บทที่ 9: ความในใจ

        งานเยอะแยะอีกแล้วค่าช่วงนี้งานนี่ก็เข้าๆ ออกๆ เยอะเป็นช่วงๆ ถามว่าเหนื่อยไหม ก็สุดๆ ไปเลยน่ะสิ

        “เกี๊ยว แก้สีตรงส่วนนี้ให้พี่ด้วยนะ” พี่ตงเดินเข้ามาสั่งงานก่อนที่จะสะพายกระเป๋าออกไปอย่างรวดเร็วเช่นเดิม โอ้ยยย~งานที่กองอยู่ตรงนี้ก็เยอะมากแล้วนะคะพี่ตง แล้วคืนนี้เกี๊ยวจะได้กลับบ้านไหมเนี้ย

        ‘ติ๊ดๆๆๆ ๆ’ เสียงโทรศัพท์ฉันดังขึ้น เวลาเดิมเป๊ะ และก็มีคนเดียวแหละ นายพีท

        “พีท วันนี้ฉันยังไม่รู้จะได้กลับกี่โมงเลย นายไม่ต้องมารับฉันก็ได้”

        “กี่โมงก็ได้เดี๋ยวฉันไปนั่งรอเธอที่นั่นแหละ”

        “จะมาให้ยุ่งยากทำไม ไม่ตะ..” ไม่ทันพูดจบพีทก็ตัดสายฉันไป ตานี่เหมือนเดิม ไม่เคยคิดจะฟังฉันเลยสิน่า

        “เค้าจะมาเหรอไง” จู่ๆ กรก็เงยหน้าขึ้นมาจากคอม และพูดกับฉัน นี่เป็นคำพูดแรกเลยนะที่กรพูด

        “ใคร” ฉันถามกรอย่างสงสัย ก็จู่ๆ มาพูดว่าเค้า แล้วจะรู้ไหมว่าเค้าไหน?

        “แฟนเธอไง นายพีท”

        “อะไรของแกเนี้ย ก็ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ใช่” กรนี่จะเซ้าซี้อะไรนักหนาเนี้ย

        กรไม่ได้พูดกับฉันต่อเพียงแต่ยักไหล่ และทำงานเหมือนเดิม
    
        หลายชั่วโมงผ่านไป..

        นี่อะไรกันฉันนั่งตรงนี้จนถึงสี่ทุ่มกว่าได้ยังไง อยากกลับไปนอนบนเตียงนุ่มๆ จังง่วงงงง.. แล้วตาพีทหายไปไหนเนี้ย ไหนบอกว่าจะมาหากันหายไปเลย

        ‘ติ๊ดๆๆ ๆ’ พูดถึงก็โทรมาเลย

        “ไหนบอกจะมาไงคะพ่อคุ..”

        “พอแล้วครับน้องพลอย! ถ้าดื้ออย่างนี้พี่พีทไม่พากลับกลับบ้านนะ” เสียงเพลงดังไหลมาตามสายพร้อมกับเสียงของพีท แล้วพลอยที่ว่านี่ใครกันนะ ฉันตั้งใจเงี่ยหูฟังเสียงในโทรศัพท์ต่อ

        “พี่พีทไหนว่ารักพลอยไงคะ ให้พลอยดื่มต่อนะ น๊าาา~”

        “อีกแก้วเดียวพอนะพลอยแล้วเรากลับห้องกัน”

        “ไม่ๆๆ ถ้าพี่พีทไม่ยอมพูดว่ารักพลอย พลอยจะไม่กลับ!”

        “โอเคๆ พี่รักพลอยครับ พลอยก็รู้นิ แล้วยังจะถามอีก กลับห้องกันนะ..”

