อ่านตอนที่แล้ว



    

                   ชายป่าทางด้านทิศใต้ บัดนี้ได้กลายเป็นลานประลองฝีมือชั่วคราวไปเสียแล้ว...

                   หลันเหลยใช้เชือกที่ฟั่นจากเถาวัลย์คาดรัดหน้าผาก ยืนกอดอกประจันหน้ากับฟางอี้

                   หลังจากปะทะคารมกันหอมปากหอมคอก่อนลงมือต่อสู้กันจริงจัง ฟางอี้คราแรกคิดหย่อนฝีมือให้นาง หากแต่กลับ ถูกนางเตะใส่จนทรุดลง ก้นกระแทกจ้ำเบ้ากับพื้น กระตุ้นโทสะของมันจนต้องลุกขึ้นวาดลวดลายของเพลงมวยอ่อนหัด ซึ่งเพิ่งร่ำเรียนมาจากครูฝึกที่บิดาเชิญมาสอนที่บ้านเมื่อกลางเดือนที่ผ่านมา

                   หลันเหลยเหยียดยิ้มมุมปากอย่างมิสะทกสะท้าน พอได้ทีเห็นช่องทางก็ปล่อยหมัดซึ่งไร้กระบวนท่าใดๆ ต่อยใส่จนฟางอี้ล้มลุกคลุกคลานไปอีกครั้ง สุดท้ายก็ถูกเซี่ยวถูเซี่ยวหลงรีบถลันเข้าไปหิ้วปีกพาวิ่งหนี ล่าถอยจากไป

                   พวกเด็กๆเหล่าสมาชิกหัวเราะชอบใจ บางคนคว้าก้อนหินซัดไล่หลัง

                   " ฮ่ะ ฮ่ะ..คราวนี้มันคงเข็ดหลาบไปอีกนาน ไม่กล้ามาแกล้งพวกเราอีกแล้ว..."

                   หลันเหลยมือกอดอกยืดอกยิ้มอย่างสะใจ

                   ทันใดนั้นที่ด้านหลังพลันบังเกิดเสียงกระแอมไอเบาๆ

                   ทั้งหมดหันขวับไปมอง แลเห็นเหวินฮั่นกุนมิทราบมายืนหน้าเคร่งเครียดอยู่ตรงนั้นตั้งแต่เมื่อใด   พริบตานั้นแม่เสือสาวผู้ทระนงถึงกับคอหด  รีบโบกมือบุ้ยปากต่อลูกน้องเหล่าลิงทะโมนทั้งหลาย ไล่พวกมันรีบกลับบ้านไป

                   พวกเด็กๆต่างรู้จักเหวินฮั่นกุนว่าเป็นคนดุ ดังนั้นไม่ว่าผู้ใดก็มิกล้าอยู่ยุ่งเกี่ยวด้วย

                   ชั่วอึดใจเหมือนฝูงผึ้งบินแตกฮือกันไปคนละทิศละทางอย่างรวดเร็ว

                   หลันเหลยปลดเถาวัลย์ที่คาดหน้าผากลงมาช้าๆ  หันมายิ้มฝืนๆพลางปัดฝุ่นบนเสื้อผ้า เหวินฮั่นกุนเดินเข้ามาถามเสียงราบเรียบ

                   " ทำไมวันนี้ถึงได้มอมแมมเอาขนาดนี้ ? "

                   " มอมแมมยังไงมันก็หน้าของข้า...เกี่ยวอะไรกับพี่ด้วยหรือ ? "

                   " ไป๊..กลับบ้าน..."

                   กล่าวพลางคว้าแขนเด็กสาวจอมซนลากพาเดิน เด็กสาวสะบัดแขนร้องโวยวายลั่น

                   " โอย..ปล่อยข้า... คนนะไม่ใช่วัวไม่ใช่ลา ..ไม่ต้องลากจูงกันแบบนี้หรอกนะ...."

                  

                   -----------------

                  

                   เหวินเอ้อเหนียงผู้เป็นมารดาของเหวินฮั่นกุน  ปราดแรกที่ได้เห็นสภาพของหลันเหลย ต้องอุทานออกมาอย่างตกใจ  แต่สองสามอึกใจต่อมา ก็เปลี่ยนเป็นหัวร่อด้วยความเอ็นดู

                   " คุณหนู...นี่ไปทำอะไรมา..? "

                   เหวินฮั่นกุนเม้มปากอย่างหมั่นไส้ แค่นเสียงว่า

                   " ไปชกต่อยกับลูกชายผู้ใหญ่บ้านมา..."

                   " ตายแล้ว... โถ..คุณหนู..แล้วนี่..นี่เจ็บที่ไหนรึเปล่า ? "

                   " เฮอะ..คนเจ็บเป็นฝ่ายโน้น ไม่ใช่ฝ่ายเราหรอก..."

                   เขาตอบให้แทน

                   " โอย..งั้นก็โล่งอกไปนะ..."

