบ่อเอง ฝุ่นก็ยังคลุ้ง ไม่ได้นอนก้นเสียทีเดียว
ผู้ปฏิบัติเองก็ยังทำกิจกรรมโน่นนั่นนี่ได้ตามปรกติ ได้ยินเสียงโน่นนั่นนี่ปรกติ
กวาดบ้านได้ ดูทีวีได้ ขับรถได้ มีโน่นนี่นั่นเข้ามาแทรกได้ แค่จิตมันสงบไม่วุ่นวายอะไรเท่านั้นเอง
ไม่ถึงขั้นทีเรียกว่าใกล้เคียงกับ ตทังคนิพพานด้วยซ้ำ
ส่วน ตทังคนิพพาน เป็น การดับกิเลส ด้วยอำนาจของฌาน นิวรณ์ดับ กายใจจึงสงบระงับตั้งมั่นเป็นเอกัคตา
เหมือนน้ำที่ฝุ่นทั้งหลาย นอนก้นหมดสิ้น ไม่มีการฟุ้งของฝุ่นทั้งปากบ่อ กลางบ่อ ก้นบ่อ
ผู้ปฎิบัติจะมีจิตตั้งมั่นเป็ฯอารมณ์เดียว ไม่มีอะไรรบกวน เสียงไม่ได้ยิน จิตสงบนิ่งไม่วอกแวก
แต่ฝุ่นคือกิเลสนั้นไม่ได้หายไป พอออกจากกำลังฌานที่กดกิเลสไว้ ก็ฟุ้งขึ้นมาใหม่ได้
อรรถกถาปฐมสันทิฏฐิกสูตรที่ ๕
ปฐมสันทิฏฐิกสูตรที่ ๕ มีวินิจฉัยดังต่อไปนี้.
บทว่า สนฺทิฏฺฐิโก แปลว่า อันบุคคลพึงเห็นเอง.
บทว่า นิพฺพานํ ได้แก่ ดับกิเลส.
บทว่า ปรินิพพานํ เป็นไวพจน์ของบทว่า นิพฺพาน นั้น.
บทว่า ตทงฺคนิพฺพานํ ได้แก่ นิพพานด้วยองค์นั้นมีปฐมฌานเป็นต้น.
บทว่า ทิฏฺฐธมฺมนิพฺพานํ ได้แก่ นิพพานในอัตภาพนี้นั่นเอง.
คำที่เหลือในบททั้งหมดมีเนื้อความง่ายทั้งนั้นด้วยประการฉะนี้.
ส่วนสอุปาทิเสสนิพพาน เป็นการประหารกิเลสจนสิ้นไป ด้วยอำนาจอรหัตตมรรคจิต
เปรียบเสมือนน้ำกลั่นบริสุทธิ์ ปราศจากสิ่งเจือปนอื่นใด
ความแตกต่างของสามระดับก็เป็นดังนี้
ดังนั้น เวลาฟัง มมม เขาโม้เรื่องนิพพานชั่วคราว ก็ปล่อยๆเขาไป
แค่รู้ในใจว่า นั่นมันแค่ปัสสัทธิเฉยๆก็พอ