บทที่ 10: ไม่เหมือนเดิม

        “กรนายมารับฉันหน่อยสิ ไปหาข้าวกินกัน”

        “ได้เลย ลงมารอข้างล่างเลยนะ”

        “อื้ม”

        สองสัปดาห์แล้วที่ฉันนอนอยู่ที่บริษัทในวันทำงาน และพอเสาร์-อาทิตย์ฉันก็จะโทรให้กรมารับเพื่อออกไปข้างนอก จะว่าหนีหน้านายพีท ก็ได้นะ แต่มันอึดอัดเกินกว่าที่เราจะมองหน้ากันติด ยิ่งให้อยู่ด้วยกันตามลำพังนี่อย่าได้หวังเลย

        “เธอจะออกไปข้างนอกอีกแล้วเหรอ” พีทถามขึ้นในขณะที่ฉันกำลังจะออกจากประตู

        “อืม ไม่ต้องห่วงนะ เดี๋ยวฉันกลับมาล้างจานแน่” ฉันรีบตอบเค้าก่อนที่จะปิดประตู

        เฮ้ออ..ถือว่าใช้ชีวิตผ่านไปได้อีกวันนึงนะ ไปเที่ยวดีกว่าวันนี้กรจะพาไปที่ไหนอีกนะ

        ตกเย็นวันเดียวกันนั้น..

        ฉันต้องย่องเข้าห้องเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ แต่ไม่อยากเจอหน้าพีทเลย ว่าแล้วฉันก็ถึงที่ห้องนอนตัวเองแล้ว ฉันจึงล้มตัวลงไปที่เตียง แต่แล้วก็ได้ยินเสียงแปลกๆ ดังขึ้น

        “โอ๊ยย!” นั่นเสียงของนายพีทนิ ฉันสะดุ้งลุกขึ้นมา พร้อมกับนายพีทที่คว้าฉันเอาไว้ อื้อหื้อ~กลิ่นละมุดโชยออกมาหึ่งเลย ฉันจึงได้เหลือบไปเห็นขวดเบียร์ที่วางกองอยู่ที่ปลายเตียงในห้องของฉัน

        “นี่นายถือดียังไงเข้ามาที่ห้องของฉัน แล้วยังจะมาดื่มในห้องฉันอีก!” ฉันตะโกนด่านายพีทออกไป

        “กลับมาแล้วเหรอ ยัยเกี๊ยวว~~ มามาขอชื่นใจหน่อย” ท่าทางของนายพีทพยายามที่จะเข้ามาชาร์จรวบตัวฉัน แต่รอบนี้ฉันเบี่ยงตัวหลบทำให้พีทล้มลงไปที่เตียงของฉันก่อนที่ฉันจะรีบหลบออกมา

        30 ผ่านไป..

        ‘ก๊อกๆๆ’ เสียงเคาะประตูดังขึ้น ฉันจึงลุกไป สงสัยว่ากรจะมาแล้ว

        “กรเหรอ” ฉันตะโกนถาม

        “อืม” เสียงกรตอบกลับมาจากหลังประตู

        ฉันคิดอะไรไม่ออก และก็ไม่รู้จะจัดการกับนายพีทนี่ยังไง จึงตัดสินใจเรียกกรเข้ามาช่วยจัดการ ตอนนี้พีทเมาสลบไม่รู้เรื่องอยู่ที่ห้องของฉัน โดยกรจัดการอุ้มพีท และพากลับห้องนอนของเค้าไปก่อนที่จะเดินกลับมาหาฉันที่ห้องครัวอย่างรวดเร็ว ซึ่งฉันกำลังล้างจานอยู่

        “ใกล้เสร็จรึยัง” กรถามขึ้นเมื่อเค้ามาถึง

        “ยังเลย ไหนจะต้องเก็บพวกขวดเบียร์ที่นายนั่นทิ้งไว้ทั่วบ้านอีก” ฉันพูดพลางล้างจานไปด้วย