                   มิคาด..หลันเหลยพลันร่ำร้องโวยวายปนออดอ้อน

                   " ใครบอกล่ะ..ข้าเจ็บไปหมดทั้งตัวเลย..ป้าเหวิน...ช่วยข้าด้วยนะ..."

                   เหวินเอ้อเหนียงรีบปลอบ

                   " อ้าวเจ็บตรงไหน... คุณหนูของป้า เราเป็นผู้หญิงไปมีเรื่องกับเขาทำไม "

                   " เปล่า.. ข้ามิได้เจ็บเพราะโดนฟางอี้ทำร้ายเอาดอก แต่ว่า..เป็นพี่ฮั่นกุนน่ะสิ เขาทั้งฉุดทั้งลากข้าไม่ปรานีกันเลย ต่อหน้าเพื่อนข้าตั้งเยอะตั้งแยะ เขายังขู่ข้าด้วยล่ะ..ว่าต่อไปถ้าข้าซนอีก เขาจะตีข้าให้ตายเลย...ป้าเหวินท่านต้องจัดการพี่เขาให้ข้านะ...  ข้าไม่ยอมด้วยจริงๆ..."

                   ในเสียงร่ำร้องยังขยี้เท้าเบาๆ แบะปากถลึงตาใส่คู่กรณีอย่างเอาเรื่อง

                   เหวินฮั่นกุนฟังจนอ้าปากค้าง

                   " นี่..นี่..แม่ตัวดี..."

                   เหวินเอ้อเหนียง หันมาทำหน้าดุใส่บุตรชาย

                   " ฮั่นกุน...ดูพูดกับน้องแบบนี้ได้ยังไง  เจ้านี่ทำเกินไปแล้วจริงๆนะ..."

                   " ท่านแม่.. แต่ว่านาง..."

                   " ไม่ต้องแก้ตัวหรอกนะ...ยังไม่รีบขอโทษคุณหนูอีก ? "

                   เหวินฮั่นกุนแค้นใจจนพูดอะไรไม่ออก สะบัดหน้าผละออกไปทันที

                   เหวินเอ้อเหนียงพึมพำ "ลูกคนนี้ " ในลำคออย่างอ่อนอกอ่อนใจ ค่อยหันมากอดหลันเหลยพลางลูบหลังปลอบโยน

                   " โถ...น้องยังเล็กอยู่มาเอาเรื่องเอาราวกับน้องได้ไง  ไม่ต้องกลัวนะคุณหนู... ทีหลังถ้าฮั่นกุนรังแกคุณหนูอีก ป้าจะจัดการให้เอง...."

                  

                   -----------------------

                  

                   เหวินฮั่นกุนน้อยใจมารดา เดินฮึดฮัดมาหลบนั่งอยู่คนเดียวริมลำธาร ซัดก้อนหินลงน้ำระบายความขุ่นเคืองในอก ทันใดพลันบังเกิดเสียงเรียกหา

                   " ฮั่นกุน...ไม่เป็นไรใช่ไหม ? "

                   บุรุษหนุ่มหันขวับไปมอง เห็นด้านหลังมิทราบยืนไว้ด้วยชายสูงวัยชุดเทาผู้หนึ่งตั้งแต่เมื่อใด คนผู้นี้มีร่างสูงโปร่ง เค้าใบหน้าเที่ยงธรรมการุณย์ บุคลิกสง่าน่าเลื่อมใส

                   ที่แท้เป็นปู่ของหลันเหลย นามซิมฮง  นั่นเอง

                   เหวินฮั่นกุนรีบลุกขึ้นยืน ค้อมศีรษะเล็กน้อยอย่างนอบน้อม ส่งเสียงเรียก " อาจารย์ " ซิมฮงยิ้มอย่างอ่อนโยนกล่าวช้าๆ

                   " เหลยเอ๋อถูกแม่เจ้าตามใจจนเสียเด็ก แต่นางรักของนางขนาดนั้น ข้าเองก็พูดอะไรไม่ออก ข้ารู้ว่าเจ้ารู้สึกลำบากใจ..."

                   เหวินฮั่นกุนยิ้มเล็กน้อย สั่นศีรษะกล่าวว่า

                   " หามิได้อาจารย์.. ข้าไม่ถือสานางนานหรอก..."

                   " งั้นก็ดี... เหลยเอ๋อไม่มีใครอีกแล้วนอกจากข้า หากสักวันหนึ่งข้าเป็นอะไรไป ข้าคงต้องขอฝากนางไว้กับเจ้า ..เจ้าต้องช่วยดูแลน้องให้ดี..."

                   บุรุษหนุ่มผงกศีรษะรับคำ ซิมฮงยิ้มออกมา ยื่นมือตบไหล่ศิษย์รักเบาๆ

                   " ถึงเวลากินข้าวแล้ว...ไปเถอะไปกินข้าวกัน แม่เจ้ากำลังรอเจ้าอยู่..."

                  

                   -------------------------