** ความเดียวดายกับความว่างเปล่า **

๐ ห่อคิดถึงนึ่งอบไมโครเวฟ
แต่งสังเขปวาสนาอัชฌาศัย
ปรุงผงรักพิศวาสเหยาะถาดไป
แล้วข้างในใส่ถนอมพะยอมดวง ฯ

๐ อุ่นไว้นานชั่วนานอสงไขย
กลั่นจากใจนิรมิตวินิจหวง
ครั้นแกะห่อควันกรุ่นไออุ่นทรวง
เลาะสันรวงตวงคิดถึงระรึงตาม ฯ

๐ ฉันเฝ้านับชีพจรสัญจรรัก
มันคึกคักสนองใจห่วงใยถาม
ปลดระวางเห็นแก่ตัวมัวเมากาม
โปรยคำหวามหว่างคิดถึงซึ้งกรองกานท์

๐ เพลินเพรงฝันสรรพาสุขฤาทุกข์โศก
กรอมบักโกรก.มทนะละกลอยศานต์
ยังพอเหลือแผ่เผื่อไหมในจุนจาน
ณ ห้องหับรักหวานวิมานชาย ฯ

๐ ใกล้สิ้นเดือนเตือนใจให้เงินเหลือ
รุงรังเจือจ่ายมันพลันหมดหาย
เปรียบความรักประจักษ์ออมถนอมกาย
อย่ามลายโปรยทิ้งเหลือแกนเยื่อใย ฯ

๐ ในโลกมืดนั้นไม่มืดอย่างที่คิด
ยังมีมิตรไขสว่างอำพรางใส
ความคงอยู่เกิดมีดับสลับไป
“ความว่างเปล่า”ดำรงไว้อย่างมั่นคง ฯ

๐ กระยาจกยังหวังพลังหวย
ต่างผู้รวยชำนาญงานประสงค์
เข้าเหมันต์ยังวสันต์ปรายโปรยลง
หวยคงหลงถูกเผงอย่าเซ็งนาน ฯ

๐ มีวิชาเปรียบมีทรัพย์อยู่นับแสน
ต่างกับแฟนติดพนันนั่นล้างผลาญ
ติดสุรานารีกีฬามาร
กรรมผสานผสมผเสเวทนา ฯ

๐ อีโก้สูงคืออาการของคนเหงา
มีแล้วเขลาดั่งศกุนต์สุนพฤกษา
มั่นว่าหงส์ที่แท้คือนกกา
บอดใบ้บ้าเพราะคัดค้านวิจารณ์ตน ฯ

๐ รักยืดหยุ่นละมุนเหมือนฟองน้ำ
ไม่ชอกช้ำในยามเผลอพลั้งเหม่อหน
เจียระไน”รัก”กลาย"แก้ว"วับแววยล
พอทำหล่นแก้วแตกสิ้นไร้ชิ้นดี ฯ

๐ รู้จักกันอย่าหันเพียงด้านสว่าง
ด้านมืดบ้างให้บ่งคิดวินิจศรี
อยู่ร่วมทุกข์ร่วมสุขตลอดปี
ยอมรับกันต่างที่ต่างวาระ ฯะ



@ ขอขอบคุณภาพจากเน็ต ครับ @