คือว่าตอนนั้นประมาณม.4ค่ะ มันเริ่มจากว่าเราโดนน้องม.3วิ่งไล่กวดไอ้เราก็วิ่งนี้หูตั้งเลย
แล้วจู่ๆก็มีน้องเพื่อนมาบอกไอ้เด็กนั้นว่าเฮ้ยนี่พี่กูอย่ามาแกล้งประมาณนี้ เราก็แบบกูกับรู้จักกันเหรอ(อินี่ไม่เคยสำนึกบุญคุณ555555)
ต้องบอกก่อนเราเป็นพวกชอบมองค่ะ มองทุกคน มองตาม มองจนเขามองกลับ แต่มีน้องคนนี้แหละที่เขามองกลับจนเราเลิกมองเขาก็ยังมอง พอใครมองมากๆก็ชอบหลบตาค่ะ มองเมินซะเลย พอขึ้นม.5เรากับน้องเรียนพิเศษห้องเดียวกันคืองงโรงเรียนเหมือนกัน จนประมาณม.5อะค่ะ กำลังเดินขึ้นบันไดกับเพื่อนคือน้องก็ตะโกนพูดห่าอะไรก็ไม่รู้คือไม่ได้ยิน แต่ที่ได้ยินคือเพื่อนน้องแซวประมาณว่าเฮ้ยกล้านะอะไรแบบนี้5555555 ตอนนี้ก็ยังคิดนะว่าให้ใครฟังจนตอนนี้ก็ไม่รู้  จากนั้นพอขึ้นม.6เราเจอน้องพยายามเมินตลอดรู้ค่ะว่าเขามองแต่มองเมินไม่ใช่ไม่รู้สึกนะมันรู้สึกแปลกๆแต่ก็พยายามเมินอะค่ะ สาเหตุเพราะกลัวจะคิดไปเองมันไม่ค่อยโอเพราะที่บอกว่าเป็นน้องเพื่อนเราพอจะรู้ว่าน้องก็มีคนที่คุยอยู่เพื่อตัวไฟก่อนที่เราจะหลงไปชอบเลยพยายามเมินสุดชีวิต ตอนนี้ขึ้นปี1แล้วก็คิดซะว่าเป็นโม้เม้นดีๆในชีวิตในโรงเรียน  #แต่พี่ยังอยากรู้ที่น้องตะโกนนะค่ะลูก
จบแล้วค่ะแค่อยากเล่า555555