สิบกว่าปีก่อนไม่มีอะไรเลย มีสมบัติชิ้นเดียว มอไซร์ฮอนด้าเวฟ  ไม่รู้อนาคตอนางอ...

ก็ทำไปเรื่อย ไม่คิดว่าจะถึงไหน ทำไปเรื่อยๆ ทุ่มเท ขอแค่พอเลี้ยงครอบครัว

ทำงานปีละ36Xวัน  แล้วก็มาถึงจุดที่ว่าพอจะลืมตาอ้าปากได้  

เลยอยากจะบอกว่า อย่าไปคิดไรมาก  ลงมือ ทำไปเถอะ ใครจะว่าไรก็ช่างเขา  ขยันไปเถอะ  รุ้จักเก้บออม  รู้จักกินรู้จักใช้  มีน้อยก็ใช้น้อย  กินแต่พออิ่ม ใครจะว่ามันขยันทำไรนักหนา  บล้าๆๆๆ.....ก็ช่างเขา

แต่เชื่อเถอะ ขยันไว้ก่อน  เต็มที่กะมัน ไม่ต้องคิดหวังผลเลอเลิศไรนัก  ทำไปให้เต็มที่   เท่าที่มีปัญญาจะทำ   ไม่ต้องเปรียบเทียบกะคนอื่น เค้ามีนั่นมีนี่ มีสมบัติ มีมรดก  มีการศึกษา   เราไม่มีแห้วไรเลย บล้าาๆๆ......ไม่ต้องคิดครับ  ต่างคน ต่างชีวิต ต่างที่มา ที่ไป...

ข้อคิดเดียวที่แม่สอน ทำไรก็ทำให้เสร็จ อย่าผลัดวันประกันพรุ่ง ทำให้เต็มที่.

แล้วซักวัน  คุณก็จะงงๆเอง "ว่ามาถึงจุดนี้ได้ยังไง"   คำตอบสั้นๆคือ เมิ...ขยันไง ไม่ต้องรอดวง รอวาสนาใดๆทั้งสิ้น   ตื่นมาทำงาน ทำก่อน มีก่อน สบายก่อน ไม่ลำบากตอนแก่ก็พอครับ  ฝากไว้...ถ้าใครยังคิดว่าเราขาดโอกาส  ขาดนั่น ขาดนี่ ขาดสารพัด........14ปีก่อน ผมแทบไม่มีแม้แต่เงินซัก100-200ในกระเป๋าเลย บางวัน ...วันนี้พอใจและภูมิใจในตัวเอง  แม้จะไม่ได้ร่ำรวยไรนัก  แต่ดีกว่าสมัยก่อนมากมายนัก