        ฉันไม่รอให้พีทพูดจบฉันก็รีบกดวางสายซะก่อน ฉันทนฟังต่อไม่ไหวแล้ว และน้ำตาก็ค่อยๆ รื้อขึ้นมา ทำไมฉันไม่สามารถหยุดมันได้เลยนะ

        “ฮึก ฮึกๆๆ ฮืออ” ฉันปล่อยโฮออกมา ในหัวคิดแต่ว่าเค้ายังคงไม่เปลี่ยนไปสินะ ฉันก็คงอยู่ในลิสรายการเพื่อนๆ ทั้งหลายที่นายพีทคบ ตอนนี้ฉันไม่สนใจอะไรอีกแล้ว ที่ทำงานตอนนี้ก็คงเหลือแต่กร

        ‘ตึกๆๆ’ เสียงฝีเท้าดังมาจากครัวในที่ทำงาน กรวิ่งเข้ามา ฉันมองเค้าผ่านม่านน้ำตา ฉันหยุดไม่ได้ฉันห้ามน้ำตา ห้ามตัวเองไม่ได้

        กรไม่ได้ถามอะไรฉัน ตอนนี้ฉันนั่งชันเข่าแล้วก้มกอดเข่าตัวเองอยู่บนเค้าอี้ ซึ่งฉันไม่อยากจะมองหน้า หรือพูดคุยกับใครทั้งนั้น ตัวกรเองก็คงจะรู้ว่าฉันคิดอะไรอยู่ เค้าจึงแค่เข้ามานั่งข้างๆ ฉันก่อนที่เค้าจะกอดฉันเอาไว้

        “ร้องออกมาเถอะ ปล่อยมันออกมาให้หมด” เค้าพูดพลางลูบหลังฉันเบาๆ

        “ถ้าเธอเศร้าไม่รู้จะพูด หรือร้องไห้กับใคร ฉันอยู่ตรงนี้เสมอนะ” ฉันยังคงไม่ตอบเค้า ได้แต่ปล่อยให้น้ำตาที่ฉันยังหาคำอธิบายไม่ได้ ให้มันไหลออกมาเรื่อยๆ

        “นายฟังเรื่องของฉันหน่อยได้ไหม จะว่าฉันโง่ก็ได้นะ แต่ฉันก็ยังหาคำตอบให้กับตัวเองไม่ได้เลย ฉันกำลังรู้สึกสับสนไปหมดแล้ว และแกก็เป็นเพื่อนที่ฉันไว้ใจมากด้วย” ฉันพูดขึ้นหลังจากที่เรากอดกันเงียบๆ อยู่สักพัก

        “ได้สิ” กรตอบรับเบาๆ เค้ายังคงจับมือฉันไว้แน่น แล้วฉันจึงเริ่มเล่าเรื่อง
    

        ฉันจำได้ทุกๆ อย่างจดจำได้ทุกๆ ตอนทุกๆ เรื่องราว และฉันกำลังเล่าเรื่องเหล่านั้นให้กรฟัง ทั้งที่เกี่ยวกับความรู้สึกของฉันที่มันกำลังเติบโต รวมทั้งเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นระหว่างฉันกับพีท ความสับสนที่นำพาไปสู่น้ำตาที่ไหลของฉันเมื่อกี้

        “แกว่า..ฉันเป็นอะไรกันแน่วะ” ฉันถามขึ้นหลังจากที่เล่าเรื่องทั้งหมดจนจบ

        กรมองหน้าฉันก่อนที่จะคลี่ยิ้มออกมาอย่างอบอุ่น แต่ว่าแววตาของกรนั้นไม่ได้ดูเข้ากับรอยยิ้มนั่นเลย มันดูเจ็บปวด.. ทำไมเป็นอย่างนี้นะ

        “ฉันรู้ว่าแกรู้สึกยังไง” กรพูดขึ้น

        “แกอยากอยู่กับเค้าตลอดเวลา อยากรู้เรื่องของเค้าว่าเค้าจะไปไหน ทำอะไร แกอยากเป็นส่วนหนึ่งของทุกรอยยิ้มของเค้าใช่ไหมล่ะ” ฉันพยักหน้าหลังจากที่กรพูดจบประโยค กรจึงยกมือขึ้นมาและโยกหัวฉันเหมือนเมื่อก่อนที่เราเล่นกัน

