สวัสดีเพื่อนๆในพันทิปทุกคนคะ ดิฉันมาขอคำแนะนำในสิ่งที่ฉันจะเล่าต่อไปอยากให้เพื่อนพิจารณาแล้วให้ข้อคิดกับดิฉันบ้างในทางที่ดีและไม่ดีถ้าใครไม่เห็นด้วยก็นั่งดูเฉยหรือไม่ต้องสนใจออกจากคอนเมนดิฉันได้เลย หรือใครเห็นด้วยก็ขอคำแนะนำดีบ้าง ในสิ่งที่เราต่อไปนี้มันอาจกระทบจิตใจบ้างคนหรืออาจไม่พอใจก็ ขอโปรดเห็นใจด้วยคะ เล่าเลยละกันนะคะ ครอบครัวของดิฉันอยู่ในฐานะปานกลาง แล้วตัวดิฉันเองเป็นลูกคนเดียว เมื่อก่อนดูจากรูปภาพในวัยเด็กเหมือนพ่อของฉัน รักฉันมาก แต่พอโตขึ้นมาเค้าเริ่มเปลี่ยนเป็นคนละคน เค้ากลับต่อว่าแม่ฉันและตัวดิฉันเอง หน่ำซ้ำกลับทารุนนำไม้มะยมหรือไม้หวายมาตีลูกอีกด้วย ตอนนั้นดิฉันอายุราวๆ 7-8 ขวบ เรื่องของเรื่องก็คือตัวดิฉันไม่สวัสดี พวกอาโกหรืออาม่า พอหลังจากนั้นก็มีเรื่องไม่ใช่เรื่องที่จะต้องทำร้ายลูกอีก เช่น คิดเลขผิด ทอนเงินผิด โดนเพื่อนหลอก(เพื่อนไม่ผิดหรอกเพราะเพื่อนไม่หลอก แต่เจ้าตัวคิดไปเอง เพื่อนดิฉันกลับพูดจาด้วยคำสุภาพ ว่า พ่อของเธอเป็นโรคจิตผิดปกติ) ฉันไม่โกรธหรอกเพราะเป็นเรื่องจริง สมัยเด็กก็มีลุงคนนึ่งเคยช่วยเหลือว่า อย่าไปติเตียนเค้าเลย เค้าเกิดมาไม่สมประกอบ เคยคิดอิจฉาครอบครัวคนอื่นที่พ่อแม่จะไม่มีเงินเยอะ แต่ยังรักกันอยู่อย่างมีความสุข แต่ครอบครัวเราเองมีแต่เดือดร้อน โกรธเป็นฝืนเป็นไฟ เงินทองก็มีแต่อยากมีเยอะๆ ไม่รู้ทำไม เรียกว่า บ้าหรือเปล่า บ่นได้ทั้งวัน ว่าวันนี้น้อย ทั้งๆที่ก็มีอยู่แล้ว
พ่อของฉันไม่พอใจกลับทำร้ายลูกโดยไม่บอกกล่าว หรือ พูดแทงใจทุกครั้งไป ดิฉันยังรู้สึกงง ว่าคนๆนั้นคือพ่อของฉันเอง พอโตขึ้นอีกหน่อย เข้ารร ได้ ทุกครั้ง เค้ากลับทำสีหน้าไม่ค่อยพอใจแล้วกลับทำร้ายจิตใจโดยไล่ออกจากบ้าน ตอนนั้นดิฉันเองก็รู้สึกโกรธแค้นแต่เพราะเด็กเลยทำอะไรได้ไม่มากเพราะเด็กอย่างเราใครจะไปฟังในสิ่งที่พูด ต่อมาไม่กี่พ่อเองก็โวว้ายไม่มีเหตุผลอีก ไม่รู้ว่าใครผิดหรือดิฉันที่เป็นลูกเค้า ทำอะไรก็ผิดในสายตาเค้าเสมอ จนกระทั้งเค้าพูดในที่สาธารณะว่า ตัวดิฉันไม่ใช่ลูกของเค้า ฉันสงสารแม่ที่มีพ่อแบบนี้ ไม่ฟังเหตุผลแล้วทำร้ายคนในครอบครัวเสมอมา จนกระทั้งดิฉันทนไม่ไหวกลับต่อว่าแล้วเถียงกลับ จะหาว่าบาปหรือไม่รู้แต่มันรู้สึกแค้นจิงๆ ผลปรากฏว่าตัวดิฉันผิด ที่ไปพูดกลับเค้าแบบนั้นคำหยาบคายต่างๆ มันทำให้รู้สึกซะใจมากแต่ลูกยังไงก็ผิด