        “งั้นฉันช่วยนะ” กรถกแขนเสื้อ และทำการช่วยฉันล้างจาน

        “ถ้าเธอไม่ไหว จะให้ฉันหาที่พักใหม่ให้ หรือว่าจะไปอยู่กับฉันก่อนก็ได้นะ” กรพูดขึ้น

        “บ้า ไม่ต้องหรอกก็ไม่ได้แย่อะไร”

        “แล้วหัวใจเธอล่ะ สบายดีแน่เหรอ” กรถามฉันพร้อมกับจับมือฉันในอ่างล้างจานนั้น

        “เฮ้อ...ถ้างั้นขออยู่แบบนี้สักพักนะ” ฉันปล่อยให้กรจับมือ และเอาหัวของฉันไปซบเข้ากับไหล่ของกร คนที่ฉันพึ่งพิงได้ตอนนี้ก็มีแต่กร..


        พวกเราช่วยกันล้างจาน และทำความสะอาดห้องจนเรียบร้อย ตอนนี้ก็ 3 ทุ่มแล้ว ซึ่งกรก็นั่งดูหนังอยู่กับฉันอยู่ที่ห้องนั้นแหละ แล้วประตูห้องของพีทก็เปิดออกมาในตอนที่ฉันกำลังล็อกคอนายกร

        “ปวดหัวมากเลย เกี๊ยวหายา..” พีทกำลังจะพูดบางอย่างกับฉันเดาว่าคงจะให้หายาแก้แฮงค์ให้ แบบที่เมื่อก่อนใช้ฉัน แต่ตาของเค้าเห็นหน้าของกรซะก่อน

        “ฉันมีซุปอยู่ในตู้เย็นเดี๋ยวอุ่นให้นะ” ฉันกำลังจะลุกขึ้น แต่เสียงของพีทก็ดังขัดขึ้นซะก่อน

        “ไม่ต้อง” เค้ามองหน้าฉันนิ่ง ก่อนที่จะเลิกคิ้วอย่ากวนประสาท และพูดต่อ

        “แกมาที่นี่ได้ไง” พีทมองไปที่กร

        “เกี๊ยวก็ตามฉันมาเก็บศพนายน่ะสิ” กรในมุมที่ฉันไม่เคยเห็น เค้าดูกวนอารมณ์พีทมากพอสมควรเลยทีเดียว

        “ฉันว่าแกน่าจะอยากโดนซักทีวะ ไอ้นี่แ-่ง” สิ้นสุดคำพูดนายพีท เค้าก็พุ่งตัวเข้ามาท่าทางจะผลักกร แต่ฉันจะไม่ยอมให้มีเรื่องกันอีกและ ฉันจึงตัดสินใจเข้าไปขวาง

        ‘อัก’ ฉันถูกผลักกระแทกเข้ากับตู้วางโทรทัศน์ แต่ดีนะไม่มีอะไรเสียหาย จะมีก็แต่ตัวฉันเนี่ยแหละ

        “เกี๊ยว! เป็นอะไรรึเปล่า” กรวิ่งเข้ามาหาฉันเป็นคนแรก

        “อืม ไม่เป็นไรหรอก แต่อย่ามีเรื่องกันได้ไหม” ฉันหันหน้าไปมองพีท

        “ใครใช้ให้เธอพามันเข้ามาที่นี่ล่ะ” พีทมองหน้าฉัน

        “นายไม่ได้เขียนกฎห้ามไว้ซะหน่อย” ฉันตอบกลับเค้าไป

        พีทมองหน้าฉันพลางกำหมัดแน่น ก่อนที่จะเดินเข้าไปในห้องสักพัก และก็คว้ากุญแจรถเดินออกจากห้องไป เฮ้อออ..

        ด้านล่างคอนโด..

