สมหวัง

                                                                   เรื่องสั้นชุด : รัตติกาลที่อุบัติ

*** เรื่องสั้นชุดนี้ เป็นนิยายที่ผู้เขียน สมมุติเหตุการณ์ บุคคล และสถานที่ ขึ้นมาตามจินตนาการเท่านั้น
ผู้เขียนแต่งเพื่อความบันเทิง ไม่เกี่ยวข้องกับบุคคลใดๆทั้งสิ้น โปรดอ่านอย่างใช้วิจารณญาณ ขอบคุณค่ะ ***

...เสียงรองเท้าส้นสูงเดินกระทบพื้นดังกึกๆ ก้องมาแต่ไกล ห้าทุ่มแล้ว เป็นเวลาเหมือนเคยที่นางพยาบาลสาวร่างสูงโปร่ง จะต้องเดินผ่าน
ทางนี้เพื่อกลับคอนโดที่เธอพักอยู่เป็นประจำ ชายหนุ่มผู้แอบซุ่มอยู่ข้างซอกตึก จ้องผ่านในความมืดอย่างระแวดระวัง    หญิงสาวกำลัง
เดินใกล้เข้ามาอย่างช้าๆ ชุดพยาบาลที่รัดรูปทั้งบนและล่าง เน้นเว้าสัดส่วนรูปทรงของเธออย่างตึงเปรี๊ยะ ทำให้ชวนน่าหลงใหลยิ่งนัก


อกใหญ่ที่ไหวกระเพื่อมตามแรงเดิน ทำให้ชายหนุ่มต้องกลั้นหายใจ บร่ะเจ้า ! ไซด์ขนาดนี้ ถ้ากุมด้วยสองมือ เนื้อนมนุ่มอวบอั๋น
ของหล่อน น่าจะไหลล้นออกมาจากมือใหญ่ของเขาแน่ๆ  


ความคิดของชายหนุ่มเตลิดไปไกล และเมื่อหล่อนเดินผ่านซอกมุมนี้  กลิ่นของน้ำหอมอ่อนๆก็โชยมาสัมผัสกับจมูก จนทำให้ชายหนุ่ม
แทบยั้งอารมณ์ไม่อยู่  สายตามองตามสะโพกที่ส่ายย้ายไปมาอย่างไม่วางตา กระโปรงขาวรัดรูปสะบัดพลิ้วไหวตามแรงก้าว
อย่างเข้าจังหวะ น่องเรียวขาวสวยของเธอ นวยนาดอย่างระหงส์  ยิ่งทำให้ชายหนุ่มตกหลุมรักสาวนางนี้อย่างถอนตัวไม่ขึ้น

สมหวัง กลับมานอนเอามือก่ายหน้าผากอย่างครุ่นคิดในห้องพัก  ทำยังไงดีหนอ ถึงจะได้พูดคุยกับ สาวพยาบาลคนสวยคนนั้นได้ซะที
เขาเองไม่กล้าแม้จะเอ่ยทักทายหล่อนซักครั้ง แล้วจะมีโอกาสคุยกับนางฟ้าของเขาได้อย่างไร ถ้าทักแล้วหล่อนจะยอมคุยกับเขาไหม?
ยิ่งคิดยิ่งเหมือนเจอทางตัน  ชายหนุ่มพลิกร่างกลับไปกลับมาด้วยความร้อนรุ่มกลุ้มใจ


สองเดือนแล้วที่ สมหวัง ดั้นด้นเดินทางเข้ามาทำงานในกรุงเทพฯ อาชีพหนุ่มโรงงานทำเฟอร์นิเจอร์ ไม่ได้เปิดโอกาสให้เขาได้ออก
ไปไหนมาไหนบ่อยนัก ด้วยวัยเพียง 20 ปีเศษๆ และความรู้ระดับปวส ทำให้เขาไม่มีโอกาสได้เลือกงานมากเท่าไหร่ การเป็นหนุ่มโรงงาน
ในตำแหน่งหัวหน้าควบคุมการผลิต ก็คงมีรายได้แค่พอเลี้ยงตัว แล้วจะเอาเงินที่ไหน ไปขอผู้หญิงแต่งงาน แต่ในเมื่อยังมีชีวิตอยู่
ก็คงต้องสู้ต่อไป  สักวันเขาคงลืมตาอ้าปากได้ แล้วฝันที่หวังไว้ คงเป็นจริง