จนกระทั้งลูกอายุ20กว่าแหละ เค้ากลับพูดต่อว่าเหมือนเดิมจนกระทั้งอดีตจนถึงปัจจุบัน ในไม่กี่วันที่ผ่านมา ฉันไม่อยากเอาชนะเค้าแล้ว อยากจะลืมๆมันไปซะ แต่เค้ากลับพูดว่า ร้ายกลับแม่ดิฉันกับตัวดิฉันเอง เป็นโสเภนี หรือผู้หญิงหากิน ถ้าเป็นคุณจะรู้สึกยังไง นี่หรือคนที่เป็นพ่อเค้าพูดด้วยความโกรธเค้ากลับไม่ขอโทษแม่ดิฉันเลย ตัวดิฉันเองต้องรู้สึกเจ็บปวดแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน ดิฉันสงสารคนที่ให้กำเนิดเค้าขึ้นมาจริงว่าทำคนอย่างเค้ายังเป็นมนุษย์อยู่หรือเปล่า ตอนนี้ก่อนมาเขียนกระทู้ดิฉันถูกต่อว่าด้วยถ้อยคำไม่สุภาพจากปากคนเป็นพ่อตั้งแต่เด็กจนโต ไม่รู้คุณจะทนฟังมันไหมละ เหมือนในคำสุภาษิตกล่าวไว้ว่า ไม่มีใครเกิดมาแล้วดีพร้อมไปทุกอย่าง ถ้าคนเป็นพ่อจะพูดจากลับลูกดีๆสักครั้งก็ดี แต่วันนั้นมาถึงลูกคนนั้นคงไม่มีวันกลับมาแล้ว ตัวคนที่เป็นพ่อยังไม่รู้ว่าลูกเท่าไร วันๆเค้าทำแต่งานหนัก เราเข้าใจว่าทำงานหนัก เพื่อเรา แต่ทำไมกลับทำร้ายคนในครอบครัวละ ตัวดิฉันกับแม่ก็หมดปัญญา ที่พูดกับเค้าแล้ว ตัวพ่อเองคงรู้สึกซะใจหรือดีใจในสิ่งที่เค้าทำ ทุกวันนี้ดิฉันทำงานเผื่อแม่ ถ้าไม่เห็นแก่แม่ที่เลี้ยงดิฉันมา ดิฉันคงไม่อยู่ต่อไปคะ แต่ดิฉันก็หวังอยากให้เค้าสำนึกในสิ่งที่เค้าทำสักครั้ง แล้วกลับมาแก้ตัว แต่เพราะเค้าหัวโบราณ โดยเฉพาะคนจีน เค้าคงไม่ยอมก้มหัวใครง่ายๆหรอก โดยเฉพาะผู้ชายอย่างปากร้ายแถมใจดำอีก เรื่องมันยังไม่หมด เล่าวันนี้คงไม่หมด
สรุปง่ายก็คือ (โดยเฉพาะครอบครัวคนจีน) คนที่เป็นพ่อชอบทำตามอำเภอใจ เป็นหัวหน้าครอบครัว ขัดใจเค้าไม่ได้ ไม่มีเหตุผล ด่าไว้ก่อนแล้วเรื่องอื่นชังมัน ถูกเสมอ คนที่ผิดคือคนในครอบครัวแบกภาระกันต่อ คนในสังคมแบบนี้มีเยอะ โดยเฉพาะคนเห็นแก่ตัว เห็นแก่ได้ แต่ขอบอกไว้ก่อน ผู้หญิงอย่างเราไม่ยอมถูกเหยียบย้ำเพราะผู้ชายหรือผู้เป็นพ่อเป็นอันขาด เมื่อก่อนอาจใช่ แต่เดี๋ยวไม่นะ ทุกคนควรให้เกียรติซึ่งกันและกัน เพราะอยู่บนโลกใบเดียวกัน ถึงจะเกลียดขนาดไหน ควรให้อภัยแล้วขอโทษในสิ่งที่พลาดไป
