รักแรกพบกลับการมาเป็นความคิดถึงและความโหยหา
สวัสดีคับผมชื่อ ปอน ผมมีเรื่องอยากจะเล่าหรือแชร์ประสบการ ตั้งแต่ตอนผมอายุ17-18 ผมได้คุยกับผู้หญิงคนหนึ่งที่อายุห่างกับผม2ปี ในตอนนั้นผมไม่ได้คิดอะไรมาก หวังว่าจะคุยเล่นๆ พอคุยกันได้สักพัก ผมก็ไปหาเขาจนผมหลงรักเรา ช่วงนั้นยอมรับว่าผมตกหลุมรักเขาตั้งแต่เจอ เขาไม่ใช่ผู้หญิงที่สวยมาก
แต่เขามีเสน่ห์ของเขาอยู่ในตัว พอลืมรู้จักไปสักพัก ก็ไปหาเขาที่ ตัวเมืองตอนนั้นเขาเรียนอยู่มหาลัย เขาเป็นคนอบอุ่นมากตัวหอมมีเสน่ห์ในตัวเขาผมหลงรักเขา จนกระทั่งได้รู้ว่า แฟนเก่าเขาเสียชีวิตก่อนผมมาคุย1ปี ตอนนั้นเขายังโหยหายังคิดถึงอยู่ ด้วยเขาที่ผมไร้เดียงสา งี่เง่าเอาแต่ใจ ก็เลยทะเลาะกันเรื่องไม่เป็นเรื่อง จนวันนั้นมาถึง เขาขอ หากกับเขาสักพัก ผมก็พยายามตื้อแต่ตื้อไม่สำเร็จ จนเราไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย จนตอนนี้ผมอายุ20 เวลาก็นานมาแล้ว ทุกวันนี้ ผมก็ยังคิดถึงเขาอยู่ หวังว่าสักวันเขาจะกลับ แต่เขาก็มีแฟนใหม่ไปแล้ว ผมยังส่องยังติดตามชีวิตเขาอยู่
บทสรุปแล้ว ที่ยังทะเลาะกับแฟนไม่ว่าหรือเล็กๆน้อยๆ ผมก็ขอให้ ให้อภัยและคุยกันด้วยเหตุผลและไม่ใช้อารมณ์ ถ้าเกิดคุยไม่ควบคุมอารมณ์หรือไม่ใช่เหตุผล วันนั้นมาถึง เขาต้องยอมรับความเสียใจและความคิดถึงให้ได้ ฝากไว้แค่นี้คับ
อาจจะงงหน่อยนะงับ
รักแรกพบกลับการมาเป็นความคิดถึงและความโหยหา
แต่เขามีเสน่ห์ของเขาอยู่ในตัว พอลืมรู้จักไปสักพัก ก็ไปหาเขาที่ ตัวเมืองตอนนั้นเขาเรียนอยู่มหาลัย เขาเป็นคนอบอุ่นมากตัวหอมมีเสน่ห์ในตัวเขาผมหลงรักเขา จนกระทั่งได้รู้ว่า แฟนเก่าเขาเสียชีวิตก่อนผมมาคุย1ปี ตอนนั้นเขายังโหยหายังคิดถึงอยู่ ด้วยเขาที่ผมไร้เดียงสา งี่เง่าเอาแต่ใจ ก็เลยทะเลาะกันเรื่องไม่เป็นเรื่อง จนวันนั้นมาถึง เขาขอ หากกับเขาสักพัก ผมก็พยายามตื้อแต่ตื้อไม่สำเร็จ จนเราไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย จนตอนนี้ผมอายุ20 เวลาก็นานมาแล้ว ทุกวันนี้ ผมก็ยังคิดถึงเขาอยู่ หวังว่าสักวันเขาจะกลับ แต่เขาก็มีแฟนใหม่ไปแล้ว ผมยังส่องยังติดตามชีวิตเขาอยู่
บทสรุปแล้ว ที่ยังทะเลาะกับแฟนไม่ว่าหรือเล็กๆน้อยๆ ผมก็ขอให้ ให้อภัยและคุยกันด้วยเหตุผลและไม่ใช้อารมณ์ ถ้าเกิดคุยไม่ควบคุมอารมณ์หรือไม่ใช่เหตุผล วันนั้นมาถึง เขาต้องยอมรับความเสียใจและความคิดถึงให้ได้ ฝากไว้แค่นี้คับ
อาจจะงงหน่อยนะงับ