คือเรากับแฟนอายุห่างกันเยอะมาก เราทำงานประจำหน้าที่การงานดี ฐานะทางบ้านค่อนข้างดีมีหน้ามีตาในสังคม ส่วนแฟนไม่มีงานทำอยู่บ้านเฉยๆ ที่บ้านฐานะค่อนข้างลำบาก คบกันมาได้สักพักแล้ว เราเริ่มรู้สึกเหนื่อย เหนื่อยมากๆ อยากบอกเลิกทุกวันแต่เราก็สงสารเขา ไม่รู้ว่ายังมีความรักเหลืออยู่ไหม แต่ไม่มีความคิดถึงเหมือนเมื่อก่อนแล้ว แฟนชอบบอกไม่มีข้าวกิน ฟังแล้วเราเองก็ลำบากใจ ก็มีซื้อของกินไปฝากบ้างในบางครั้งแต่หลังๆ มาเริ่มมีคนในครอบครัวมาเกี่ยวข้อง น้องเขาเริ่มหวังอยากกินของกินจากเรา เราเคยบอกว่าเราไม่ไหวนะ ภาระเราก็มีเขาก็ว่าทำไมเราคิดแบบนี้กับเขา หรือมันไม่จริงอะ เราพูดอะไรไม่ได้เลย เคยพาไปทำงานด้วยกันก็ไม่สู้งานมีแต่บอกอยากกลับไปอยู่บ้าน เราก็ปล่อยอยากกลับก็กลับไป แต่เราไม่ได้ให้เงินมีแค่ของกินไปฝากเวลาเจอกัน พอกลับบ้านอยู่บ้านก็บ่นไม่มีอะไรกิน บอกให้ไปทำงานก็เลือกงานข้ออ้างเยอะ รอเราตั้งตัวได้แล้วออกไปอยู่หอ หางานทำจะได้อยู่กับเรา เราอึดอัดใจมากบอกไม่ถูก ความเป็นผู้นำไม่มี หวังพึ่งแต่เรา ถ้าจะเลิกเราก็ดันขี้สงสารกลัวเอาตัวเองไม่รอด เราควรบอกเลิกเลยดีไหม หรือเราควรช่วยให้เขามีงานทำแล้วค่อยปล่อย แต่พ่อแม่เขาก็ไม่ได้สนใจอะไรเลย ปมด้อยเยอะจนทำให้รู้สึกสงสารแต่ตัวเองจะพิการอยู่แล้ว ขอความคิดเห็นเพื่อเป็นตัวเลือกในการตัดสินใจหน่อยค่ะ