..สายฝนพรำฟ้าครืนค่ำคืนหนาว
ไร้แสงดาวพราวพร่างกลางเวหา
ฝนโปรยสายปลายสรวงห้วงนภา
รินหลั่งมาดุจย้ำให้ช้ำมาน


คิดถึงใครคนหนึ่งตราตรึงจิต
เคยสนิทชิดชมภิรมย์สนาน
แต่บัดนี้ห่างหายให้ร้าวราน
ลืมคำหวานวาจา"สัญญากลาย"


ปาดสายน้ำหลั่งท้นบนใบหน้า
สายฝนพาใจแปลบแทบสลาย
ชลนาหลั่งล้นดั่งฝนปราย
นอนระทมเดียวดายเมื่อไร้เธอ


ไอละมุนอุ่นรักสลักเอื้อ
หรือมิเหลือฝากปลอบมอบเสนอ
จึงมิทวนหวนหากลับมาเจอ
หลงละเมอหญิงอื่นไม่คืนเคียง.....



“สุนันท์ยา”