ภาพของหญิงสาว ผุดขึ้นมาในห้วงวังวนของความคิดถึง จนผลอยหลับไป


ปาจารีย์ เป็นพยาบาลอาชีพ อยู่ที่คอนโดนี้มาเกือบปีแล้ว อาชีพพยาบาลทำให้เธอต้องกลับบ้านดึกดื่นเป็นประจำ นอกจากวันไหนมีเวร
หรือคนไข้จ้างพิเศษ เธอถึงจะไม่กลับบ้าน ปาจารีย์ เป็นสาวสวยผิวขาว นัยน์ตาคม ผมยาวสลวย ด้วยรูปร่างที่ฟิตเปรี้ยะในทุกส่วนของเธอ
เธอจึงตกเป็นเป้าสายตาของหนุ่มน้อย หนุ่มใหญ่ ด้วยแววตาแทะโลม  หรือแม้แต่ผู้หญิงด้วยกันที่มองมาอย่างอิจฉา  ที่น่าแปลกคือ
เธอยังไม่มีแฟน  แม้อายุจะเฉียดเลขสามแล้ว เพื่อนๆเคยถามเธอ เธอมักบอกว่า ด้วยหน้าที่การงานที่ต้องรับผิดชอบและวุ่นวาย
เธอจึงไม่มีเวลาคบใคร

........


วันนี้เป็นวันที่ ปาจารีย์ ได้หยุดพัก การนอนทั้งวัน เหมือนเป็นการเติมพลังให้หญิงสาวอย่างเต็มอิ่ม หลังจากเหน็ดเหนื่อยจากงาน

จวบค่ำท้องก็ร้องส่งสัญญาณว่า ถึงเวลาที่ต้องหาอะไรใส่ท้องแล้ว ลุกจากเตียงได้ ก็อาบน้ำอาบท่าใส่เสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวบางๆ
กางเกงยีนส์ขาสั้นเข้ารูป ถูกหยิบมาสวมใส่อย่างง่ายๆ เพื่อออกไปหาอะไรกิน   ...เซเว่นเป็นที่พึ่งได้ในยามนี้ ...

ปาจารีย์ ก้มหน้าก้มตาหาเศษเหรียญย่อยในกระเป๋าสะพาย   โดยไม่ทันมองว่าข้างหน้าจะไปชนกับอะไร

โครม..อุ๊บ..! เสียงของหล่นลงบนพื้น พร้อมกับอาการสะดุด ทำเอาเศษเหรียญหลุดอออกจากมือหล่อนร่วงลงพื้น พร้อมกับข้าวของ
ของคนชน ก็ตกลงพื้นเช่นกัน  ทั้งสองก้มลงเก็บของ ของตัวเองอย่างอัตโนมัติ  เสียงทุ้มๆนุ่มๆดังขึ้นข้างหน้าเธอ

“ ขอโทษ ครับ”   หน้าของทั้งสองคนอยู่ใกล้จนแทบจะชนกัน หญิงสาวได้กลิ่นบางๆโชยมา

กลิ่นที่บ่งบอกถึงเอกลักษณ์ของคนที่ใช้แรงกายทำงาน ปรกติเธอจะคุ้นชินกับกลิ่นของคนไข้ หรือกลิ่นยาใน รพ ที่พบเจอเสมอ

แต่กลิ่นกายของหนุ่มข้างหน้าเธอ เป็นกลิ่นกายที่ไม่ใช่ความเหม็นเปรี้ยว หรือเหม็นหืน แต่กลับเป็นกลิ่นที่ทำให้หญิงสาวรู้สึกร้อนรุ่ม
และสะท้านไหวลึกๆในใจ กลิ่นเหงื่อผสมโคโลญจน์ อ่อนๆ เบาๆบางๆ ทำให้เธอต้องหลับตาลง พร้อมกับสูดลมหายใจแรงๆ
เหมือนจะดูดซับกลิ่นนั้น ให้ยาวนานที่สุด...

สมหวัง ตกตะลึงเมื่อสายตาจับจ้องใบหน้าของหญิงสาวคู่กรณีได้เต็มตา นางฟ้าของเขา ! อยู่ตรงหน้าเขาเอง
เขาใกล้กับหล่อน ถึงขนาดลมหายใจของทั่งคู่ รดรินใส่หากันอย่างสัมผัสได้ กลิ่นยาสระผมหอมๆ
กระตุ้นความรู้สึกตื่นตัวของเขา ให้ลุกชัน