        “เธอไม่เป็นอะไรแน่นะ” กรถามฉันอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ

        “อืม ฉันไม่เป็นอะไรหรอก นายกลับเถอะ ดึกมาแล้ว” ฉันตอบกลับเพื่อนฉันไป แต่เท่าที่เห็นจากที่เข้าไปดูในห้องน้ำตอนนี้สีข้างฉันเขียวน่าดูเลยล่ะ

        “งั้นฉันกลับนะ แต่เธอรู้ใช่ไหมว่าเธอสามารถโทรหาฉันได้ทุกเมื่อที่เธอต้องการ” กรพูดพร้อมกับยีหัวของฉันไปด้วย

        “รู้ย่ะ ขอบใจมากกกกกกกกก” ฉันลากเสียงยาว และยิ้มให้กร เพื่อให้เค้าเลิกเป็นห่วง ซึ่งก็เหมือนจะได้ผลเพราะไม่นานกรก็ออกรถไป

        เวลา 01.30 น..
        ฉันยังคงนอนไม่หลับได้แต่ผลิกไปมาอยู่ในห้องนอนของฉัน ก่อนที่จะได้ยินเสียงประตูด้านนอกเปิดออก พร้อมกับเสียงพีท และ..ผู้หญิงอีกคนหนึ่ง

        “พี่พีทขาซินดี้อยากเห็นห้องนอนของพี่แล้วล่ะค่ะ” เสียงผู้หญิงคนนั้นทะลุประตูเข้ามา

        “เดินไปทางนั้นเลยนะครับ เดี๋ยวพี่เข้าห้องน้ำแล้วจะตามคนดีไปนะ”

        “ค่าาาาาา”

        น้ำตาฉันไหลอีกแล้ว ฉันไม่อยากโทรไปหากรแล้วล่ะ ต่อไปนี้ฉันจะต้องเข้มแข็ง และอยู่ให้ได้ไม่ว่าสถานการณ์จะเลวร้ายขนาดไหน..แต่ตอนนี้ขอซึมๆ เบาๆ หน่อยแล้วกัน


        มีเรื่องแปลกๆ เกิดขึ้นจากเดือนแรกธรรมดาสาวๆ ของนายพีทจะกลับในช่วงเช้า หลังจากที่ฉันออกไปทำงานแล้วด้วยซ้ำ บางทีฉันกำลังจะออกไปทำงานยังจ๊ะเอ้กับสาวของนายนั่นก็ยังมี แต่ช่วงนี้ดูแปลกไป เพราะว่าสาวๆ มักจะกลับหลังจากที่เข้าห้องมาแล้วไม่ถึงชั่วโมงบ้าง หรือชั่วโมงกว่าบ้าง แถมยังปิดประตูเสียงดัง มีอยู่คืนนึงฉันออกไปเข้าห้องน้ำพอดี ยังเห็นยัยสาวทรงโตคนนึงยืนด่าพีทก่อนที่จะปิดประตูเสียงดังออกไป คืนนั้นฉันได้มองหน้าเค้าแป๊บนึง เค้าก็มองฉันก่อนที่จะเดินเข้าห้องนอนของตัวเองไป

        สถานการณ์นอกจากนั้น ก็ดูจะบานปลายเข้าไปใหญ่ เพราะดูเหมือนจะไม่ใช่แค่ฉันคนเดียวที่หนีหน้าเค้า แต่เป็นตัวพีทเองด้วยที่เก็บตัว และพยายามออกไปทำงานไม่พร้อมกับฉัน แล้วก็ยังไม่ออกมาพบเจอฉันในวันหยุดเสาร์-อาทิตย์ มันกลายเป็นว่าทุกอย่างไม่เหมือนเดิมเลยแม้แต่น้อย แม้แต่จานชามเค้าก็ยังเก็บล้าง ไม่เหมือนเมื่อก่อน..นี่คงถึงเวลาที่จะเริ่มเก็บเงิน และคิดเรื่องการย้ายออกจริงๆ แล้วล่ะมั้ง

        วันศุกร์ในสัปดาห์ถัดมา ที่ทำงาน..

