เมื่อทุกสิ่งที่เกิดขึ้นมา ล้วนต้องอาศัยเหตุและปัจจัยมาร่วมกันปรุงแต่งให้เกิดขึ้นทั้งสิ้น (ตามกฎอิทัปปัจจยตา) ดังนั้นทุกสิ่งที่เกิดขึ้นจึงเรียกว่าเป็น สิ่งปรุงแต่ง (สังขาร) ซึ่งทุกสิ่งที่เกิดขึ้นและเราสมมติเรียก เช่น ร่างกาย, จิตใจ, พ่อ, แม่, สามี, ภรรยา, ลูก, ตัวเรา, ตัวเขา, ต้นไม้, สัตว์ เป็นต้น นี้เองที่เป็นสิ่งปรุงแต่ง ซึ่งเมื่อเราพิจารณาให้ละเอียดลึกซึ้งเราก็จะเข้าใจได้ว่า สิ่งปรุงแต่งทั้งหลายนั้นจะหาสิ่งที่แก่นแท้หรือตัวตนของมันเองจริงๆไม่มี (ที่เรียกว่า สุญญตา-ความว่างจากตัวตนที่แท้จริง) เพราะจริงๆแล้วมันมีแค่เหตุและปัจจัยที่มาร่วมกันปรุงแต่งให้เกิดขึ้นมาเท่านั้น ดังนั้นสิ่งปรุงแต่งทั้งหลายที่เราสมมติกันขึ้นมานั้น จึงไม่ใช่ตัวตนที่แท้จริง (อนัตตา) ตามที่เราสมมติกันขึ้นมาเลย (คือไม่ได้เป็นอัตตาหรือตัวตนที่แท้จริงหรือมีตัวตนเป็นของตนเอง ตามที่ศาสนาพราหมณ์สอนเลย)

อย่างเช่น สิ่งที่เราสมมติเรียกว่าเป็นร่างกายของเรานี้ก็เป็นสิ่งปรุงแต่ง (หรือประกอบ) ขึ้นมาจากธาตุ ๔ คือ ของแข็ง ของเหลว ความร้อน และก๊าซ ดังนั้นร่างกายของเราจึงไม่ใช่ตัวตนที่แท้จริง (อนัตตา-ไม่ใช่อัตตา) หรืออย่างเช่น สิ่งที่เราสมมติเรียกว่าเป็นจิตใจของเรานี้ก็เป็นสิ่งปรุงแต่ง (หรือประกอบ) ขึ้นมาจากวิญญาณ การจำได้ ความรู้สึก และการปรุงแต่งคิดนึก  ดังนั้นจิตใจของเราจึงไม่ใช่ตัวตนที่แท้จริง เป็นต้น