"การทำบุญมีสองอย่าง"

" .. หนึ่ง การสละทรัพย์สินเงินทอง เพื่อสร้างถาวรวัตถุในพระศาสนา
"หรือการบูชาด้วยดอกไม้ธูปเทียน" ข้าวของ เรียกว่า "อามิสบูชา"

ส่วนบุญอีกอย่างหนึ่งนั้น "คือ การถือศีลภาวนา การทำสมาธิวิปัสสนา"
เพื่อให้เกิดความรู้แจ้งแทงตลอด ให้เกิดเป็นปัญญา เป็นผู้รู้
ดังที่เราภาวนาว่า "พุทโธ" ซึ่งแปลว่า ผู้รู้ ผู้ฉลาด อันนี้เรียกว่า "ปฏิบัติบูชา"
เป็นบุญอันสูงสุด อันจะนำตนเองให้พ้นทุกข์จากกองทุกข์ในโลกนี้ได้
ช่วยตัวเองได้ มิให้ต้องเวียนว่ายตายเกิดต่อไป
"บุญข้อนี้เป็นบุญอันสูงสุดที่พระพุทธเจ้าทรงสรรเสริญผู้ปฏิบัติ"

"ทั้งอามิสบูชาและปฏิบัติบูชานี้" เป็นเสมือนแม่น้ำสองสายที่ใสสะอาด
ไหลมารวมกันสู่แอ่งน้ำใหญ่อันอยู่ในห้วงหัวใจของเราเอง
เป็นแหล่งน้ำอันเต็มเปี่ยมสมบูรณ์ พร้อมที่จะนำความฉ่ำชุ่มเย็นไปทั่วทุกหัวระแหง
เกิดคุณค่าและประโยชน์อันประมาณมิได้ ที่สายน้ำนั้นได้ซึมซาบผ่านไปยังถิ่นต่าง ๆ
"แอ่งน้ำในหัวใจเราเสมือนเขื่อนกักน้ำไว้เพื่อประโยชน์ตนและผู้อื่น" .. "

หลวงตามหาบัว ญาณสัมปันโน