ดิฉันมีปัญหาการเรียนกับทางบ้านค่ะ
เนื่องจากดิฉันถูกบังคับให้เข้ามาเรียนในแผนการเรียนที่ไม่ชอบค่ะ และได้เจอกับเพื่อนที่ไม่โอเค และครูที่ชอบจับผิดใส่ร้ายดิฉันค่ะ
เมื่อตอนม.4ฉันได้นำปัญหานี้ปรึกษากับคุณแม่ และท่านรับปากว่าจะให้ดิฉันย้ายรร. ซึ่งตอนแรกท่านเป็นคนไปติดต่อกับทางรร.ใหม่ให้ดิฉัน
สุดท้ายท่านก็เปลี่ยนใจไม่ให้ดิฉันย้ายเนื่องด้วยเหตุผลที่ว่า "ไปรร.ใหม่เดี๋ยวก็ไม่มีเพื่อนอีก ย้ายรรไม่ใช่วิธีการแก้ปัญหา"มันอาจจะจริงนะคะอย่างที่ท่านบอก แต่ถ้าเราย้ายแล้วคิดว่าสบายใจ หรืออยากเริ่มต้นปรับปรุงทำตัวใหม่ มันก็น่าจะเป็นทางเลือกที่ดีไม่ใช่หรอคะ?
ดิฉันจึงต้องจำทนอยู่กับสังคมที่โดนกดดันตลอดเวลา ดิฉันรู้สึกไม่มีความสุขเลยตอนอยู่ในรั้วรร.นี้ ดิฉันรู้สึกว่าตัวเองไม่อยากเรียนสายนี้แล้ว อยากแก้ตัว หาทางเลือกใหม่ให้กับตัวเอง โดยการเรียนม.4ใหม่ หรือไปเรียนสายอาชีพแทน ซึ่งทางบ้านก็ไม่อนุญาติอีก
คุณแม่จึงได้แนะนำให้ดิฉันไปเรียนกศน. ต่อมาดิฉันก็ไม่ได้ไป(อีกแล้ว?) สุดท้ายดิฉันจึงต้องทนกัดฟันเรียน ซึ่งมันแย่ลงเรื่อยๆเมื่อดิฉันรู้สึกว่าไม่ไหวแล้ว จึงกลายเป็นเด็กเกเรค่ะ ดิฉันไม่ขึ้นเรียนไม่ส่งงานไม่ทำอะไรสักอย่าง แม้แต่สอบกลางภาคและปลายภาควิชาหลักของสายที่ตัวเองเรียนค่ะ ดิฉันพยายามทำตัวมีปัญหาตลอด สุดท้ายดิฉันได้พูดคุยกับคุณแม่อีกครั้งหนึ่ง จะขอท่านไปสอบเทียบม.6ค่ะ ตอนแรกท่านก็อนุญาติบอกว่าเป็นทางเลือกที่ดี แต่ตอนช่วงนั้นเขาปิดรับสมัครแล้วดิฉันจึงต้องรอเทอมต่อไป ซึ่งตอนนี้ก็ถึงเวลาที่ทางโน้นเขาได้เปิดรับสมัครสอบเทียบค่ะ เมื่อวันก่อนดิฉันได้นำเรื่องมาบอกคุณแม่ ซึ่ง ท่านเปลี่ยนใจไม่ให้ดิฉันไปสอบเทียบ ด้วยเหตุผลที่ว่า ต้องไปนอนค้างคืนค่ะ แต่ดิฉันได้บอกไปตามความจริงว่า มีรถตู้ไปกลับค่ะ ซึ่งท่านก็ยังไม่เห็นด้วยอยู่ดี มิหนำซ้ำยังนำเรื่องไปบอกคุณพ่อและดิฉันก็โดนต่อว่าซะยกใหญ่ มันทำให้ดิฉันเกิดความน้อยเนื้อต่ำใจมากๆ ทั้งๆที่ดิฉันพยายามหาทางเลือกให้กับตัวเอง แต่กลับโดนปฎิเสธตลอด แปลนะคะ "ทั้งๆที่รู้ว่าลูกตัวเองไม่มีความสุข แต่ก็ไม่เคยคิดจะช่วยแก้ปัญหาอะไรสักอย่าง" เราคิดว่าการที่เรายังอยากไปเรียนใหม่อยากไปสอบเทียบ มันก็ยังดีกว่าเราอยากเลิกเรียนแล้วนอนอยู่บ้านไปวันไม่ใช่หรอคะ เราทะเลาะกับพ่อกับแม่ด้วยค่ะ เราเสียใจมากๆค่ะนอนร้องไห้ทั้งคืน เราโกรธเขาไม่คุยกับเขา มีอยู่ความคิดนึง เรารู้สึกอยากหนีออกจากบ้านมากค่ะ เพราะคิดว่าคนในบ้านไม่มีใครเข้าใจเราเห็นปัญหาของเราเป็นเรื่องเล้กน้อยค่ะ ลืมบอกไปค่ะเกรดตอนม.4เราได้0.9 แต่เราไม่เที่ยวกลางคืนไม่กินเหล้าสูบบุหรี่นะคะ เพื่อนๆพอจะมีแนวทางในการช่วยแก้ปัญหานี้อย่างไรดีคะ ดิฉันอยากไปสอบเทียบมากๆค่ะ คิดว่าอยากจะไปเริ่มใหม่อีกทีตอนมหาลัย ยังไม่สายใช่มั้ยคะ
อยากหนีออกจากบ้าน
เนื่องจากดิฉันถูกบังคับให้เข้ามาเรียนในแผนการเรียนที่ไม่ชอบค่ะ และได้เจอกับเพื่อนที่ไม่โอเค และครูที่ชอบจับผิดใส่ร้ายดิฉันค่ะ
เมื่อตอนม.4ฉันได้นำปัญหานี้ปรึกษากับคุณแม่ และท่านรับปากว่าจะให้ดิฉันย้ายรร. ซึ่งตอนแรกท่านเป็นคนไปติดต่อกับทางรร.ใหม่ให้ดิฉัน
สุดท้ายท่านก็เปลี่ยนใจไม่ให้ดิฉันย้ายเนื่องด้วยเหตุผลที่ว่า "ไปรร.ใหม่เดี๋ยวก็ไม่มีเพื่อนอีก ย้ายรรไม่ใช่วิธีการแก้ปัญหา"มันอาจจะจริงนะคะอย่างที่ท่านบอก แต่ถ้าเราย้ายแล้วคิดว่าสบายใจ หรืออยากเริ่มต้นปรับปรุงทำตัวใหม่ มันก็น่าจะเป็นทางเลือกที่ดีไม่ใช่หรอคะ?
