คือเริ่มเลยนะบ้านเราเป็นคนจีนเรามีพี่ชายคนนึง ตั้งแต่เกิดพ่อแม่รักพี่ชายมากกว่าไม่ใส่ใจเราเลย แม่เราติดไพ่มากกขโมยตังพ่อไปเล่นไพ่ทะเลาะตบตีกันเป็นประจำแม่เราเป็นคนที่มีอาการทางประสาทด้วยแต่หาหมอประจำ แต่บ้าเงินกับการพนัน ตอนเด็กๆเราจะวิ่งไปเล่นกับลูกพี่ลูกน้องเราที่บ้านน้าตลอดเพราะเหงาและไม่มีคนดูแล จนป.6พ่อเราบอกว่าส่งเราเรียนไม่ไหวแต่ป้าใจดีเลยส่งเราเรียนต่อพร้อมให้เงินกินใช้หลังจากนั้นเราก็ไม่เคยขอและไม่เคยได้จากเงินพ่ออีกเลย เพราะพ่อทำกิจการที่บ้านเจ๊ง ส่วนแม่เวลาขโมยเงินพ่อไม่ได้ก็ขโมยเงินเราจ้ามีวันนึงพีคมมากเรามีเงินกระเป๋าแค่ห้าสิบแม่ยังเอาไปอะ หลังจากนั้นพ่อมีเมียน้อยพ่อจะออกไปทุกคืนและจะกลับมานอนตอนเช้ามานอนที่ห้องเช่าที่ครอบครัวเราอยู่กัน ไม่มีพูดคุยกับเราสักคำกลับมาถึงก็หลับเลยถ้าเราทำเสียงดังก็จะโดนตวาดทันที ตอนม.2วันที่เราพึ่งกลับจากรร.มีคนโทรมาแจ้งว่าแม่เราโดดสะพานลอย ซึ่งสาเหตุคือมาขอเงินพ่อไปเล่นไพ่แต่พ่อไม่ให้จึงด่าแม่ไป อาการน่ะหรอโดดสะพานลอยก็สาหัสน่ะสิเดินไม่ได้อยู่เป็นปีๆ ตัดมาปัจจุบันเราเรียนจบแล้วแยกตัวออกมาอยู่กับแฟนแต่มีปัญหาทางจิตใจคือไม่มั่นใจในตัวเองกลัวการเข้าสังคมจริงๆเป็นแบบนี้มาตลอดตั้งแต่เด็กๆ แต่ตอนนี้คือกลายเป็นคนคิดมากวิตกกังวลไม่กล้าไปสมัครงานที่ใหม่ๆ ทำงานที่ไหนก็อยู่ได้ไม่นานเพราะคิดมากเรื่องการปรับตัวเข้ากับสังคมที่ทำงาน ซึ่งเราไม่ได้มโนไปเองว่าอาการที่เราเป็นมีผลจากครอบครัวทั้งนั้นเจอพ่อแม่ที่ไม่เคยใส่ใจเราเลยไม่เคยรับฟังไม่เคยสั่งสอนไม่เคยให้ความรัก ทุกวันนี้ถ้าแม่อยากได้เงินจะไม่ยอมโทรมาขอดีๆแต่จะนั่งรถแท๊กซี่มาเอาตอนดึกๆตอนตีสี่งี้ ซึ่งแบบเรากับแฟนต้องอดนอนต้องเสียค่าแท๊กซี่หลายร้อยและให้เงินแม่กลับบ้านไป ซึ่งพยามพูดดีๆแล้วว่าอย่านั่งรถมาตอนดึกๆให้โทรมา ก็คือแม่ไม่ฟังยังคงทำแบบนี้อยู่เรื่อยๆ ตอนนี้เราเป็นคนเครียดวิตกกังวล นอนร้องไห้อยู่บ่อยๆ จริงหรอคะที่เค้าพูดกันว่าพ่อแม่คือผู้ประเสริฐที่สุด????