ฉันเป็นคนต่างจังหวัดที่เข้ามาทำงานในกรุงเทพ เพราะครอบครัวย้ายมาอยู่กรุงเทพกันหมด นาน ๆ ฉันถึงจะกลับไปเยี่ยมบ้านยายที่ต่างจังหวัดสักทีหนึ่ง มีอยู่ครั้งหนึ่ง ฉันกลับไปเยี่ยมยายคนเดียว เพราะไม่ได้กลับไปกว่าสามปีแล้ว ฉันนั่งรถทัวร์มา พอมาถึงปากทางเข้าหมู่บ้านก็เป็นเวลาพลบค่ำพอดี มาถึงก็นั่งคุยกันกับยายและกินข้าวปลาตามปกติ จนประมาณ 4 ทุ่มถึงเข้านอน บ้านยายเป็นบ้าน 2 ชั้น ครึ่งไม้ครึ่งปูน ห้องนอนของฉัน เตียงนอนจะติดกับหน้าต่างเลย ถ้านั่งลงบนเตียง ขอบหน้าต่างด้านล่างจะอยู่ระดับปลายคางพอดี เวลามองออกไป จะเห็นบ้านข้างๆ และหน้าบ้านได้ชัดเจน 

คืนนั้นประมาณเที่ยงคืนได้ ฉันตกใจตื่นจากเสียงร้องไห้ของผู้หญิงคนหนึ่ง ดังแว่วมาเบาๆ ฉันนอนฟังอยู่นาน เสียงร้องไห้ก็ไม่เงียบไปสักที เลยลุกขึ้นมามองออกไปนอกหน้าต่าง เห็นพี่ผู้หญิงข้างบ้านคนหนึ่งชื่อพี่ยุ้ย แกมายืนร้องไห้อยู่หน้าบ้านฉัน ซึ่งอยู่ติดกันกับบ้านแก ฉันรู้จักพี่ยุ้ยดี เคยเล่นด้วยกันมาตั้งแต่สมัยยังเป็นเด็ก ก่อนฉันจะย้ายไปกรุงเทพ 
บ้านพักครูสองหลังนั้นเป็นบ้านพักของคุณครูสองคน หลังข้างหน้าเป็นของครูมารศรี ส่วนหลังถัดมาเป็นบ้านของครูอภิศักดิ์ บ้านพักอยู่ใกล้กับอาคารเรียนชั้น ม. 2 มีห้องน้ำหญิงคั่นกลาง คุณครูล็อกห้องน้ำไว้เป็นห้องน้ำครูผู้หญิงห้องหนึ่ง ถัดห้องน้ำไปเป็นโรงรถเก็บจักรยานของนักเรียน เรื่องราวสุดหลอนเริ่มขึ้นที่นี่ เรื่องของครูมารศรีที่ทั้งสุดหลอนและแสนเศร้า

เรื่องนี้เกิดขึ้นที่โรงเรียนมัธยมต้นในหมู่บ้านของผม โรงเรียนนี้มีครูหลายคน แต่ครูที่เป็นตำนานเลยก็ว่าได้สำหรับบรรดานักเรียน ก็คือครูอภิศักดิ์และครูมารศรี ครูอภิศักดิ์แกสอนวิชาพละ ส่วนครูมารศรีสอนภาษาไทยและเป็นครูประจำชั้น ม. 2 ของพวกผม สมัยนั้นครูภาษาไทยจะให้พวกเราหัดท่องบทกลอน กับอาขยานต่าง ๆ ให้สอบอ่านออกเสียงกันทุกคน 

อย่าชวนคนเข้ามาในบ้านสุ่มสี่สุ่มห้า เพราะบางทีคนที่เราชวนเข้าบ้านมาอาจไม่ใช่คน......

บ้านร้างมักมีอาถรรพ์แฝงอยู่ ไม่เว้นแม้แต่บ้านพักครูหลังนั้น ที่เคยเป็นวิมานรักของคนที่เคยเข้ามาพักอยู่
เรื่องราวจะเป็นอย่างไรติดตามได้ที่นี่ค่ะ https://youtu.be/7ofFM7rVDQw