" .. ครั้งพุทธกาลท่านว่า "ไปโปรดสัตว์" ทำไมจึงเรียกว่า "ไปโปรดสัตว์"
ก็เพราะพระพุทธเจ้า พระอรหัตอรหันต์ท่านเป็นพระผู้ประเสริฐ
ควรแก่การโปรดสัตว์ได้โดยสมบูรณ์ ไปที่ไหนก็เป็นสิริมงคลแก่หู แก่ตาของชาวโลก
ได้กราบไหว้บูชาเป็นขวัญตาขวัญใจและได้ทำบุญให้ทานกับท่าน
เป็นสิริมงคลแก่เขาอย่างสมบูรณ์พูนผล จึงเรียกว่า "เป็นการโปรดสัตว์"

สมนามว่าโปรดสัตว์จริง ๆ เพราะท่านไม่หวังโลกามิสใด ๆ
ไปบิณฑบาตก็ไม่มีความโลภในอาหารแทรกแซงขึ้นภายในใจ
ไปตามกาลตามเวลา ไปตามความจำเป็นของเหตุของผล
ของอรรถธรรมและธาตุขันธ์

ซึ่งจะยังอาหารมาบริโภคขบฉันพอยังชีวิตให้เป็นไปในวันหนึ่ง ๆ
ที่ควรแก่อายุขัยและเพื่อเป็นประโยชน์แก่โลกตามที่ควร
ท่านจึงเรียกว่า "พอเป็นยาปนมัตถ์" สักแต่ว่าเยียวยากันไปเท่านั้น
จึงเรียกว่า "โปรดสัตว์ได้โดยสมบูรณ์"

แต่สมัยทุกวันนี้มันตรงกันข้ามไปแล้ว อย่าเข้าใจว่า "เราไปโปรดสัตว์"
นอกจากจะเรียกว่า "สัตว์โปรดเราเท่านั้น" เพราะฉะนั้น
เราเองจึงไม่อาจจะพูดว่า ไปโปรดสัตว์ได้เหมือนครั้งพุทธกาล
"ไปให้สัตว์โปรด" นั้นน่าจะถูกกว่า

เพราะเรา ก็เป็นสัตว์ผู้ข้องผู้หนึ่ง กิเลสเต็มตัวสกปรกรกรุงรัง
เหมือนโลกทั่วไป ความโลภก็ไม่ผิดกับฆราวาสเขา
ดีไม่ดีพระเราบางองค์นับหลวงตาบัวด้วยจึงสมบูรณ์แบบ
อาจโลภมากกว่าฆราวาสเขาเสียอีก เหมือนไฟไหม้กองแกลบก็ได้ .. "

หลวงตามหาบัว ญาณสัมปันโน