ดิฉันจึงต้องจำทนอยู่กับสังคมที่โดนกดดันตลอดเวลา ดิฉันรู้สึกไม่มีความสุขเลยตอนอยู่ในรั้วรร.นี้ ดิฉันรู้สึกว่าตัวเองไม่อยากเรียนสายนี้แล้ว อยากแก้ตัว หาทางเลือกใหม่ให้กับตัวเอง โดยการเรียนม.4ใหม่ หรือไปเรียนสายอาชีพแทน ซึ่งทางบ้านก็ไม่อนุญาติอีก
คุณแม่จึงได้แนะนำให้ดิฉันไปเรียนกศน. ต่อมาดิฉันก็ไม่ได้ไป(อีกแล้ว?) สุดท้ายดิฉันจึงต้องทนกัดฟันเรียน ซึ่งมันแย่ลงเรื่อยๆเมื่อดิฉันรู้สึกว่าไม่ไหวแล้ว จึงกลายเป็นเด็กเกเรค่ะ ดิฉันไม่ขึ้นเรียนไม่ส่งงานไม่ทำอะไรสักอย่าง แม้แต่สอบกลางภาคและปลายภาควิชาหลักของสายที่ตัวเองเรียนค่ะ ดิฉันพยายามทำตัวมีปัญหาตลอด สุดท้ายดิฉันได้พูดคุยกับคุณแม่อีกครั้งหนึ่ง จะขอท่านไปสอบเทียบม.6ค่ะ ตอนแรกท่านก็อนุญาติบอกว่าเป็นทางเลือกที่ดี แต่ตอนช่วงนั้นเขาปิดรับสมัครแล้วดิฉันจึงต้องรอเทอมต่อไป ซึ่งตอนนี้ก็ถึงเวลาที่ทางโน้นเขาได้เปิดรับสมัครสอบเทียบค่ะ เมื่อวันก่อนดิฉันได้นำเรื่องมาบอกคุณแม่ ซึ่ง ท่านเปลี่ยนใจไม่ให้ดิฉันไปสอบเทียบ ด้วยเหตุผลที่ว่า ต้องไปนอนค้างคืนค่ะ แต่ดิฉันได้บอกไปตามความจริงว่า มีรถตู้ไปกลับค่ะ ซึ่งท่านก็ยังไม่เห็นด้วยอยู่ดี มิหนำซ้ำยังนำเรื่องไปบอกคุณพ่อและดิฉันก็โดนต่อว่าซะยกใหญ่ มันทำให้ดิฉันเกิดความน้อยเนื้อต่ำใจมากๆ ทั้งๆที่ดิฉันพยายามหาทางเลือกให้กับตัวเอง แต่กลับโดนปฎิเสธตลอด แปลนะคะ "ทั้งๆที่รู้ว่าลูกตัวเองไม่มีความสุข แต่ก็ไม่เคยคิดจะช่วยแก้ปัญหาอะไรสักอย่าง" เราคิดว่าการที่เรายังอยากไปเรียนใหม่อยากไปสอบเทียบ มันก็ยังดีกว่าเราอยากเลิกเรียนแล้วนอนอยู่บ้านไปวันไม่ใช่หรอคะ เราทะเลาะกับพ่อกับแม่ด้วยค่ะ เราเสียใจมากๆค่ะนอนร้องไห้ทั้งคืน เราโกรธเขาไม่คุยกับเขา มีอยู่ความคิดนึง เรารู้สึกอยากหนีออกจากบ้านมากค่ะ เพราะคิดว่าคนในบ้านไม่มีใครเข้าใจเราเห็นปัญหาของเราเป็นเรื่องเล้กน้อยค่ะ ลืมบอกไปค่ะเกรดตอนม.4เราได้0.9 แต่เราไม่เที่ยวกลางคืนไม่กินเหล้าสูบบุหรี่นะคะ เพื่อนๆพอจะมีแนวทางในการช่วยแก้ปัญหานี้อย่างไรดีคะ ดิฉันอยากไปสอบเทียบมากๆค่ะ คิดว่าอยากจะไปเริ่มใหม่อีกทีตอนมหาลัย ยังไม่สายใช่มั้ยคะ