แล้วเมื่อไหร่ผู้ชายคนที่เป็นพ่อคนนั้นจะขอโทษแม่ของดิฉันบ้าง เมื่อไหร่หรือจะสายเกินไปในสิ่งที่เค้าทำ เราเข้าใจว่าเค้าถูกเลี้ยงมาด้วยลำบาก แล้วผู้ชายต้องใหญ่ แต่สมัยนี้ ควรพูดอย่างมีเหตุผล คำว่าขอโทษคำเดียวหรือคำพูดที่ไพเราะมันยาก นักหรือไง เค้าควรเข้าใจความรู้สึกนั้นบ้าง ถ้าเป็นลูกคนอื่น สงสัยเป็นอยู่กับผู้ชายแล้วท้องมั้ง คนจีนกล่าวไว้ว่า มีลูกผู้หญิงเหมือนส้วมอยู่หน้าบ้าน ดิฉันยังงง เลยว่าทำเค้าถึงเป็นเอามากขนาดนี้ ดิฉันกับแม่ควรทำอย่างไรต่อไป เพื่อนที่ไม่มีครอบครัวมีปัญหาก็ตอบหรือครอบครัวมีปัญหาตอบหน่อย จะสู้หรือจะถอยดี แต่ดิฉันเองก็จะสู้เพื่อแม่และการมีชีวิตอยู่ต่อไปนะ ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้น ขอให้เค้ารู้ไว้ว่าสักวันเค้าต้องกลับมาชดใช้สิ่งที่เค้าทำลงไป
ดิฉันขอจบการเล่าเพียงเท่านี้ ไม่อยากพิมพ์มากกว่าเหมือนการประจานตัวเองเลย แต่ดิฉันกับแม่ก็ต้องทนต่อไป เรื่องของดิฉันมันเกี่ยวกับพ่อของดิฉันทั้งหมดเลย อยากให้คนที่อ่านเรื่องของดิฉันไปบอกต่อแล้วหาเหตุผลให้กับตัวเอง ถ้าเกิดเหตุการณ์แบบนี้ ถ้าคนๆนั้นไม่ใช่พ่อหรือแม่ จะทำยังไง ทำร้ายจิตใจ พอทนได้ แต่ทำร้ายร่างกายนี่สิ ใครจะทนละ ดิฉันคิดว่าถ้าสักวันเค้าคิดได้ เค้าคงจะยอมยกโทษแล้วจากไปโดยดีมากกว่า ดิฉันจะไม่เอาเรื่อง แต่ถ้าวันใดเกิดเค้าทำร้ายคนในครอบครัวของตัวเองละก็ พ่อก็พ่อก็โดนคืนเหมือนกัน ถือว่าเป็นการป้องกันตัวส่วนหนึ่งของผู้หญิงที่ไม่ทางสู้ได้เลย อยากให้เพื่อนที่เค้ามาอ่านลองคิดดูละกันคะ
คุณเคยรู้สึกเกลียดใครบ้างคนบ้างไหม โดยเฉพาะพ่อแม่ตัวเอง