        “มันน่าเสียใจใช่ไหม ที่แกต้องมารับรู้ว่าทุกอย่างที่เราหวังไว้ ทุกอย่างที่เราทำให้เค้า และสิ่งพิเศษที่แกคิดว่าเค้าจะทำกับแกแค่คนเดียว เค้ากลับไปทำให้คนอื่น คนที่ไม่ใช่แก” ฉันพยักหน้ามองหน้ากร น้ำตาของฉันกลับมาไหลอีกครั้ง ทำไมนะ ทำไมเพื่อนของฉันคนนี้ถึงได้เข้าใจเรื่องนี้ดีจริงๆ

        “แกน่ะ รักเค้าไปแล้ว รักมากซะด้วยเกี๊ยว” กรพูด และจ้องหน้าฉัน

        ฉันเนี้ยนะรักเค้า ตั้งแต่เกิดมาฉันไม่เคยรู้จักคำๆ นี้เลย เพราะชีวิตฉันวันๆ ก็อยู่แต่กับบ้าน ไม่เคยต้องมาคลุกคลีกับผู้ชายคนไหนเท่าพีท แล้วถ้ารู้ว่ารักแล้วมันเจ็บอย่างนี้ ฉันขอไม่มีความรักซะดีกว่า

        “แล้วมันมีวิธีไหนไหมที่ฉันจะเลิก..รักเค้าได้” ฉันถามเค้าทั้งน้ำตา กรค่อยเอื้อมมือมาปาดน้ำตาของฉัน ก่อนที่จะตอบ

        “ไม่มีหรอก เมื่อรักไปแล้ว มันก็คือรักอ่ะนะ เราต้องทำใจอยู่กับมัน” กรตอบฉันพร้อมกับยิ้ม

        “แล้วทำไมแกถึง รู้เรื่องนี้ดีจังล่ะ” ฉันถามด้วยความสงสัย ก็นะตอบซะซึ้งขนาดนี้

        “ก็เพราะว่า..ฉันก็กำลังตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกับแกไง” ฉันมองหน้าเค้าด้วยความตกใจ

        “ช่างเถอะ เรามาทำงานต่อได้แล้วยัยเกี๊ยว เดี๋ยวจะมืดกว่านี้ แต่ถ้าไม่ไหวเดี๋ยวพี่กรคนนี้จะช่วยทำเอง” กรรีบตัดบทก่อนที่ฉันจะพูดอะไรต่อ จากนั้นเราจึงนั่งทำงานกันต่อไป จนหลับกันไปทั้งคู่ที่โต๊ะทำงานนั่น zzzZZZ..

        เวลา 02.00 น.

        “ลุกขึ้นมา” จู่ๆ ฉันก็ต้องตื่นขึ้นด้วยความตกใจ เพราะมีคนมากระชากแขนฉัน หันไปอีกทีไม่ใช่ใครที่ไหนพีทนั่นเอง..

        “นายมาได้ยังไง” ฉันถามขึ้นด้วยความสงสัย และตอนนี้กรก็ตื่นขึ้นแล้วด้วย กรรีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็วก่อนที่จะจับแขนของฉันข้างเดียวกับที่พีทจับอยู่

        “ปล่อยเกี๊ยวเดี๋ยวนี้” กรพูด

        “ทำไม แกมันจะยุ่งทุกเรื่องเลยรึไงเนี้ย ห่ะ!” พีทพูดแล้วปล่อยมือฉันก่อนที่จะเข้าไปผลักอกของกร

        “พอได้แล้ว” ฉันพูดออกไป พีทหันมามองหน้าฉันแล้วทำหน้าตาตกใจ ก่อนที่จะเข้าไปหาเรื่องกรอีกครั้ง

        “แกทำอะไรยัยนี่ ทำไมยัยนี่ร้องไห้จนตาบวมขนาดนี้” พีทขึ้นเสียง และเดินเข้าใกล้ไปทางกร

        “แกควรจะถามตัวเองไหม ไอ้หน้า..” กรด่าพีทกลับไป ก่อนที่จะผลักพีทคืน

        “เธอเป็นอะไร” พีทหันมาถามฉันแทน

        “ฉันอยากกลับบ้าน พอเถอะพีท ถ้ามารับก็จะกลับไม่ต้องพูดมากแล้ว” ฉันตอบพีทไปนิ่งๆ

        พีททำท่าจิ๊ปากก่อนที่จะคว้ากระเป๋าของฉัน และลากฉันออกมาด้านนอก ส่วนกรก็วิ่งตามมาเช่นเดียวกัน

