ความอบอุ่น กำลังใจ และความห่วงใยจากครอบครัวจางไปไหนหมดคะ
จขกท รักพ่อแม่มากมาตลอด มาเรียนสิ่งที่พ่อแม่อยากให้เรียน ซึ่งก็ไม่ได้ชอบเลยเพราะเรียนหนักมากๆๆ
เรียนไกลบ้านด้วยคะ นานๆครั้งจะได้กลับบ้าน
เราเป็น ลูกคนที่ 2 คะ พี่สาวมีลูก 1 คนและมีปํญหากะสามี จนต้องเอาลูกกลับไปให้แม่กับพ่อเลี้ยงให้
พี่มักจะคุยกะแม่ว่าทำไม น้องได้นู้น ได้นี่ ซื้อนั่นซื้อนี่ เพราะเป็นช่วงที่ จขกท เรียนคะแม่เลยซื้ออะไรๆให้
ตอนช่วงที่พี่สาวเรียนพี่สาวก้ได้นุ้นได้นี่ และเราเป็นน้องก็ได้ของที่พี่ใช้แล้ว เราก้ยังไม่บ่นซักคำ
ปกติพ่อแม่ก้ทำงานหนักมากอยู่แล้วที่ส่งเราเรียน เมื่อพี่พาหลานมาอยู่ที่บ้านพ่อแม่ต้องมีรายจ่ายเพิ่มมากขึ้นเพราะพี่ก้ลาออกจากงานเพื่อมาเลี้ยง
และเราก็ต้องใช้เงินให้ประหยัดมากขึ้นอีก แต่ในการเรียนอุดมศึกษามันคือเรื่องยากคะ
หลังๆมานี่เรียนหนักมาก มันเหนื่อยจนแทบไม่ไหว ท้อมากคะ โทรไปก็ได้คุยกับพ่อแม่แปปเดียว และคิดถึงบ้านมากกหลังจากที่ไม่ได้กลับมานาน
เลยตัดสินใจทิ้งงานแล้วกลับบ้าน
แต่พอกลับไป กลับรุ้สึกว่า ความรู้สึกไม่ต่างกะอยู่หอเลยคะ กินข้าวคนเดียว เราซื้อของมาทำกับข้าวอร่อยๆเพราะหวังจะได้กินกันพร้อมหน้า แต่ผิดคะ พ่อแม่ต้องเลี้ยงหลาน
แม่เข้ามากอดเราก่อนตื่น แปปนึง พร้อมบอกว่า ลูกกลับบ้านแม่ก้ไม่ได้อยู่ด้วย แล้วแม่ก้ออกไป
คือไม่คุ้มกับที่คิดถึงพ่อแม่คิดถึงบ้านเลยคะ
หวังว่าเหนื่อยๆจะกลับไปเติมกำลังใจที่บ้าน แต่กลับมาหอแล้ว ไม่มีกำลังใจสู้ต่อไปเลยคะ เหนื่อยกว่าเดิมอีก
เหนื่อยและร้องไห้หนักมาก
ตอนนี้รุสึกว่าครอบครัวไม่อบอุ่น ไม่ใช่พี่พึ่งที่ระบาย กำลังใจเลยคะ
รุ้สึกไม่อยากกลับบ้านเลยคะ มันเหงาจริงๆนะ