เอาล่ะ วันนี้จะมาพูดถึงเรื่องราวในเด็กที่แสนเลวร้ายของผมนะคับ มาเริ่มเลยละกัน วันนึงลูกพี่ลูกน้องของผมมาเที่ยวที่บ้านของตากับยายที่ผมอาศัยอยู่ เขาอายุเยอะกว่าผม2ปี วันนั้นมีเพื่อนผมคนนึงได้ชวนเขาไปเล่นน้ำและแน่นอนเขาชวนผมด้วย แต่ผมไม่ไปเพราะว่าจะโดนตาแกตี เพราะเด็กอายุยังไม่ถึง10ขวบไปเล่นน้ำที่บึงอาจจมน้ำก็ได้ไม่มีผู้ปกครองอยู่ด้วยผมจึงไม่ไป แต่ลูกพี่ลูกน้องของผมเขาไปผมก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะชีวิตของเขา ผมจึงไปเล่นกับเพื่อนอีกคนและไปเตะบอลที่สนามฟุตบอล พอตกเย็นผมก็กลับมาระหว่างเดินกลับผมก็คิดในใจลูกพี่ลูกน้องผมคงโดนคุณตาแกด่าไม่งั้นก็โดนตี แต่พอผมมาถึงบ้านก็เห็นลูกพี่ลูกน้องของผมนั่งดูทีวีอยู่ผมจึงคิดว่าตาแกน่าจะไม่รู้มั้งเลยไม่โดนอะไร แต่พอผมกำลังจะอาบน้ำตาแกถือไม้และเดินมาหาผมแล้วก็ถามผมว่าพาพี่ไปเล่นน้ำทำไม ผมยืนงงอยู่เพราะผมไม่ได้ไปเล่นน้ำเลย พอผมกำลังจะบอกว่าผมไม่ได้ไปเล่นน้ำแต่ไปเล่นฟุตบอลต่างหาก แต่ก็ยังไม่ทันได้พูดแกตีผมก่อนเลยแหละก็ต่อว่าผมทั้งๆที่ผมไม่ได้ไปเล่นน้ำเลยและไม่ฟังคำอธิบายของผมเลย
หลังจากวันนั้น ก็มีอยู่วันนึงลูกพี่ลูกน้องคนนี้ชวนผมเล่นเอาน้ำมาเทเล่นข้างประตู ผมจึงถามเขาไปว่าตาจะไปว่าหรอถ้าเล่นอย่างงี้ แกก็ตอบกลับมาว่าไม่เป็นไรถ้าตาว่าเดี๋ยวแกบอกว่าแกเป็นคนชวนเล่น แต่พอตาแกมาเจอเขากลับบอกว่าผมเป็นคนชวนเขาเล่นและแน่นอนผมเป็นคนเดียวที่โดนด่าและโดนตีเหมือนอย่างเคย พอผ่านวันนั้นไปยายผมแกเสีย น้าผมเลยลงมาจากกรุงเทพและมมาอยู่ที่บ้านยายผม แม่ผมเลยฝากน้าเลี้ยงดูผม ผมคิดว่ามันคงจะดีขึ้นเพราะน้ามาดูแลผม แต่แล้วมีวันนึงผมตื่นไปโรงเรียนสายและผมต้องเดินไปโรงเรียนมันไม่ทันเข้าแถวแน่ พี่สาวลูกของน้าก็เลยพูดขึ้นว่าขี่มอไซค์ไปส่งผมไหมแต่น้าแกก็ทำเมินเหมือนไม่ได้ยินและแกก็พูดขึ้นว่าเสียเวลาเพราะผมตื่นสายเองจะไปโรงเรียนสายเข้าแถวไม่มันก็ไม่ใช่เรื่องของเขา มันเป็นเหตุที่ผมจำมาตลอดและตลอดเวลาที่น้าแกเลี้ยงดูผมแกก็ไม่ค่อยได้สนใจผมจนกระทั่งยายทวดผมเสีย ลูกสาวของยายทวดซึ่งเป็นยายผมอีกคนแกก็เลยลงมาจากกรุงเทพเพื่อที่จะมาดูแลตาทวดของผมที่เป็นอัมพาตแม่ผมจึงฝากผมไว้กับยายเพราะพี่สาวผม เห็นว่าน้าไม่ค่อยใส่ใจผมจึงบอกแม่ผม
