มีเรื่องคิดไม่ออกค่ะว่าควรจะลาออกจากงานดีหรือไม่ดี อยากขอฟังความเห็นจากผู้มีธรรมะค่ะ

เราได้เข้าทำงานที่แห่งหนึ่งจากการแนะนำของเจ้านายเก่า ด้วยความคิดที่ว่าหากเราเข้าไปแล้วจะช่วยงานบางอย่างขององค์กรได้บ้าง

แต่พอถึงเวลามีการเปลี่ยนหัวหน้างานใหม่ เราไม่ได้ทำงานในสิ่งที่เราอยากทำ พอไปถามหัวหน้าคนใหม่ หัวหน้าคนใหม่บอกเราว่าจริงๆ ที่ทำงานไม่

ต้องการคนเพิ่มอีกแล้ว ถ้าเราไม่ยอมรับสภาพงานแบบนี้ (ซึ่งสบายมากและเงินเดือนค่อนข้างดี) ก็ให้ลาออกไปหางานใหม่เอา

แต่คนที่จ่ายเงินเดือนให้เราเป็นหัวหน้าองค์กรอีกคน ซึ่งไม่เกี่ยวกับหัวหน้าคนใหม่นี้เลย (สรุปคือหัวหน้าคนใหม่นี้ไม่ได้มีอำนาจโดยตรงในเรื่องเงินเดือน

ของเรา) ตอนนั้นเราก็เอาเรื่องจะลาออกไปปรึกษากับหัวหน้าคนเก่า เนื่องจากตอนนั้นคิดอยู่อย่างเดียวว่าเราไม่ควรจะอยู่ในที่ที่เค้าไม่ต้องการเรา และเรา

อยากทำงานให้ตรงกับสายงานที่เราเรียนมา หัวหน้าเก่าเราก็บอกให้ลองหางานที่ตรงกับที่เราอยากทำเป็น OT เพิ่ม จะได้ไม่ต้องลาออก

ตอนนี้เราค่อนข้างถูกกันออกจากงานของหน่วยงาน เวลามีประชุมเราก็ไม่เคยได้เข้าประชุมกับเค้า เพราะหัวหน้าไม่เรียกก็ห้ามเข้า

คือจะบอกว่าตอนนี้งานสบายมาก แต่ถูกกีดกันหลายๆ อย่าง (ถ้าคิดแง่บวก คือ ก็ดีเหมือนกันที่เค้าทำให้เราได้ทำงานสบายขนาดนี้ เพราะเค้ากันเราออก

จากงานทั้งหลาย ไม่ให้เรามีส่วนเกี่ยวข้อง)

จนป่านนี้เราก็ยังไม่รู้เลยค่ะว่าเพื่อนร่วมงานบางคนที่ตอนฝึกงานร่วมทำงานด้วยกันมา โกรธเคืองเราเรื่องอะไร อยู่ๆ ก็ทำท่าเหมือนเกลียดเราขึ้นมา โดยที่

เราไม่ได้ไปทำอะไรใครเค้าเลย

ตอนนี้เราพยายามใช้ธรรมะในการปล่อยวาง ใครจะคิดอย่างไรก็ช่างเขา เราไม่สามารถไปเปลี่ยนแปลงความรู้สึกนึกคิดของใครได้ ขอเพียงแค่เรามั่นใจใน

การทำดีของเราต่อไป พยายามไม่ยึดถืออัตตา ไม่คิดว่าเราต้องได้สิ่งนั้นสิ่งนี้ แล้วก็อดทนทำงาน พยายามทำตัวเองให้มีประโยชน์กับเพื่อนร่วมงานคนอื่นๆ

เลยยังไม่มีคำตอบออกจากใจว่าควรจะลาออกดีหรือไม่ค่ะ

เราไม่แน่ใจว่าเราคิดแง่บวกและใช้ธรรมะเข้ามาคิดแบบนี้ แล้วอดทนทำงานต่อไปดีหรือไม่คะ

หรือเราควรลาออก (อ้อ..ลืมบอก ถ้าเราลาออก ยังมีที่ที่ต้องการเราอยู่อีก 2 ที่ ที่นั่นมีแต่เพื่อนที่เรารู้จัก แต่แน่นอนงานที่นั่นมีภาระงานมากกว่านี้ และเงินเดือนน้อยกว่านี้มาก อาจจะน้อยกว่ากันประมาณ 3-4 เท่าได้ ทางครอบครัวเราเลยยังไม่ค่อยอยากให้เราออกเหมือนกันค่ะ แต่ถ้าสุดท้ายเราอยากออกจริงๆ ทางครอบครัวก็คงต้องช่วยกันหางานเสริมอื่นๆ เพิ่ม เพื่อเพิ่มรายได้ให้ใกล้เคียงกับค่าใช้จ่ายค่ะ)

บางครั้งเราก็ไม่มีคำตอบให้กับตัวเองจริงๆ ค่ะ เลยต้องมาขอความเห็นจากเพื่อนๆ

ตอนนี้ก็พยายามมีสติอยู่กับปัจจุบัน สวดมนต์ พยายามนั่งสมาธิ มีสติระลึกให้ได้มากที่สุด เพื่อประคับประคองชีวิตแต่ละวันให้ผ่านไปๆ

แต่ในเมื่อเรายังเป็นคนธรรมดาที่ยังฝึกสมาธิและยังปล่อยวางได้ไม่ถึงขั้น บางวัน อารมณ์หดหู่เศร้าหมองก็ออกมา เราก็ตามรู้ๆ แต่จิตมันก็เศร้าหมองจริงๆ ค่ะ เราก็ไม่รู้จะทำอย่างไรดี เหมือนรู้แล้วก็แค่รู้ แต่ทำอะไรกับมันไม่ได้

ขอความกรุณาช่วยชี้ทางสว่างให้เราด้วยนะคะ

ขอบุญรักษาทุกท่านค่ะ