*** เรื่องสั้นชุดนี้ เป็นนิยายที่ผู้เขียน สมมุติเหตุการณ์ บุคคล และสถานที่ ขึ้นมาตามจินตนาการเท่านั้น
ผู้เขียนแต่งเพื่อความบันเทิง ไม่เกี่ยวข้องกับบุคคลใดๆทั้งสิ้น โปรดอ่านอย่างใช้วิจารณญาณ ขอบคุณค่ะ ***

           
ศศิน ยืนมองหญิงสาวที่นั่งใต้ต้นลั่นทมอย่างหดหู่ เมื่อเห็นหญิงสาวเอามือกอบทรายมาใส่หัวตัวเองเล่น หล่อนส่งเสียงหัวเราะเอิ๊กอ๊าก
ชอบใจ  ที่บนหัวจะมีแต่ทรายที่ฟุ้งไปทั่ว ก็ในเมื่อหล่อนเป็นเจ้าหญิง หล่อนก็ต้องมีเกล็ดเพชรประดับแวววาวนี่นา

หญิงสาวลุกขึ้นช้าๆ พร้อมกับเต้นเขย่งปลายเท้า ชูมือสูงโอบเข้าหากัน  วาดลีลาเจ้าหญิงได้อย่างสวยงาม  

ชายหนุ่ม เดินเข้าไปใกล้หล่อน  เขาก้มลงเก็บดอกลีลาวดีสีขาวสวยที่เพิ่งร่วงขึ้นมา แล้วยื่นให้หล่อนแบบมิตร  หญิงสาวหยุดนิ่ง
เมื่อคนแปลกหน้ามายืนอยู่ใกล้เธอ  เธอเขม่นมองใบหน้าชายหนุ่ม  เมื่อเห็นชัดๆ สองตาเธอก็เบิกกว้างพร้อมเสียงแหลมเล็กที่สดใส
ร้องออกมาอย่างดีใจ

“  พงษ์ พงษ์ มาหาพลอยแล้ว พลอยคิดถึงพงษ์จังค่ะ”   หล่อนถลาเข้าไปโอบกอดเขาทั้งตัว จนศศินตั้งตัวแทบไม่ทัน

แล้วจู่ๆเธอก็หยุดชะงักและถอยตัวออกห่างจากเขาอย่างรวดเร็ว สายตาที่หล่อนมองเขาเกรี้ยวกราดและดุดัน ยังไม่ทันที่ชายหนุ่ม
จะเอ่ยอะไรหล่อนก็กรีดเสียงร้องโหยหวนออกมาอย่างสุดเสียง

“ ไอ้ ฆาตกร แกฆ่าพงษ์ทำไม ไอ้คนใจร้าย”  กรี๊ดดด  กรี๊ดดดด กรี๊ดดด “

หล่อนชี้หน้าเขาและตะเบ็งเสียงร้องดังลั่น จนทำให้บุรุษพยาบาล วิ่งออกมาเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้น  เมื่อเห็นอาการคลุ้มคลั่งของเธอ
พวกเขาจึงเข้าล๊อคตัวเธอทันที


ศศิน  ยืนมองใบหน้าของหญิงสาวที่กำลังหลับตาพริ้มอยู่บนเตียง ข่าวใหม่จากหมอเจ้าของไข้ ทำให้ศศินน้ำตาไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว
อาการจากการถูกกระทบกระเทือนทางจิต ผสมกับอาการจากโรคทางสมอง ทำให้หญิงสาวติดอยู่กับโลกในความฝันที่เธอเคยรับรู้มา
ตอนที่สติสัมปชัญญะยังดีอยู่ และเนื่องจากอาการช๊อค ทำให้หญิงสาวไม่สามารถรับรู้โลกในความเป็นจริงได้ เธอจึงเป็นเหมือนคนไร้สติ
และอยู่แต่โลกในอดีตที่เป็นเพียงความทรงจำ

หากจะหายจากโรคนี้ ด้วยคำแนะนำของหมอ อาการของเธอต้องได้รับการรักษายาอย่าต่อเนื่องและดูแลอย่างใกล้ชิดจากญาติ
โอกาสหายของเธอ 50:50   ไม่มีใครรู้โชคชะตาว่า เธอจะไปอยู่ที่จุดใด


ภาพในอดีตที่เจ็บปวดตามย้ำเตือนชายหนุ่มอยู่ตลอดเวลา ความผิดที่ไม่ตั้งใจ และความสงสารที่หญิงสาวไม่มีญาติที่ไหน
ทำให้ศศินต้องทุ่มเทเวลาทั้งหมดให้กับหญิงสาวคนนี้

ถ้าวันนั้นเขาตั้งสติให้ดีกว่านี้สักนิด ขับรถไม่ประมาท ความสูญเสียก็คงไม่เกิดขึ้น  เขาจะไม่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นฆาตกร  
และคงไม่ทำลายความฝันของผู้หญิงคนหนึ่ง ผู้หญิงที่ฝากความหวังครั้งสุดท้าย ไว้กับการแต่งงานที่สวยหรู
แต่เขาเองเป็นคนทำลายทุกสิ่งทุกอย่างของคนทั้งคู่  เขาต้องรับผิดชอบกับอุบัติเหตุที่เกิดขึ้น แม้จะไม่เจตนาก็ตาม .....