        ‘ติ๊ดๆๆ ๆ’ โทรศัพท์ของฉันดังขึ้น จริงๆ ถ้าเป็นเวลานี้ควรจะเป็นพีทที่โทรมาหาฉัน แต่นี้ใคร อ้าว..ป๊าเหรอคิดถึงบ้านจัง

        “ฮัลโหลป๊า” ฉันรับสายเสียงใส ก็คิดถึงป๊ามากจริงๆ นะ

        “เกี๋ยวเหรอลูก เป็นยังไงบ้าง” อ้าวแม่

        “อ้าวแม่เหรอ สบายดีค่ะ แม่กับป๊าล่ะ สบายดีไหม”

        “จะสบายดีได้ไงล่ะ ลูกสาวคนเดียวก็ไปทำงานอยู่กรุงเทพฯ ไม่ติดต่อให้ข่าวสารบ้างเลย สงสัยลืมป๊าลืมแม่ไปหมดแล้วล่ะมั้ง”

        “โถ่แม่ ก็พูดไปแล้วนี่ทำอะไรอยู่ล่ะ” ฉันขัดแม่บ่นก่อนที่จะยาว เปลี่ยนเรื่องไปเลยดีกว่า

        “เดาสิ เกี๊ยวจะต้องตกใจมากแน่ๆ เดาถูกเดี๋ยวแม่จะเอาน้ำพริกหนุ่มที่บ้านไปฝากด้วย” หืมม..แม่ฉันเริ่มพูดแปลกๆ หมายความว่าไง..ไม่ใช่มั้งงงงง~ ฉันน่าจะคิดมากเกินไป

        “เกี๊ยวไม่เดาๆ เกี๊ยวทำงานอยู่นะให้ลูกคิดมากไม่ดีนะแม่ บอกเกี๊ยวมาเถอะน๊าาาาาาาา~” ฉันอ้อนแม่ และขอพรให้อย่าเป็นอย่างที่ฉันคิดเลย

        “จะบอกดีไหมนะๆๆๆๆๆๆ อ่ะ..ป๊า~” เสียงแม่ขาดหายไปในขณะที่กำลังพูดเล่นกับฉันอยู่ แล้วเสียงของป๊าก็ดังเข้ามาแทน

        “ตอนนี้แม่กับป๊ากำลังจะไปเยี่ยมเกี๊ยวที่กรุงเทพฯนะ นี่กำลังรอขึ้นรถทัวร์อยู่น่าจะถึงพรุ่งนี้ช่วงเช้าๆ วันเสาร์น่ะ อย่าแย่งสิ โอ๊ย!” เสียงป๊าขาดไปอีกรอบ

        “แม่แย่งกลับมาได้แล้ว ดีใจไหม เสาร์-อาทิตย์นี้เดี๋ยวแม่กับป๊าจะไปค้างด้วยนะลูก จุ๊บจู๊บบบ” แม่ไม่รอฉันพูดอะไรอีก แล้วแม่ก็วางสายไป
ฮือออออ~ เอาแล้วไงป๊ากับแม่มาทำไงดีๆๆๆ คิดๆๆๆ เอิ่ม..คิดได้แค่ทางเดียว จากสัญญาข้อนั้นที่ฉันเคยตกลงกับพีท

        ฉันจึงเดินหลีกออกมาจากห้องที่ทำงาน เพื่อไม่ให้ใครได้ยินความลับของฉัน ว่าแล้วฉันก็ต่อสายหาคนที่ฉันไม่อยากต่อมากที่สุด แต่ตอนนี้ก็ต้องทำลายกำแพงก่อนอ่ะนะ

        ‘ตรู๊ดๆๆๆ’ เสียงสัญญาณนี่ก็นานจริงๆ จะเล่นตัวรึไงนะรีบรับสิ

        “เอ่อ..เกี๊ยวเหรอ” เค้ารับสายเสียงแผ่วๆ ไม่ๆ ฉันจะไม่คิดอะไรตอนนี้

        “นาย”

