จากวันนั้นถึงวันนี้ระยะเวลามันนานพอสมควร
แต่มันก็ไม่นานเกินที่เราจะลืมมัน

ประโยคบางประโยคที่เราได้พูดไป
มันเป็นสิ่งที่ทำให้เราไม่สามารถ  กลับมาคุยกันแบบเดิมได้อีก

มันคงเป็นความเห็นแก่ตัว หรืออะไรสักอย่าง
ที่เราพยายาม  แสดงความรู้สึกที่เรามี
โดยที่รู้ตั้งแต่แรก  ว่าเธอเองไม่ได้รู้สึกแบบเรา

ประโยคสุดท้ายที่เราได้คุยกัน
มันไม่ใช่ความรู้สึกแบบเดิม
แบบที่เรารู้จักกันครั้งแรก
แบบที่เรายังยิ้มให้กัน
แบบที่เราถ่ายรูปด้วยกัน


นานแล้วนะเว้ยยย
ทำไมเรายังคิดถึงเธออยู่

แกเคยเป็นป้ะ ?
ความรู้สึกที่มันไม่รู้ว่าดีใจหรือเสียใจ

มันดีนะที่เขาไม่คิดถึงเรา
เพราะคงมีใครอีกมากมาย
ที่ต้องการให้คิดถึง

แต่มันก็เสียใจนะ
เขาไม่มีเราอยู่ในความทรงจำเลยหรอ ?

ไม่รู้ เราไม่รู้อะไรเลยตอนนี้
แต่ที่แน่ๆ คือ เรายังคิดถึงเขา และคงเป็นเราเองที่คิดถึงฝ่ายเดียว

เคยมั้ย  เคยเป็นแบบเราบ้างรึป่าว ?