หลังจากที่มาอยู่กับยายเหมือนชีวิตผมจะดีขึ้นแต่แล้ววันนึงผมได้ยินยายแกด่าตาทวดทำไมไม่ตายไปจะได้ไม่เป็นภาระของลูกหลานหลังจากที่ผมได้ยินคำพูดของยายวันนั้นผมก็ไม่ค่อยอยากกลับบ้านเร็ว ทุกๆวันผมจึงกลับบ้านค่ำทุกวันแต่มีวันนึงผมกลับมาบ้านหลังจากไปเล่นผมก็โดนยายด่าว่าทำไมกลับค่ำขนาดนี้ผมก็ไม่ได้นึกอะไรเพราะคิดว่าแกเป็นห่วงแต่แล้วแกก็ด่าผมทุกวันทั้งที่บางวันผมไม่ได้ออกไปเล่นข้างนอกแต่แกก็หาเรื่องมาด่าให้ได้ วันนึงมันทำให้ผมรู้ว่าแกเป็นโรคประสาท ผมก็เลยไม่อะไรและทนกับมันมาตลอด และมีอยู่วันนึงเพื่อนผมเริ่มไม่เล่นผมก็ไม่เอะใจอะไรและมีเพื่อนคนนึงเดินมาพูดกับผมว่าไม่รู้จะบอกดีไหมแม่ของเพื่อนๆแต่ละคนพูดว่าอย่ามาเล่นกับผมเพราะผมจะพาพวกเขาไปในทางที่ไม่ดีเพราะคนข้างบ้านตาผมได้ยินที่แกด่าผมทุกวันว่าผมพาลูกพี่ลูกน้องไปในทางที่ไม่ดีคนข้างบ้านก็เลยเอาไปนินทากันทั้งหมู่บ้านหลังจากที่เพื่อนผมบอกวันนั้นเห็นได้ชัดเลยว่าพ่อแม่ของเพื่อนผมหรือคนในหมู่บ้านรังเกียดผมขนาดไหนเพราะมีวันนึงผมไปเล่นบ้านเพื่อนวันนั้นแม่เขาไปข้างนอกเพื่อนผมเลยพาไปเล่นในบ้านและพอแม่เพื่อนผมกลับมาแกเห็นผมแกเดินไปยิบไม้และมาตีผมด่าผมว่าผมไปขโมยของในบ้านเขาทั้งๆที่ผมไปเล่นเฉยๆ แต่รู้ได้เลยว่าเขาอคติกับผมขนาดไหนหลังจากวันนั้นผมไปบ้านเพื่อนคนไหนผมก็ต้องยืนรอหน้าประตูทุกครั้งเหมือนวันนั้นผมไปเล่นบ้านเพื่อนไปกัน3คนเพื่อนผมคนเป็นเจ้าของบ้านกับเพื่อนอีกคนเดินเข้าไปกินน้ำในบ้านเพื่อน แต่ต่างกับผมที่ต้องยืนรอหน้าบ้านแล้วเพื่อนอีกคนเอาน้ำมาให้เพราะแม่เขาบอกอย่าให้ผมเข้าในบ้าน หลังจากวันนั้นผมก็ต้องทนกับสายตาของคนในหมู่บ้านหรือคำพูดที่ต่อว่าผมลับหลังในทุกๆวันจนวันนึงผมอยู่ป.6