        “วะ..ว่าไง” เค้าตอบกลับเสียงตื่นเต้นมากขึ้น

        “ฉันต้องขอให้นายช่วยแล้วล่ะ”

        “เรื่องอะไร”

        “ป๊ากับแม่ฉันกำลังจะมาพรุ่งนี้ ฉันต้องเตรียมตัว และนายก็ต้องเตรียมห้องให้เรียบร้อย” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงรัวๆ ปนตื่นเต้น

        “ห่ะ! พ่อกับแม่เธอ ได้ๆ งั้นเดี่ยวฉันไปรับเธอเลย แล้วนี่เธอเลิกงานรึยัง” พีทถามฉัน

        “ใกล้แล้วออกมาเลยก็ได้” ฉันรีบตอบกลับไป ตอนนี้มันอยู่ในสถานการณ์เร่งรีบจริงๆ

        “ได้ๆ แล้วเรื่องของเรา..” เค้ายังพูดไม่ทันจบฉันก็รีบตัดบทก่อน

        “ไอ้พีทเดี๋ยวค่อยว่ากันได้ไหม! ป๊ากับแม่ฉันมาก่อนสิย่ะ!” ฉันวางสายทันที จบ!

        เวลา 18.00 น..

        รถของนายพีทคันเดิมปาดเข้ามาที่หน้าที่ทำงาน ฉันคว้ากระเป๊ากำลังจะออกตัววิ่ง แต่กรก็มาจับมือฉันเอาไว้

        “นี่มันอะไรกัน” กรถามฉัน โถ่เพื่อน เรื่องนั้นเอาไว้วันหลังนะ ตอนนี้มีงานใหญ่

        “แก เดี๋ยวฉันค่อยบอกแกนะ ตอนนี้มีเรื่องด่วนจริงๆ ไว้ค่อยคุยกัน” ฉันบอกเค้าก่อนที่จะรีบไปที่รถ

        เมื่อฉันเข้าไปนั่งในรถแล้วตาพีทก็ยังคงหันหน้ามามองฉัน แล้วทำสายตาแบบไม่เชื่อตัวเอง

        “นี่นายจะอึ้งอีกนานไหม” พีทสะดุ้ง แล้วจึงตอบ

        “ฉันแค่ไม่อยากจะเชื่อ เรื่องนี้ต้องของคุณป๊ากับแม่เธอ” เค้าพูดพลางยิ้มเหมือนคนบ้า

        “ออกรถสิ!” ฉันตะโกนใส่เค้า เค้าหุบยิ้มก่อนที่จะหันมาหาฉันและทำหน้ากวนประสาท

        นี่เค้ายังไม่สะทกสะท้านเลยด้วย ตาพีทยังไม่หยุดกวนเค้าขยับตัวเข้ามาหาฉันทำท่าจะโอบ แต่ตอนนี้มันใช่เวลาไหม ฉันจึงตัดสินใจชกแขนนายนั่นไปรัวๆ

        “พีทเมื่อไหร่จะออกรถเนี่ย เลิกทำตัวไร้สาระก่อนได้มะ..” พีทเอามือปิดปากฉัน และเอามืออีกข้างดึงเข็มขัดนิรภัยมาคาดให้ฉันก่อนที่จะพูด

        “ฉันจะคาดเข็มขัดให้ อยากให้ตำรวจปรับฉันเหรอ แต่ก็นะดีใจจังเลย เธอด่าฉันอีกแล้ว” เค้ายิ้มและล่ะมือออกจากฉัน นี่ตกลงแค่จะคาดเข็มขัดให้ฉันเท่านั้นเหรอ แล้วฉันหวังอะไรเนี่ย! คอยดูเถอะให้ป๊ากับแม่ฉันกลับก่อน ฉันจะเอาคืนในสาสมเลย ป๊าจ๋า แม่จ๋า ทำไมต้องมาตอนนี้ด้วยเสียฟอร์มหมดเลย