พ่อของฉันไม่พอใจกลับทำร้ายลูกโดยไม่บอกกล่าว หรือ พูดแทงใจทุกครั้งไป ดิฉันยังรู้สึกงง ว่าคนๆนั้นคือพ่อของฉันเอง พอโตขึ้นอีกหน่อย เข้ารร ได้ ทุกครั้ง เค้ากลับทำสีหน้าไม่ค่อยพอใจแล้วกลับทำร้ายจิตใจโดยไล่ออกจากบ้าน ตอนนั้นดิฉันเองก็รู้สึกโกรธแค้นแต่เพราะเด็กเลยทำอะไรได้ไม่มากเพราะเด็กอย่างเราใครจะไปฟังในสิ่งที่พูด ต่อมาไม่กี่พ่อเองก็โวว้ายไม่มีเหตุผลอีก ไม่รู้ว่าใครผิดหรือดิฉันที่เป็นลูกเค้า ทำอะไรก็ผิดในสายตาเค้าเสมอ จนกระทั้งเค้าพูดในที่สาธารณะว่า ตัวดิฉันไม่ใช่ลูกของเค้า ฉันสงสารแม่ที่มีพ่อแบบนี้ ไม่ฟังเหตุผลแล้วทำร้ายคนในครอบครัวเสมอมา จนกระทั้งดิฉันทนไม่ไหวกลับต่อว่าแล้วเถียงกลับ จะหาว่าบาปหรือไม่รู้แต่มันรู้สึกแค้นจิงๆ ผลปรากฏว่าตัวดิฉันผิด ที่ไปพูดกลับเค้าแบบนั้นคำหยาบคายต่างๆ มันทำให้รู้สึกซะใจมากแต่ลูกยังไงก็ผิด
จนกระทั้งลูกอายุ20กว่าแหละ เค้ากลับพูดต่อว่าเหมือนเดิมจนกระทั้งอดีตจนถึงปัจจุบัน ในไม่กี่วันที่ผ่านมา ฉันไม่อยากเอาชนะเค้าแล้ว อยากจะลืมๆมันไปซะ แต่เค้ากลับพูดว่า ร้ายกลับแม่ดิฉันกับตัวดิฉันเอง เป็นโสเภนี หรือผู้หญิงหากิน ถ้าเป็นคุณจะรู้สึกยังไง นี่หรือคนที่เป็นพ่อเค้าพูดด้วยความโกรธเค้ากลับไม่ขอโทษแม่ดิฉันเลย ตัวดิฉันเองต้องรู้สึกเจ็บปวดแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน ดิฉันสงสารคนที่ให้กำเนิดเค้าขึ้นมาจริงว่าทำคนอย่างเค้ายังเป็นมนุษย์อยู่หรือเปล่า ตอนนี้ก่อนมาเขียนกระทู้ดิฉันถูกต่อว่าด้วยถ้อยคำไม่สุภาพจากปากคนเป็นพ่อตั้งแต่เด็กจนโต ไม่รู้คุณจะทนฟังมันไหมละ เหมือนในคำสุภาษิตกล่าวไว้ว่า ไม่มีใครเกิดมาแล้วดีพร้อมไปทุกอย่าง ถ้าคนเป็นพ่อจะพูดจากลับลูกดีๆสักครั้งก็ดี แต่วันนั้นมาถึงลูกคนนั้นคงไม่มีวันกลับมาแล้ว ตัวคนที่เป็นพ่อยังไม่รู้ว่าลูกเท่าไร วันๆเค้าทำแต่งานหนัก เราเข้าใจว่าทำงานหนัก เพื่อเรา แต่ทำไมกลับทำร้ายคนในครอบครัวละ ตัวดิฉันกับแม่ก็หมดปัญญา ที่พูดกับเค้าแล้ว ตัวพ่อเองคงรู้สึกซะใจหรือดีใจในสิ่งที่เค้าทำ ทุกวันนี้ดิฉันทำงานเผื่อแม่ ถ้าไม่เห็นแก่แม่ที่เลี้ยงดิฉันมา ดิฉันคงไม่อยู่ต่อไปคะ แต่ดิฉันก็หวังอยากให้เค้าสำนึกในสิ่งที่เค้าทำสักครั้ง แล้วกลับมาแก้ตัว แต่เพราะเค้าหัวโบราณ โดยเฉพาะคนจีน เค้าคงไม่ยอมก้มหัวใครง่ายๆหรอก โดยเฉพาะผู้ชายอย่างปากร้ายแถมใจดำอีก เรื่องมันยังไม่หมด เล่าวันนี้คงไม่หมด