        ตอนนี้ด้านนอกมืดสนิท มีแต่แสงไฟจากรถของพีทที่สาดส่องมา ซึ่งทำให้สามารถเห็นสาวสวยที่นอนสลบอยู่ที่เบาะหน้าของพีทได้ เธอมีรูปหน้าไข่ ปากบางกระจับระบายสีแดงดูบอบบางน่าค้นหา ตาที่เขียนคมรับกับจมูกโด่ง ผมของเธอปล่อยยาวไล่ไปตามเกาะอกรัดรูปสีแดงที่เธอสวมใส่อยู่ ตอนนั้นเองฉันรู้สึกเหมือนว่าตัวฉันกำลังจะทรุดลงไปยังไงก็ไม่รู้ แต่กรก็มาจับไว้ได้ทัน

        “วันนี้ฉันจะไปส่งยัยนี่เอง” กรพูดทันทีที่เห็นภาพตรงหน้าแบบเดียวกันกับฉัน

        “แกไม่ต้องมายุ่ง” พีทยังคงดึงมือฉันไว้

        “แต่ฉันอยากไปกับกร” ฉันพูดขึ้นหลังจากที่พวกเค้าเถียงกันเสร็จ

        พีทมองหน้าฉันอย่างไม่เข้าใจ ก่อนที่จะปล่อยมือฉัน

        “ถ้าเธอเลือกแล้ว.. ก็แล้วแต่เธอ” พีทพูดก่อนที่จะเดินจากไป เค้าไม่ได้แม้แต่จะหันมามองฉันสักนิด เพราะถ้าเค้าหันมามองฉันตอนนี้ เค้าจะเห็นน้ำตาของฉันที่กำลังไหลอยู่ ซึ่งฉันก็ไม่ได้ส่งเสียงเท่านั้นเอง..

        พีทไปถึงที่รถ และเค้าก็ขับออกไปโดยไม่ได้วกกลับมา ก่อนที่กรจะพูดขึ้น

        “เธออยากไปที่อื่นก่อนไหม” ฉันพยักหน้าและหันกลับไปกอดกร เพื่อนคนเดียวของฉันตอนนี้

        เวลา 7.00 น.

        เช้าวันเสาร์ ฉันไม่ได้หลับทั้งคืน แล้วตอนนี้ก็เพิ่งจะกลับมาถึงหน้าคอนโด เมื่อคืนสรุปแล้วฉันก็ไปนั่งเงียบๆ อยู่กับกรที่สวนสาธารณะแถวนั้นทั้งคืน

        “เธอแน่ใจนะว่าไม่อยากให้ฉันขึ้นไปด้วย” กรถามขึ้น

        “ไม่เป็นไรหรอกนี่มันก็ห้องฉันด้วย โอ๊ยเรื่องแค่นี้เอง สบาย” ฉันยิ้มให้เค้า ตาฉันจะปิดอยู่แล้ว ไม่ใช่เพราะง่วงนะ แต่เพราะว่าร้องไห้จนตาบวมเป่งเลยตังหาก

        “ถ้างั้นถ้าเธออยากออกไปไหนหรือทำอะไร โทรเรียกฉันได้ตลอดเลยนะ” กรพูดก่อนที่จะขึ้นคร่อมบิ๊กไบค์

        “อืม นายไปเถอะ” ฉันพูดเพื่อให้เค้ารีบกลับไป กรน่าจะเพลียมากแล้วตั้งแต่เมื่อคืน

        “เธอเข้าไปก่อนสิ ฉันจะไม่ไปถ้าเธอยังไม่เดินเข้าคอนโดไปนะ” เค้าพูดพลางดันหลังฉันเล็กๆ

        ฉันพยักหน้า และก้าวเดินเข้าไปที่ประตูคอนโด ได้เวลาเผชิญความจริงแล้วนะ ความจริงที่ว่าพีทพาเพื่อนมาที่ห้องอีกแล้ว ความจริงที่ว่าพีทไม่ได้สนใจความรู้สึกฉันเลย ความจริงที่ว่าเค้าทำดีกับผู้หญิงอย่างนี้ทุกคน และความจริงที่ว่าฉันรักเค้าจนถอนตัวไม่ขึ้น..