วันนั้นเป็นวันศุกร์ผมกับเพื่อนอีกคนคุยกันว่าจะโดดเรียนและไปหลบอยู่บ้านตาคนที่ด่าผมๆก็ไม่รู้ว่าผมคิดอะไรถึงได้ไปซ่อนที่นั้น ในระหว่างที่ซ่อนผมกับเพื่อนไม่รู้จะทำอะไรจึงร้องเพลงเล่นกันเสียงดัง ตาแกได้ยินเลยเดินมาดูและเห็นผมกับเพื่อนอยู่ในห้องแกจึงตะโกนด่าเพื่อนผมตกใจรีบวิ่งไปก่อนแต่ผมกำลังจะออกไปตาแกจับผมไว้แหละตีเข้าที่ขาผมแต่ผมก็ดิ้นหลุดมาได้ และรีบวิ่งไปหาเพื่อนพอวิ่งไปถึงเพื่อนเลยผมก็รู้สึกเจ็บขาเลยก้มดูและเห็นเลือดไหลก็เลยไปหาอะไรพันไว้พอตกเย็น เพื่อนผมก็กลับบ้านส่วนผมก็กลับมาบ้านและเจอตาดักรออยู่หน้าบ้านผมจึงรีบวิ่งขึ้นไปบนบ้านชั้นสองแกก็พยายามตามขึ้นมาตีผมแต่ดีที่ยายห้ามแกไว้ได้ผมจึงไม่โดนอ่ะไรช่วงหยุดเสาร์อาทิตย์ผมจึงต้องไปอยู่บ้านพี่เขยก่อน พอวันจันทร์ผมตื่นเช้าอาบน้ำไปรอเพื่อนที่หน้าบ้านอย่างเคยแต่ในระหว่างรอ กับเจอตาแกเดินมาและเห็นผมแกรีบวิ่งมาเพื่อตีผมๆจึงรีบวิ่งไปโรงเรียน
แม่ของเพื่อนก็เลยถามตาแกว่าไล่ตีผมทำไม แกบอกว่าผมไปห้องหลานสาวแกและไปขโมยเงินหลานสาวแก พอเลิกเรียนผมกลับมาบ้านตาแกก็มาเหมือนวันนั้นดักรอผม ผมจึงรีบวิ่งขึ้นบนบ้านแกก็พูดขึ้นว่าจะเอาตำรวจมาจับผมเพราะผมขโมยตังหลานสาวแกแน่นอนว่าผมตอบกลับแกไปว่าผมกับเพื่อนไม่ได้ขโมยเลย แต่แกก็ไม่หยุดที่จะไล่ตีผมเหมือนเดินจนกระทั้งวันต่อมาผมไปโรงเรียน
ในระหว่างเข้าแถวอยู่นั้นครูก็เรียกชื่อผมกับเพื่อนผมไปหน้าเสาธงและถามพวกผมสองคนว่าขโมยเงินจริงไหม พวกผมเลยตอบไปว่าไม่แต่ครูแกก็ไม่เชื่อพวกผมและบอกกับเพื่อนคนอื่นว่าพวกผมเป็นตัวอย่างที่ไม่ดี หลังจากวันนั้นผมกับเพื่อนก็เล่นกันแค่สองคนเพราะไม่มีใครอยากสนิทกับพวกผมเลย วันปัจฉิมครูคนที่เรียกผมไปหน้าเสาธงได้ถามกับผมว่าจะไปไหนต่อ ผมเลยตอบไปว่าไปอยู่กับพ่อที่กรุงเทพฯคับเขาเลยพูดขึ้นมาคำนึงว่าดีแล้วละจะได้ให้พ่อเธอดัดนิสัยเธอบ้าง มันเป็นคำพูดที่ครูควรพูดอย่างงั้นเหรอ ทั้งๆที่ไม่มีใครรู้ความจิงแต่กับต่อว่าผมอย่างกับรู้ความจึงเลยละ
อ่าพูดถึงละเศร้าจิงๆ งั้นเรื่องราวของผมขอจบไว้เท่านี้ละกัน พึ่งหัดเขียนอะไรแบบนี้ถ้าไม่ถูกใจใครก็ขออภัยด้วยนะครับ เรื่องราวที่เขียนขึ้นเกิดขึ้นกับตัวผมจริง มีความคิดเห็นอย่างไรเขียนมาได้เลยนะครับ