ใช้ชีวิตมาก็มากแล้ว แต่ชีวิตในวันพรุ่งนี้ล่ะ เราต้องการอะไร
ก็คงไม่ใช่อะไรมากมาย ก็คงเป็นลมหายใจที่นังอยากมีในทุกๆ วัน
แล้วก็อะไร ถ้าจะไม่ใช่หน้าที่การงาน
ที่เป็นความรับผิดชอบมามากกว่า 17 ปี
กับครอบครัวเล็กๆ ที่มีแม่ มีน้อง มีหลาน
ชีวิตคงไม่ต้องการอะไรมากไปกว่านี้
เพราะความต้องการที่ไขว่คว้า อยากมี อยากได้ อยากเป็น
สุดท้ายกลับทำให้เราเป็นทุกข์
อยากเป็นเจ้าของ อยากครอบครอง
สุดท้ายเหลืออะไรล่ะ
เหลือชีวิตกับลมหายใจของวันพรุ่งนี้และวันต่อๆ ไปหรือ
ก็ใช่นะ นี่คือสิ่งสำคัญเชียวล่ะ
ที่เสียไปก็แค่ความรักที่ไม่จีรังยั่งยืน
เหมือนที่เค้าว่า เราไม่ได้เสียความรักไป
เราแค่เสียคนที่ไม่รักเราไปต่างหาก
จะไปเสียดายทำไมกัน
อย่างน้อยก็ยังเหลือชีวิต และลมหายใจสำหรับวันพรุ่งนี้
และวันต่อไ ไปนะ

กระทู้เพ้อค่ะ