1 นอนใต้ขื่อคาน
2 นอนเวลาตะวันตกดิน
3 จิตอ่อน + ร่างกายอ่อนล้า

สมัยเด็ก ช่วง 7-8 ขวบ
เลิกเรียนมาเหนื่อย เราก็จะนอนหลับแต่
5 โมงเย็นถึง 6 โมงเย็นนิดๆเกือบทุ่ม

ที่นอนเราจะปูบนพื้นห้องเล็กๆ ข้างเตียง
เพราะเป็นห้องนอนรวมพ่อแม่พี่น้องหลายคน

ซึ่งที่นอนก็ตรงกับขื่อที่ยื่นลงมากลางบ้านพอดีเป๊ะ เป็นบ้านไม้ที่มีขื่อคานค้ำแบบโบราณชัดเจน

ทุกวัน เราจะฝันซ้ำๆถึงเหตุการณ์ที่ทำให้ลุกไม่ได้ ต้องร้องให้ ให้แม่มาช่วย
และอุ้มกอดเรา จนเราตื่นขึ้นมาได้
และร้องไห้อยู่สักพักด้วยความตกใจกลัว

คือ ตอนจะตื่นนอน ความรู้สึกตอนจะลุก
มันก็เริ่มมีเงาดำๆ มาคลุม ๆ คลุม แล้วก็คลุม
จนมืดมิดทั้งตัวและความคิด ดึงเราให้จมดิ่งกับความมืดนั้น เหมือนหลุมดำ
ทำให้เราลุกขึ้นมาไม่ได้
บวกความกลัววัยเด็กด้วยแหละ

จึงเริ่มร้องไห้ เพราะความกลัวลั่นบ้าน
เป็นแบบนี้ทุกวันที่นอนเวลานี้
และเป็นอยู่เป็นปีได้
แม่ต้องวิ่งขึ้นมาปลอบทุกครั้งเลย
และก็โดนบ่นทุกครั้งว่า

ก็บอกแล้วไม่ให้นอนตอนตะวันตกดิน
พูดก็ไม่เชื่อ บ่นสมน้ำหน้าเรา
แต่ก็วิ่งมากอดปลอบทุกทีสินะ

แต่นอนกลางดึก ไม่เคยเป็นเลยนะ ถึงจะนอนใต้คาน

แล้ววันนึง ในขณะที่เรียกว่า โดนผีอำ
เราบอกมันว่า เราทนไม่ไหวแล้วนะ
ต่อไปเราจะไม่กลัวแล้วนะ

ไปไกลๆเลย
ไม่กลัวหรอก

แล้วก็เป็นครั้งแรกที่ เราลุกขึ้นมาเองได้
หลุดจากหลุมดำนั้น สะบัดหลุดออกมา

หลังจากนั้น ก็ไม่เคยโดนผีอำอีกเลยจนปัจจุบัน