เรื่องนี้มันเกิดขึ้นนานมากแล้วและไม่ได้เกิดกับเราโดยตรง เกิดกับเพื่อนเราสองคนแต่มีเราอยู่ในเรื่องด้วย
เริ่มเลยนะ เราเป็นเด็กโรงเรียนประจำ(โรงเรียนกินนอน)แห่งหนึ่ง ตอนนั้นเราอยู่ม.สามได้มั้ง ด้วยความที่ชื่อเราขึ้นต้นด้วย อ.อ่าง ดังนั้นเราจึงได้เลขประจำตัวนักเรียนท้ายๆแล้ว...(เป็นแบบนี้มาตั้งแต่อนุบาลจนชินละ ไอเลขที่หลังๆนี่ฉันตลอด)
เราพักอยู่ชั้นสี่และในชั้นแบ่งออกเป็นสองห้องใหญ่ๆ ห้องนึงพักกันได้40คน เตียงที่นอนจะเป็นเตียงสองชั้น
เราได้นอนเตียงบนและเพื่อนรหัสสุดท้ายนอนเตียงล่าง(เรารหัสรองสุดท้าย)
เตียงเราอยู่ริมสุดและติดห้องน้ำสุดหันไปทางซ้ายก็เจอไฟห้องน้ำเลย
ตอนเข้ามาแรกๆเราก็นอนได้สบาย มีแค่อาการคิดถึงบ้านเท่านั้นที่ทำให้ใจหวั่นๆอยู่บ้าง (ก็นอนนั้นเด็กมากม.1)
ทุกๆคืนเราจะได้ยินเสียงร้องไห้ แต่นั่นไม่ใช่ผีนะ เสียงร้องของคนนี่แหละ เพื่อนคนนั้นเขาร้องไห้เพราะคิดถึงแม่ แต่หลอนเหมือนกันนะเธอ...
พอเริ่มนอนไปเรื่อยๆก็มีอาการแปลกๆก็คือเรามักจะตื่นมาตอนตีสามทุกครั้ง เราก็ข่มตาหลับทุกครั้ง...
เรานอนได้ประมาณเดือนเดียวเราก็เริ่มทนอาการตื่นมาตอนตีสามไม่ไหว ไม่รู้จะตื่นมาทำพระแสงอะไรตอนตีสาม  มันตื่นอยู่เรื่อยๆไม่หยุดเลย...
เราไม่อยากนอนที่เตียงตัวเองแล้ว เรากลัวผีมาก ตอนนั้นก็เริ่มสนิทกับเพื่อนคนนึงแล้วด้วย เพื่อนคนนั้นชื่อแก้ว เราเลยขอไปนอนกับแก้ว
และหลังจากนั้นมาเราก็นอนหลับสบายข้างๆแก้ว หลับสนิทไม่ตื่นอีกเลยสบายใจมาก เตียงเราตรงนั้นก็ว่างไปเลย เป็นที่วางของไปแล้วด้วยซ้ำ
จนกระทั่งเราขึ้นม.สาม เราก็ยังนอนกับแก้วไม่เปลี่ยน แต่แล้วคืนนั้นก็เกิดเรื่องเข้า
ตอนนั้นเรารู้สึกเหมือนโดนผีอำและพยายามขยับแต่ก็ทำอะไรไม่ได้คล้ายฝันไปด้วยเช่นกัน แต่จู่ๆก็ตื่นเพราะแก้วปลุกเรา
แก้วนั่งร้องไห้อยู่ข้างๆ เราตกใจมาก ตอนนั้นคิดในใจเลยว่าผีแน่ๆ แก้วต้องเห็นผีแน่ๆแม่ขา... แก้วก็พูดไปร้องไปว่า

"ฉันเห็นผู้ชาย..." ตายล่ะ ผู้ชายที่ไหนจะขึ้นมาหอหญิงป่านนี้... มันใช้มือปาดน้ำตาข้างนึงและใช้อีกมือปิดตาไว้ด้วย เราก็มองมันด้วยสายตาที่เบิกกว้างเต็มที่ ในใจก็เต้นรัวมาก ความง่วงนี่หายเป็นปลิดทิ้งเลย มันเล่าต่อว่า

"ฉันเห็นผู้ชาย ใส่เสื้อสีเขียว...นั่งกระดิกขาอยู่ปลายเตียง...เขากำลังจะมองฉัน...ฉันขยับไม่ได้เลย เขากำลังจะหันมาแล้วแต่ฉันตื่นซะก่อน... ฉันกลัว..."