        ห้อง 2524..

        ฉันเปิดประตูเข้ามาและหันซ้ายมองขวาก่อนที่จะย่องเข้าห้องอย่างเงียบๆ เดาว่าพีทกับน้องพลอยอะไรนั่นคงจะยังอยู่ที่ห้องนอนล่ะนะ รีบกลับห้องดีกว่า

        “พี่คะ” ขณะที่ฉันกำลังย่องอยู่ ก็ได้ยินเสียงพูดหวานๆ ทักขึ้น ฉันหันกลับไปตามเสียงก็เจอกับสาวน้อยชุดแดงคนนั้นที่กำลังนุ่งผ้าเช็ดตัวออกมาจากห้องอาบน้ำ ก่อนที่เธอจะเดินเข้ามาหาฉัน

        “พี่คงจะเป็นรูมเมท ของพี่พีท เมื่อคืนพี่เค้าเล่าให้พลอยฟังแล้วล่ะคะ เอ่ออ..อยากจะขอความช่วยเหลืออะไรหน่อยน่ะคะ”

        “อะไรเหรอคะ” ฉันถามไปด้วยความสงสัย และก็อยากจะออกไปจากตรงนี้แล้ว ฉันรู้สึกเจ็บจี๊ดๆ ที่หัวใจทุกครั้งที่ต้องมองหน้าเธอคนนี้

        “พอดีว่าหนูไม่ได้เตรียมเสื้อผ้ามา อยากจะขอยืมชุดพี่หน่อยน่ะคะ” พลอยนั่นยิ้มอย่างใสซื่อให้กับฉัน นี่ขนาดว่าล้างเครื่องสำอางค์หมดแล้ว เธอยังดูสวยมากอยู่เลย จะว่าไปก็คล้ายๆ กับตาพีทเหมือนกันนะ ไม่แน่เค้าอาจจะเป็นเนื้อคู่กันก็ได้ล่ะมั้ง..

        “ดะ..ได้คะ ตามพี่มาทางนี้นะ” ฉันไม่รุ้จะทำยังไงก็ได้แต่พาน้องพลอยนั่นไปที่ห้องของฉัน


        “ขอบคุณมากๆ นะคะนี่ถ้าไม่ได้พี่ พลอยคงไม่รู้ว่าจะใส่ชุดไหนกลับบ้าน” สาวน้อยหน้าตาน่ารักอายุน่าจะประมาณ 21 เข้ามากอดฉันก่อนที่จะเดินออกไปจากห้องนอน การที่ต้องมาทำดีกับคนที่เป็นศัตรูหัวใจเนี้ยมันแย่มากเลยนะ..แต่ฉันตัดสินใจแล้วว่าจะตัดใจ ต้องทำให้ได้ ฉันจะเลิกรักตาพีทให้ได้
        และเมื่อพลอยออกจากห้องฉันไป ฉันก็ทำการจัดเสื้อผ้า เพื่อเตรียมตัวไปอาบน้ำก่อนที่จะนอน แต่สายตาฉันก็เหลือบไปเห็นกระดาษโน๊ตเล็กๆ ที่วางอยู่ที่บนโต๊ะทำงาน

        ‘เกี๊ยวถ้าเธออารมณ์ดีแล้ว ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ เรามาคุยกันหน่อยนะ…..พีท’

        พีททิ้งข้อความไว้ คงตั้งแต่เมื่อคืน ซึ่งจู่ๆ ฉันก็ยิ้มออกมา ฉันเกลียดตัวเองเพราะอย่างนี้แหละ แค่เค้าทำดีนิดหน่อยฉันก็หายแล้วพร้อมตอบรับเค้าเสมอ ว่าแล้วสมองเจ้ากรรม ก็สั่งให้ฉันทิ้งข้าวของที่จะเอาไปอาบน้ำ และเดินไปที่ห้องของตาพีททันที ซึ่งประตูนายนั่นก็แง่มไว้อยู่ฉันจึงถือวิสาสะเปิดเข้าไป