สภาวะที่ผมเป็นอยู่ในตอนนี้มันเหมื่อนมีดที่เสียบอยู่กลางหัวใจที่พร้อมจะทำให้คนตายเเต่ต้องอดทนกับความเจ็บปวดเพื่อที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้ มันเครียดมากมากกว่าจะบอกว่าเครียดเสียอีกยากจะหาคนมาระบายเเละอธิบายให้ฟังได้ รบกวนทุกท่านด้วยนะครับ.                                                              ก่อนอื่นเลย ผมอายุ18ปีย่าง19 ทุกวันนี้ผมอาศัยอยู่คนเดียวครับ ผมเช่าห้องเเถวอยู่ทำงานโรงานหาเลี้ยงตัวเองด้วยเงินเดือนละ8000 จบม.3หยุดวันอาทิตย์ก็ไปเรียนกศน.ม6 ทุกๆวันผมต้องอดทนกล่ำกลืนต่อความเจ็บปวดที่อยู่ในใจ ชีวิตจริงของผมนั้นไม่ได้สวยหรูเหมื่อนในละครเสียเลย ผมหนะทรมานกายใจอยู่ตลอดเรื่องเลวร้ายมันฝั้งใจมีเเต่พร้อมจะดึงให้ผมลงไปจม เรื่องที่ผ่านมาสามารถทำให้คนๆหนึ่งเป็นคนเลวร้ายได้ เเต่ผมเเค่ประคับประคองตัวเองให้อยู่โดยไม่เล่นด้วยกับความเลวร้าย.                                                             พ่อผมไม่เคยเห็นผมในสายตาเลยเขาไม่เคยเห็นทำในสิ่งที่คนเป็นพ่อทำ มีเเต่จะทำร้ายทำลายจิตใจผม ตั้งเเต่จำความได้ผมไม่เคยรู้สึกถึงไออุ่นรักของพ่อเลยผมเเทบจะไม่ค่อยรู้สึกว่าเขาเป็นพ่อ ผมหนะเเทบจะไม่ได้ยุ้งกับอยายมุขไม่สูบบุหรี่ไม่กินเหล้าไม่เที้ยวเเละไม่มีเรื่องผู้หญิง ตอนยังเล็กอยู่เขาเคยเอารองเท้าตบหน้าผมทั้งไม้ตีผมก็จำไม่ได้ว่าเขาไม่พอใจเรื่องใด ทั้งเคยเอาไม้จิ๋มตาผมหาว่าผมไปมองค้อนเขา พ่อผมเขาเป็นผู้รับเหมาก่อสร้างเล็กๆ พอผมอยู่ป.5-6 ปิดเทอมหรือเสาร์อาทิตย์ก็ต้องไปช่วยทำงาน ผมไปคอยช่วยทาสีกันสนิมขนปูน ผมต้องคอยอดทนต่อคำด่าต้องคอยรับอารมณ์เวลาที่เขาไม่พอใจเสมอ เเละช่วยมาเรื่อยๆจนถึงอายุ16. ผมหวังจะมีเเม่ทีเป็นที่พึ่งได้เเต่ก็ต้องคอยอิจฉาเเม่คนอื่นเขา เเม่มักจะคอยฟังคำพูดพ่อเสมอเเม่เป็นอีกคนหนึ่งที่มักไม่ชอบผม เคยถูกสายไฟฟ้าตีต่อหน้าคนอื่นเหตุเพราะไปเล่นกับเพื่อนเเล้วกลับมาทุ่มหนึ่งคืนนั้นผมโดนไล่ออกจากบ้าน เลยต้องขี้จักยานไปนอนข้างถนนตอนป.5 เป็นอย่างนี้บ่อยถึงม.3  พอตอนม.ต้น เวลาเเม่ทะเลาะกับผมหลังจากโดนตีผมจะไม่ได้เงินไปเรียนเลยต้องอดๆอยาก ๆอาศัยข้าวฟรีเเละรถเพื่อนที่มาส่งกลับ เป็นอย่างงี้บ่อยเเต่ละครั้งอดทีหนึ่งก็2-3อาทิตย์ไปขอพ่อก็ไม่ให้ ช่างต่างกับลูกชายคนเล็กของเขาที่ประขบประงบอย่างดีเเถมเหลวเเหลกกว่าผมไปเยอะเเต่ผมก็ไม่ได้สนใจ ในตอนนั้นผมมีเเรงอยู่ได้โดยอาศัยรอยยิ้มของเพื่อนครู เสียงดนตรีเเละการสดมนต์ ไม่ข้องเเวะอบายมุข ประคับประคองไปจนจบ.            ่ เเต่เเล้วโลกในวัยเด็กในวัยสดใสของผมจบเเค่15ปี พออายุได้16นั้นความมืดมนความเจ็บปวดก็เขามามากขึ้น ผมได้เรียต่อปวช.