เรื่องที่จะเล่านี้เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นสมัยตอนเรียนประถม-มัธยมโรงเรียนประจำชายล้วนแห่งหนึ่ง
ซึ่งตอนนั้นอยุ่ ป.6 ครับ โรงเรียนของผมก็จะเป็นแบบรุ่นพี่ปกครองรุ่นน้อง มีพรีเฟค เหมือนในเรื่องแฮรีพอตเตอร์
แบบนั้นแหละครับ ซึ่งเด็กผู้ชายอยู่โรงเรียนประจำ เรื่องอะไรที่ว่าแผลงๆก็จะกลายเป็นธรรมดาไปซะหมด

เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อมีอยู่วันหนึ่งครับ คืนนั้นเป็นคืนวันศุกร์ ซึ่ง...... ก็วันเสาร์คือพรุ่งนี้ไม่มีเรียน
ตอนนั้นเวลา 4 ทุ่มได้มั้งคับ ซึ่งโดยปกติ 4 ทุ่มเราก็ยังไม่นอนกันหลอกครับถ้าเป็นวันศุกร์
ก็เล่นนู่นนี่นั่นตามประสาเด็กๆ ขณะที่นอนคุยเล่นกับเพื่อนๆอยู่บนเตียง
เตียงก็เป็นแบบ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้เตียงก็เป็นสภาพเหล็กๆ เป็น 2 ชั้น ที่ไว้สำหรับนอนแค่คนเดียวแหละครับ ลองนึกภาพเตียงที่ค่ายทหาร
ที่เรานอนคุยกันคือนอนคุยกันอยู่ข้างล่างๆตอนนั้นจำได้ว่า 7 คนครับ ก็คุยๆกันเรื่อยๆ จนประมาณ 5 ทุ่มได้มั้งตอนนั้น
เรากำลังเล่าเรื่องผีกับเพื่อนอย่างสนุกสนานเพราะเราเป็นคนไม่กลัวผีเลยครับ แต่เพื่อนคือแบบ เด็กๆกลัวผี เด็กป.6
ที่พึ่งออกจากบ้านมาอยู่ โรงเรียนประจำไรงี้ ซึ่งมันได้อรรถรสมากเพราะ สักพักขณะที่เล่าเรื่องของแต่ละคนที่เคยฟังมา

เราก็ได้ยินกับเสียงเพลง ซึ่งมั่นใจได้ว่าเป็นเสียงขลุ่ย และรู้สึกว่าเพลงมันฟังดูหลอนๆแปลกๆ ทุกคนมองหน้างันแล้วเงียบขณะที่
ในหอเงียบเพราะเพื่อนคนอื่นๆก็เริ่มๆนอนกันไปแล้วครับ บวกกับพี่คุมหอไล่ให้ไปนอนด้วย แต่พวกเรายังคงดื้อด้านคุยกันอยู่ครับ
หอ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้หอที่ผมอยู่เป็นหอนอนกว้างพอสมควร สามารถจุคนได้ 50 คน เตียง 25 เตียงและตู้ลอกเกอร์เหล็กขนาดหน้ากว่า5ฟุต ยาว1.5ฟุตและสูง 120 ซม.อยู่ 50 ใบ ประมาณนี้ครับ

พวกเรามองหน้ากันอย่างตกใจ ซึ่งจะหาต้นตอของเสียง และมีเพื่อนคนนึงหายไป ครับ
ซึ่งมันปีกขึ้นไปดูข้างบน และ ก็ต้องตกใจกันอีกครั้ง คือได้ยินเสียง

เพี้ยยยยยยยยะะะะ !!!!
มันคือเสียงที่เรารู้ได้ว่า หัวลั่น และเสียงพูดว่า
" จะมาเป่าเห..อะไรตอนนี้หว่ะ "
นั่นคือมีเพื่อนคนนึงมันนอนเป่าขลุ่ยอยู่ครับ ซึ่งตอนนี้เป็นชั้นปีที่เราต้องเรียนขลุ่ย
มันคงซ้อม ก็ไม่เห็นมีไรแปลก แต่เป่าเก่งแบบมืออาชีพเลย