เท่านั้นแหละค่ะ อีฉันนี่ขนลุกซู่เลย เหลือบมองนาฬิกาบนเตียงเห็นเป็นเวลาเที่ยงคืนห้านาที แสดงว่าตอนแก้วเห็นอาจจะเป็นเวลาเที่ยงคืนเป๊ะๆ
ต้องขอบอกก่อนว่าแก้วเป็นคนเรียบร้อยและไม่มีทางที่จะตื่นขึ้นมาเพื่อแกล้งอะไรแบบนี้แน่นอน

เราจับมือแก้วแน่นและพูด "ไปค่ะเพื่อน... ไปหาครูหอพักกัน"

เราลากมันลงเตียงขาก็สั่นๆและอยากวิ่งจู๊ดออกไปจากห้องมากเพราะมันมืดสุดไรสุด แต่ไม่กล้าวิ่งเพราะกลัวยิ่งวิ่งจะยิ่งเจอ
แก้วก็ร้องไห้ตลอดทางเลย เราลงไปห้องครูหอและขอนอนด้วย ปรากฏว่าคืนนั้นครูหอดันเล่าเรื่องน่ากลัวๆให้ฟังอีก
ครูเล่าว่าเจ้าที่ที่นี่เป็นผู้ชาย ครูเองก็เคยโดนเหมือนกันแต่ของครูหนักกว่าคือมานอนทับร่างครูเลย... จ้า...
เนื่องจากวันพรุ่งนี้มีเรียนตามปกติ พอแก้วได้มาอยู่ห้องครูหอแก้วก็สบายใจและหลับไปเลยข่ะ ส่วนอิฉันตาสว่างจนเช้า...
เข้าห้องเรียนไปก็ตั้งวงเล่าเรื่องที่เจอทันทีเลยค่ะ รออะไรอยู่ สุดท้ายวันนั้นหลับในคาบชีวะ



เรื่องที่สอง
คืนนั้นเป็นเวลาห้าทุ่มแล้ว รีบนั่งปั่นการบ้านกันหน้าห้องเพราะในห้องบังคับปิดไฟตอนสี่ทุ่ม
มีนักเรียนทั้งรุ่นพี่รุ่นน้องนั่งปั่นการบ้านกันอย่างเมามันส์ บางคนที่เสร็จแล้วก็นั่งโม้กับเพื่อนไปเรื่อยเปื่อยเพราะยังไม่ง่วง
แต่แล้วเพื่อนเราคนนึงก็เกิดอาการง่วงนอนหรืออะไรนี่แหละ จึงตัดสินใจเข้าห้อง(ที่ปิดไฟและมีคนนอนหลับอยู่)เพื่อจะไปล้างหน้าล้างตาที่ห้องน้ำและกลับมานั่งทำการบ้านต่อ
เพื่อนคนนี้ชื่อแนน แนนเป็นคนที่เรียบร้อยมากกก เรียบร้อยกว่าแก้วอีกและเป็นคุณหนูบ้านรวยสุดๆเลยด้วย
แนนเข้าไปในห้องและเดินตรงไปห้องน้ำตามปกติ แต่จู่ๆสายตาก็เหลือบไปเห็นคนนั่งหันหลังให้อยู่บนเตียงของเรา... เตียงเก่าเราที่ใกล้ห้องน้ำน่ะ...
แนนก็คิดว่าเป็นเรา (แต่จริงๆแล้วเรานั่งลอกการบ้านเพื่อนหน้าห้องอยู่นะ...) แนนไม่ได้สนใจอะไรมากนัก นางก็ไปล้างหน้าล้างตามปกติ
และบังเอิญว่าเหลือบไปเห็นเตียงเราอีกครั้ง คราวนี้ไม่มีคนนั่งอยู่ที่เตียงเราแล้ว แนนก็คิดว่าเราอาจจะลงไปจากเตียงไปแล้วไรงี้ อาจจะกระโดดลงจากเตียงแล้วก็วิ่งไปเลยทำนองนั้น เพราะตอนแนนเห็นครั้งแรกกับตอนมองใหม่รอบหลังมันก็ไม่ได้ใช้เวลานานมากนัก
แนนล้างหน้าเสร็จก็เดินออกมาจากห้องน้ำและจู่ๆก็รู้สึกว่ามีคนตาม... โอ้โห
แนนหันไปข้างหลังแล้วเจอเลย เป็นผู้หญิงผมไม่ยาวมากใส่ชุดสีขาวบางๆกำลังยิ้มให้แนนอยู่ โอ้ย ขนลุก แนนก็รีบหันกลับและเดินต่อไป
ปรากฏว่าเดินไม่ไหว ไม่มีเรี่ยวแรงจะเดินแนนก็เลยคลานและร้องไห้ แต่แล้วก็โดนจับขา!! แนนร้องไห้หนักมากและพยายามพูดแต่พูดไม่ได้ พูดไม่ออก แนนพยายามคลานออกไปจากห้องให้เร็วที่สุด
พอแนนคลานออกมาจากประตู เราก็เห็นสภาพแนนแบบไม่ไหวอ่ะ น้ำหูน้ำตาไหลลงอาบแก้มอาบหน้าไปหมดแล้วคือคลานออกมาด้วย เป็นสภาพที่น่าสงสารมากๆ
คืนนั้นเเป็นเรื่องใหญ่มากเพราะครูหอพักเหมือนจะไม่เชื่อ เรื่องไปถึงพ่อแม่เขาเลย
ไม่นานแนนก็กลับบ้านและไปทำบุญ พอแนนกลับมาแนนก็ฝันว่าเขามาขอโทษที่ทำให้กลัวและขอบคุณ จากนั้นก็จากไป...

ดิฉันไม่กล้าขึ้นเตียงตัวเองอีกเลยนับจากนั้นมา...