ของรัฐบาลได้เเค่เทอมเดียวรู้สึกไม่ใช่ทางของตนก็ขอไปปรึกษาพ่อเเม่ผมขอออกมาช่วยงานดรอปไว้ก่อน ก่อนออกพ่อรับปากว่าจะส่งเเต่เเล้วก็ไม่ส่ง ผมหวังว่าพ่อจะส่งเรียนเเล้วผมจะมีชีวิตที่ดีมีอนาคต ผมเครียดมากตั้งเเต่นั้นปัญหาชีวิตผมก็เข้ามาเรื้อยๆผมเริ่มรู้สึกว่าโลกมันโหดร้ายเกินกว่าที่ผมจะรับไหว พอพ่อไม่ส่งเรียนช่วยงานได้ซักพักเขาก็ไล่ผมไปหางานตอนนั้น ผมอายุ16 ทำงานเป็นเด็กปั้มเเละเลิกขอเงินพ่อเเม่เจอปัญหาสารพัดที่ทำงาน เเต่พ่อเเม่ไม่เคยเหลียวเเลเลยผมต้องเข้ากะดึกบ่างเช้าบ้างนอนก็ไม่พอ พอเงินออกก็เเบ่งให้ทางบ้าน ผมเครียดมากตอนนั้นในขณะที่เพื่อนๆต่างเรียนกัน เเต่พ่อเเม่ผมไม่สนใจผมเลย.ผมเคยจับได้ว่าเเม่มีกิกเเม่ก็ตีผมเอาขวดสปายปาใส่ผมทั้งยังทุบกีตาร์โปร่งของผม. มันเกินกว่าจะอธิบายความรู้สึกได้ พ่อเเม่ไม่สนใจใยดีผมเลยจะดีกับน้องเสียมากกว่าเเละมีชีวิตที่ดีกว่า ทั้งๆทีผมก็อยากมีพ่อเเม่บ่าง หลายๆปัญหาก็เกิดขึ้นกับผม                                                                     จนมีวันหนึ่งด้วยความที่ผมไม่สามารถพูดโต้เเย้งลูกของเขาได้เลยที่กล้าวหาผมผิด เรื่องอะไรซักอย่าง ผมก็พูดให้เเม่เข้าใจเเต่เเม่กลับไม่พอใจเเละพ่อก็ออกมาตบหน้าผมอย่างเเรงหลายครั้งเเม่ก็ไม่ช่วยผมเลย จากนั้นผมรู้สึกว่าผมพูดกับคนเป็นพ่อไม่ลงอีกเลย ไม่รู้สึกรัก เพราะจิตใจผมมันเสียไปเเล้ว ต้องเจอกับคำที่เฉือดเฉือนสารพัด ผมเสียใจจนน้ำตามันเเห้งไปหมดเเล้ว   หลายครั่งที่คิดฆ่าตัวตายเเต่กลัวบาปเเต่ตอนม.2ผมทนไม่ไหวเลยกินยาพาราไปสิบกว่าเม็ดไม่อยากตื่นขึ้นมาอีก จากนั้นสมองผมก็ไม่โล่งโปร่งเหมื่อนเก่า สมเเล้วที่กรรมตามทัน                                                  จนมีอยู่วันหนึ่งผมทะเลาะกับพ่อเขาไม่พอใจไปเอามีดพร้าเตรียมจะฟันเเต่เเม่ห้ามไว้ก่อนหลังจากนั้นผมไม่สามารถจะเรียกเขาว่าพ่อได้ลงอีก ไหนจะเเม่ที่ด่าผมสารพัดเอาเเต่เข้าข้างคนเป็นพ่อเเล้วหาว่าผมเนรคุณสารพัดที่ไม่คุยกับเขา พ่อก็ไล่ผมออกไปอยู่ที่อื่นหลายครั้ง ผมหมดใจไปเเล้วจริงๆ.เเละอีกหลายๆเรื่อง ผมรอจนอายุ18เข้าโรงงานใหญ่เเล้วจึงออกมาใช้ชีวิตคนเดียวเเล้วส่งเงินไปให้เเม่บ้าง  เพราะคิดว่าอยู่ต่อผมอาจจะพรั้งเผลอไปเป็นคนชั่วได้ ผมไม่เหลือไครเเล้วจริงๆผมอยากมีชีวิตที่ดีขึ้น ผมไม่เสียใจที่ออกมาใช้ชีวิตคนเดียวเเละไม่คิดกลับไปอยู่ เเต่ผมเสียใจเจ็บปวดทุกข์ทรมานกับเรื่องในอดีตที่เข้ามาในหัว ผมต้องติดมนทินเป็นคนเนรคุณทั้งๆที่ผมเเค่ใฝ่ฝันถึงชีวิตที่ดีเเต่ต้องมาจบตั้งเเต่อายุ16ทุกวันนี้เพื่อนๆผมก็ต่างพากันเรียนจบเเล้วบ่างก็ต่อมหาลัยผมควรทำอย่างไรดีครับผมไม่อยากเจ็บปวดเเล้วสุดท้ายต้องเป็นคนชั่ว คนอย่างผมหนะเอาดีไม่ได้เเล้วหรอครับจริงๆเเล้วผมไม่อยากเกลียดพ่อเเม่ไครๆก็ต่างอยากมีพ่อเเม่ที่สมบูรณ์กันทั้งนั้น จะว่าผมเนรคุณก็ได้นะครับเเต่หลักๆใจผมไม่รู้สึกว่าผมมีพ่อเลย ใจมันเสียไปเเล้ว ขอบคุณมากที่ทนอ่านเรื่องของผมครับ