ตามนั้นเลยครับ
     ผมมีความรู้สึกแบบนี้ฝังใจมานาน ผมเบื่อนิสัยของพ่อแม่ตัวเอง ในความไม่มีเหตุผล การไม่พูดความจริง การไม่วางแผนชีวิตครอบครัว พ่อที่ไม่มีความเป็นผู้นำ พ่อที่มีเมียน้อย สูบบุหรี่จัด เกียจคร้าน แม่ที่ไร้เหตุผลทางอารมณ์ ขายฝัน ไม่เคยจริงจังกับอะไรสักอย่าง จนสุดท้ายมันทำให้ทุกคนในครอบครัวเดินสู่ความลำบาก

     ผมรู้สึกแย่มาก ทุกครั้งที่ต้องพูดคุยกับพ่อแม่ ในเรื่องของการวางแผนชีวิต การเงิน การพูดในสิ่งที่เป็นเหตุผล เพื่อหาทางออกในสิ่งที่ตัวเองพอจะช่วยเหลือได้บ้าง แต่ทุกครั้งที่พูดกัน มันกลับทำให้ผมผิดหวังในพวกเค้าไปทีละน้อย นานๆเข้าก็กลายเป็นมาก จนบางที่ถึงขั้นรู้สึกเกลียดพ่อแม่มากๆ บางครั้งมีอารมณ์โมโหผมก็ใช้คำพูดหยาบคายใส่ ซึ่งอันที่จริงผมรู้ว่ามันิดเอาเสียมากๆ แต่ผมก็ไม่ไหวจนต้องระเบิดมันออกมาในบางครั้ง วันไหนที่เราไม่ได้คุยกันผมจะรู้สึกดีมาก ผมโคตรมีความสุขที่ผมได้อยู่คนเดียวหลังเรียนจบ แต่ผมจะเบื่อมากเมื่อกลับบ้าน บ้านที่ทุกอย่างดูขัดหูขัดตาไปเสียหมด

     แต่ทุกครั้งที่มีความคิดในทางลบ อีกความคิดหนึ่งก็มักบอกเสมอว่านั่นคือ พ่อแม่ของเรา เค้าเลี้ยงเรามาจนโต ส่งเรียนจนจบ มีการมีงานทำ ลูกที่ดีไม่ควรทิ้งพ่อแม่ ลูกที่ทิ้งพ่อแม่ไม่เจริญ ต่างๆนาๆ ที่จะคิด

     จริงๆ แล้ว ผมไม่เป็นห่วงความเจริญในชีวิตหรอกนะครับ เพราะ ผมว่าไม่เกี่ยวกับที่เราไม่รักพ่อแม่ มันขึ้นอยู่ที่ตัวเรามากกว่า และความคิดจริงๆ แล้ว ผมก็ไม่ได้อยากทิ้งพ่อทิ้งแม่ครับ ผมอยากเลี้ยงดูให้พวกเขาสุขสบาย เหมือนลูกที่ดีคนหนึ่งเขาทำกันนั้นแหละครับ พียงแต่ความรู้สึกแบบครอบครัวสุขสันตของพวกเรานั้นมันไม่มีมานานจนพวกเราจูนกันไม่ติดอีกแล้วครับ

ผมผิดมากไหมครับ? ที่ผมเบื่อหน่ายกับพวกท่าน จนไม่สามารถกลับไปรักท่านแบบเดิมได้อีก
อยากได้ความคิดเห็นและคำแนะนำแบบไม่โลกสวยนะครับ หรือจะด่าผมก็ตามแต่สะดวกใจเลยครับ