หลักจากนั้นไม่ถึงเสี้ยววินาที มีเสียงเคาะประตูจากด้านนอกแน่ครับ เพราพวกเราอยู่ด้านใน
ซึ่งเป็นประตูในห้องนอนรวมซึ่ง ด้านหน้าจะมี 2 บาน
บานแรกเอาไว้เดินเข้ามาจะเป็นโถง บานที่2 ปิดไว้ครับซึ่งพวกเรานอนกันอยู่ตรงนั้นเตียงห่างจากประตูพอแค่คนเดินผ่านได้เท่านั้น
ที่ต้องปิดเพราะอะไรไม่ทราบคงไม่อยากให้ใครเข้าออกมั้งครับเข้าออกทางเดียว เพราะประตูหน้าบานที่ 2 มันจะตรงกับประตูหลัง
บานที่ 2 ซึ่งเป็นประตูทางออกไปตากเสื้อผ้าหลังหอ ซึ่งมันอยุ่ในโซนของพี่คุมหอ

คราวนี้ท่าไม่ดีละครับ เพราะทำไมหรอคับ เพราะไม่สามารถมีใครเดินเพ่นพ่านข้างนอกได้น่ะสิครับ
หอรวมผมอยุ่บนตึก ซึ่ง 3 ทุ่มครึ่งล๊อคตึก และ 4 ทุ่มครูหอจะมาล๊อคหอ ลักษณะเหมือนตึกเรียนครับ ที่ทั้งชั้นเป็นหอนั้นแหละครับ
แล้วตอนนั้น 5 ทุ่มกว่าๆแล้ว ทุกคนกระเจิงไปตียงใครเตียงมันอย่างรวดเร็ว เพราะตอนนั้นนอนอัดกันอยุ่ 4 เตียง 7 คน ครับ  
พวกเราคิดว่าเป็นครูหอ เพราะท่านโหดมาก กลัวดิคับ

เสี้ยววิต่อมาผมจึงตัดสินใจมองดูแบบแอบมองลอดผ้าห่มด้วยความมืด มีไฟเพียงเล็กน้อยจากด้านนอก ผมพยายามมอง
ซึ่งไม่มีใครเลย ในใจผมคิดไว้ สักคนใน 7 คนนี่แหละต้องเป็นคนส้รางเสียงเคาะประตูนั้นขึ้นมา

ผมตัดสินใจปลุกเพื่อนเบาๆ มึ.. !! ใครว่ะ ลองดูดิ๊
เสียงอื้ออึงแบบเบาๆ กูไม่เห็นมีใคร เออไม่เห็นมีใคร เออไม่มี ใครว่ะ ครูหอป่าว ไม่มี ไม่มีใครอยู่ข้างนอก
ผมพูด :  สักคนเคาะประตู ในคณะที่ผมนอนลักษณะคว่ำและเงยหน้าไปที่ประตู

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เสียงดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้ทุกคนกระเจิง มาที่เตียงผมกะเตียงเพื่อนข้างๆ กลายเป็น 7 คน อัดกันอยู่ 2 เตียง
ผมคิดว่าต้องมีใครแกล้งอยู่ข้างนอกแน่ๆ อาจเป็นพี่คุมหอ เพราะมีแค่พี่กับครูที่มีกุญแจหอ

ผมตัดสินใจบอกเพื่อนโชว์แมน เลย บอกแปปนึง เดี๋ยวกูไปดูแปป
ผมเดินไปที่โซนของพี่ซึ่งห่างออกไปจากเตียงผมประมาณ 5 ก้าวแล้วมองเห็น
สิ่งที่ผมเห็น คือ พี่คุมหอทั้ง 2 คนยังนอนอยู่ครับ ผมไม่รอช้า เลยเดินย้อนกับมาดู
ประตูที่ติดกับเตียง มองลอดกระจกบานเกร็ดออกไป
ไม่มีใครอยู่ ผมเริ่มใจไม่ดีละ เลยเดินกลับมาที่เตียงพึมพัมกับเพื่อนๆว่า ไม่เห็นมีใครเลย
ชั่ง นอนเหอะๆ ง่วงและหว่ะ ด้วยความที่ในใจรู้สึกไม่ค่อยโอเค

เพื่อนๆก็กระจายๆกันไปนอนครับ
แต่เรื่องไม่จบแค่นี้ครับ
ผ่านไปไม่ถึงนาที

ก๊อก ก๊อก ก๊อก !!!
เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้ง
คราวนี่ทุกคนเงียบ

ก๊อก ก๊อก ก๊อก
กูไม่ไหวแล้วหว่ะ เสียงจากเพื่อนคนนึง

เดี๋ยวมาต่อครับ