สองตาที่หรุบต่ำลงมาสะดุดกับ เนินขาวสล้างที่ผลุบโผล่อยู่ภายใต้เชิ้ตขาวบาง โดยที่กระดุมเม็ดแรกไม่ได้ถูกกลัดเอาไว้ เนินขาวนั้น
ทำเอาเขาต้องกลืนน้ำลาย อย่างเสียมารยาท  หญิงสาวเริ่มรู้สึกตัว  พลัน สายตาที่สอดส่ายไปบนพื้นของเธอ ก็ไปสะดุดอยู่บน
หนังสือแมกกาซีน ที่รูปปกหน้า เป็นรูปวาบหวิวของสตรีนางหนึ่ง ท่อนล่างของหล่อน นุ่งบิกินี่สีแดงเพลิงเว้าแหว่ง เพียงตัวเดียว
ท่อนบนเปลือยเปล่าอวดผิวขาวราวหยวกกล้วย โดยที่มือของหล่อน อุ้มแตงโมใบย่อยสองใบไว้อย่างหมิ่นเหม่


ปาจารีย์ หยิบมันขึ้นมา รูปร่างหน้าตาสะสวยของนางแบบทรงโตในหนังสือ คงเป็นสาเหตุ ที่ทำให้เขาเดินชนหล่อนเป็นแน่แท้
ทั้งคู่ค่อยๆยืนขึ้น ...

เธอ เงยหน้ามองเจ้าของหนังสือ  ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ ผิวเนื้อดำแดง ตามสไตล์คนต่างจังหวัด ใบหน้าคม แม้จะไม่หล่อมากมาย
แต่ก็พอไปวัดไปวาได้ ส่งตาแป๋วมาให้เธออย่างเว้าวอน มือของเขากำลังสั่นสะเปะสะปะ มันเป็นอาการประหม่าที่ส่งสัญญาณแบบอายๆ
หล่อนยื่นหนังสือส่งคืนให้เขา

“ ขอโทษนะครับ เจ็บตรงไหนหรือป่าวครับ? “ชายหนุ่มละล่ำละลักถามซ้ำ สายตาสั่นสะท้านฉายแววออกมา มือสั่นค่อยๆยื่นออกไป

หญิงสาวรับรู้ถึงอากัปกิริยาของชายหนุ่มได้ดี จึงส่งยิ้มหวานให้เขา  พร้อมถามขึ้น  “ ไม่เป็นไรค่ะ คุณล่ะ เจ็บหรือป่าว?”

“ ไม่ครับ ผมไม่เจ็บเลย “   กลิ่นเหงื่อผสมโคโลญจน์ ของชายหนุ่ม โชยเข้ามาสู่ใบหน้าเธออย่างเบาๆอีกครั้ง

ปาจารีย์...รู้สึกถึงความระอุรุ่มร้อน กำลังประทุขึ้นมาภายในตัว   ดูเหมือนอารมณ์ของเธอกำลังไหลขึ้นลงเหมือนกระแสไฟฟ้า
ที่วิ่งสลับขั้วกันอยู่ เธอมองเขาอย่างไม่กระพริบตา

สมหวังเอง ก็ทำอะไรไม่ถูกเมื่อโดน ปาจารีย์  จ้องหน้าเขาแบบไม่วางตา  เขาไม่ได้ฝันไปใช่มั๊ย ? เขาถามตัวเองในใจซ้ำๆ
นางฟ้าของเขากำลังอยู่ตรงหน้า  นางฟ้าที่เขาเฝ้าแอบมองอยู่

ใบหน้าร้อนผ่ะผ่าวระเรื่อแดงของทั้งสอง ผสานกับสายตาที่ส่งตอบกัน ..ฉุดให้อารมณ์ของคนทั้งสองดำดิ่งสู่ห้วงปริศนา..

......

“ ผมไปส่งมั๊ยครับ” ? สมหวังรวบรวมความกล้า เอ่ยถามขึ้นอย่างตัดสินใจที่จะทำลายความเงียบ พร้อมๆกับความหวังที่ก่อตัวขึ้นมา  

“  ไม่เป็นไรค่ะ “  “ ฉันยังไม่อยากกลับบ้าน อยากหาเพื่อนทานเหล้ามากกว่า “ เธอ ตอบเขาทันทีอย่างไม่ลังเล

“ แต่ขอเป็นที่ ที่ฉันอยากไปนะคะ คุณจะโอเครมั๊ย?” เธอถามกลับ ประกายตาลึกลับหวานไหวเย้ายวน  สั่นระริกอยู่ในแววตา

ชายหนุ่มรู้สึกว่าหัวใจของเขากำลังพองโตขึ้นอย่างคับอก อารมณ์ลิงโลดด้วยความดีใจ เขาตอบเธออย่างเร็วปรือโดยไม่รอคำถาม
ครั้งที่สอง  ”  ได้เลยครับ ที่ไหนก็ได้ ขอเพียงให้มีคุณเท่านั้นพอ”     ปาจารีย์ส่งยิ้มให้เขาอย่างทอดไมตรี

.........

ยังมีต่อค่ะ..