สรุปง่ายก็คือ (โดยเฉพาะครอบครัวคนจีน) คนที่เป็นพ่อชอบทำตามอำเภอใจ เป็นหัวหน้าครอบครัว ขัดใจเค้าไม่ได้ ไม่มีเหตุผล ด่าไว้ก่อนแล้วเรื่องอื่นชังมัน ถูกเสมอ คนที่ผิดคือคนในครอบครัวแบกภาระกันต่อ คนในสังคมแบบนี้มีเยอะ โดยเฉพาะคนเห็นแก่ตัว เห็นแก่ได้ แต่ขอบอกไว้ก่อน ผู้หญิงอย่างเราไม่ยอมถูกเหยียบย้ำเพราะผู้ชายหรือผู้เป็นพ่อเป็นอันขาด เมื่อก่อนอาจใช่ แต่เดี๋ยวไม่นะ ทุกคนควรให้เกียรติซึ่งกันและกัน เพราะอยู่บนโลกใบเดียวกัน ถึงจะเกลียดขนาดไหน ควรให้อภัยแล้วขอโทษในสิ่งที่พลาดไป
แล้วเมื่อไหร่ผู้ชายคนที่เป็นพ่อคนนั้นจะขอโทษแม่ของดิฉันบ้าง เมื่อไหร่หรือจะสายเกินไปในสิ่งที่เค้าทำ เราเข้าใจว่าเค้าถูกเลี้ยงมาด้วยลำบาก แล้วผู้ชายต้องใหญ่ แต่สมัยนี้ ควรพูดอย่างมีเหตุผล คำว่าขอโทษคำเดียวหรือคำพูดที่ไพเราะมันยาก นักหรือไง เค้าควรเข้าใจความรู้สึกนั้นบ้าง ถ้าเป็นลูกคนอื่น สงสัยเป็นอยู่กับผู้ชายแล้วท้องมั้ง คนจีนกล่าวไว้ว่า มีลูกผู้หญิงเหมือนส้วมอยู่หน้าบ้าน ดิฉันยังงง เลยว่าทำเค้าถึงเป็นเอามากขนาดนี้ ดิฉันกับแม่ควรทำอย่างไรต่อไป เพื่อนที่ไม่มีครอบครัวมีปัญหาก็ตอบหรือครอบครัวมีปัญหาตอบหน่อย จะสู้หรือจะถอยดี แต่ดิฉันเองก็จะสู้เพื่อแม่และการมีชีวิตอยู่ต่อไปนะ ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้น ขอให้เค้ารู้ไว้ว่าสักวันเค้าต้องกลับมาชดใช้สิ่งที่เค้าทำลงไป
ดิฉันขอจบการเล่าเพียงเท่านี้ ไม่อยากพิมพ์มากกว่าเหมือนการประจานตัวเองเลย แต่ดิฉันกับแม่ก็ต้องทนต่อไป เรื่องของดิฉันมันเกี่ยวกับพ่อของดิฉันทั้งหมดเลย อยากให้คนที่อ่านเรื่องของดิฉันไปบอกต่อแล้วหาเหตุผลให้กับตัวเอง ถ้าเกิดเหตุการณ์แบบนี้ ถ้าคนๆนั้นไม่ใช่พ่อหรือแม่ จะทำยังไง ทำร้ายจิตใจ พอทนได้ แต่ทำร้ายร่างกายนี่สิ ใครจะทนละ ดิฉันคิดว่าถ้าสักวันเค้าคิดได้ เค้าคงจะยอมยกโทษแล้วจากไปโดยดีมากกว่า ดิฉันจะไม่เอาเรื่อง แต่ถ้าวันใดเกิดเค้าทำร้ายคนในครอบครัวของตัวเองละก็ พ่อก็พ่อก็โดนคืนเหมือนกัน ถือว่าเป็นการป้องกันตัวส่วนหนึ่งของผู้หญิงที่ไม่ทางสู้ได้เลย อยากให้เพื่อนที่เค้ามาอ่านลองคิดดูละกันคะ