พิรุณโรยโปรยฉ่ำกระหน่ำสาย
ริ้วเส้นลายหล่นปรายเป็นสายฝน
ละอองน้ำชุ่มชื่นระรื่นชล
หลากไหลล้นกระแสสินธ์ุร่วงรินลาม


เกาะเม็ดหยาดลงสาดเรี่ยราดพื้น
ดารดื่นชื่นชุ่มชะอุ่มหลาม
ไม้ใบงามสอดรับ ประดับความ
ฟื้นตื่นยามฝนพรำ ดื่มด่ำจินต์


กระทบเสียงลงเพราะเสนาะล้ำ
เปาะแปะนำห้วงโสตโอดถวิล
มืดเมฆดำเคลื่อนค้ำกระหน่ำวิญญ์
มิสูญสิ้นความเหงา บรรเทาคลาย


เย็นยะเยือกเปลือกกายไร้ไออุ่น
ลูบละมุนเนื้อปรางค์ ช่างหม่นหมาย
พิรุณพร่ำร่วงลงคงโปรยปราย
ทุรนรายเดียวดายเหนื่อยหน่ายทรวง


เพ็ญพิชญา