พลอยไพลิน กลับมารักษาตัวอยู่ที่บ้านของเขา   ..เมื่อคดีสิ้นสุด..

ศศิน ลาออกจากงานมาดูแลเธออย่างเต็มที่  เขาไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นอย่างไร แต่ ณ เวลานี้ เขาขอแค่ชดใช้ทุกสิ่งทุกอย่างให้
กับหญิงสาว  นั่นคือการไถ่บาปที่ดีที่สุด เขาจะไม่มีข้อต่อรองใดๆ จะไม่มีข้ออ้างใดที่จะทอดทิ้งสาวน้อยคนนี้ไป  ทุกๆที ทุกๆเรื่อง
ที่เป็นความสุขของพลอยไพลิน ชายหนุ่มจะทุ่มเทและทำมันอย่างเต็มที่อย่างไม่ลังเล เงินเก็บและมรดกของเขามีมากพอที่จะดูแลเธอ

ด้วยความทุ่มเทและเอาใจใส่ของ ศศิน ที่มีต่อ พลอยไพลิน  จึงทำให้อาการทางจิตเธอดีวันดีคืนขึ้น อย่างน่าดีใจ ..

.....

คลื่นกำลังสาดซัดเข้าฝั่งอย่างช้าๆ หญิงสาวเขย่งปลายเท้า กระโดดโลดเต้นกับคลื่นอย่างสนุกสนาน ลมทะเลพัดเอาไออุ่น
จากแดดยามเช้าเข้ามาปะทะกายและใบหน้าของเธอ ละอองน้ำที่กระเซ็นจากผืนทราย เปียกชายกระโปรงสีหวานของเธอเป็นหย่อมๆ

ชายหนุ่ม ยิ้มสดชื่นเมื่อเห็น พลอยไพลินสดใสและมีความสุข บนผืนทรายและเกลียวคลื่นที่สาดกระทบเข้ามา เสียงหัวเราะคิกคัก
ของหล่อน  ทำให้เขาต้องเดินลงมาร่วมเล่นน้ำทะเลกับสาวน้อยอย่างไม่รีรอ

“ พงษ์ พงษ์ ดูปูเสฉวนตัวนั้นสิ มันเดินลงทะเลไปแล้ว “

พลอย ส่งเสียงร้องตื่นเต้น พร้อมกับชี้มือชี้ไม้ ให้ชายหนุ่มดูเจ้าปู ที่แอบอยู่ในเปลือกหอยตัวนั้น  ศศิน ชะงัก เมื่อพลอยเอ่ยชื่อ
คนที่ล่วงลับไปแล้ว  เขาไม่แสดงอาการหงุดหงิดหรือไม่พอใจ ตรงกันข้ามเขาโอบหล่อนด้วยความทะนุถนอมและสนใจมองดู
เจ้าปูตัวนั้นตามที่หล่อนบอก เขาบอกเธอด้วยอาการตื่นเต้นไม่แพ้เธอ   “ เดี๋ยวผม จับให้เอามั๊ย “

“ ไม่เอาหรอก ปล่อยมันไปเถอะ พลอยไม่อยากให้มันเจ็บ ปล่อยมันไปนะพงษ์  “ ถ้าจับมันมามันคงเจ็บ
เหมือนตอนที่พลอยเจ็บหัวนั่นแหล่ะพลอยสงสารมัน” หล่อนพูดไปพร้อมกับชะเง้อมองมันที่ลับตาไปกับคลื่นในทะเล


ศศิน มองหน้าพลอยไพลินอย่างสงสารจับใจ ทุกครั้งที่พลอยไพลินมีอาการปวดหัว เธอจะเจ็บปวดและทุกข์ทรมานมาก
เขาเข้าใจความรู้สึกนี้ดี เพราะทุกครั้งที่เธอเจ็บ เขาจะอยู่ ข้างกายเธอจนกว่าเธอจะหายเจ็บ


สามเดือนแล้ว ที่ทั้งสองใช้ชีวิตเป็นเงาตามตัวซึ่งกันและกัน ความผูกพัน เริ่มก่อสานขึ้นในใจ ศศิน ที่ละนิดๆ มันเพิ่มพูนขึ้นทุกวัน
และยิ่ง เมื่อรู้ว่าหญิงสาวผู้เป็นเด็กกำพร้า ต่อสู้ดิ้นรนกับชีวิตมานานเพียงใด หญิงสาวผู้กำลังจะมีอนาคตและทางเดินชีวิตที่สดใส
กลับต้องมาดับวูบลงด้วยโชคชะตาที่ถูกกำหนดมา โดยที่เขาองก็มีส่วนในโชคชะตานั้น ยิ่งทำให้เขารู้สึกถึงความรับผิดชอบมาก
ขึ้นกว่าเดิม และด้วยความอ่อนโยนของพลอยไพลิน ทำให้ชายหนุ่ม รักเธอขึ้นมาแบบไม่รู้ตัว

.........

มีต่อค่ะ...