เคยอกหักมั้ย...มีครั้งนึงผมแทบตายเลยล่ะ....
เรื่องมันผ่านมาหลายปีแล้วล่ะ ผมก็เหมือนวัยรุ่นทั่วไปนะ ผมเคยมีรักป็อบปี้เลิฟ เคยอกหักแบบเด็กๆ แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนกัน ผมรักเธอคนนี้จริงๆ .. รัก...อยากให้เธออยู่ข้างๆ....ไปตลอดชืวิต ทุกลมหายใจ..เราสองคนวาด... ฝัน... เราทำทุกอย่างด้วยกัน..จนคนรอบข้างของเราอิจฉารักของเรา ผมคิดเสมอว่า..เธอเกิดมาเพื่อผม ผมจะรักเธอคนเดียว เราคบกันมาสองปี...นานจนผมคิดว่าชีวิตนี้ ผมจะไม่รักใครอีกแล้ว..เราจะห่างกันแค่ไหน เราก็ไว้ใจซึ่งกันและกัน ผมและเธอเคยห่างกันหายไปจากกัน เพราะเราก็มีหน้าที่ของตนเองกับครอบครัวเช่นกัน เราทำหน้าที่ของเรา เมื่อเราคิดถึงกันเราก็มีกำลังใจทำหน้าที่ของเราต่อไป.
..แต่แล้ววันนึงผมได้รับโทรศัพท์จากชายอีกคน....เมื่อเขาบอกว่าเขาคือเจ้าของของเธอ....เธอของผม....ผมงง ทำตัวไม่ถูก หน้าร้อนผ่าว...ร้อนไปถึงหัวใจ...ผมถามตัวเอง...ว่ามันเกิดอะไรขึ้น? มันเกิดขึ้นได้ยังไง? มันเกิดขึ้นตอนไหน? ในเมื่อเรามีกันและกันเสมอ...หรือที่ผ่านมามีเรา ...เราเองที่คิดไปคนเดียว...ผมติดต่อหาเธอ ..ถามเธอ ..เธอแค่ร้องไห้..และบอกว่าเรื่องของเรามันจบแล้ว ผมร้องไห้ ร้องไห้แบบไม่อายใคร ผมเฝ้าถามเธอว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไม ผมทำอะไรผิด..เธอไม่ตอบ..หลายวันผ่านไป..ผมยังพยายามโทรหาเธอ..ร้องไห้ และก็ยังถามเธอ..ถามแบบเดิมๆ..เธอก็ยังคงไม่ตอบ เธอไม่เคยตอบ......หลายวัน...เปลี่ยนเป็นอาทิตย์...เปลี่ยนเป็นเดือน...จนผมเลิกนับ...ไม่เลยผมไม่ได้เห็นเธออีกเลย ทุกครั้งที่ผมโทรไป ปลายสายก็เหลือเพียงแค่ความเงียบที่ตอบผมกลับมาในทุกๆครั้ง ทุกๆคำถาม..
ผมนอน...นอน...ผมทำได้แค่นอน แล้วพยายามบอกตัวเองว่า “ขอให้มันเป็นแค่ความฝันได้มั้ย?......”
ทุกๆเช้าผมตื่นขึ้นมา...ลืมตา... ผมรู้ว่ามันคือความจริง.. ผมก็หลับตาลงอีก ร้องไห้จนหมอนเปียก...น้ำตาของผม ..ผมอยากให้เธอเห็น...ผมอยากให้เธอเปิดประตูนั้นเข้ามาเห็นผมในสภาพนี้ อยากให้รู้ว่า ผมขาดเธอไม่ได้....ไม่ได้อีกแล้ว....กลับมา...กลับมานะ.... ทุกครั้งที่เสียงประตูนั้นดังขึ้น ผมเฝ้าภาวนาให้เป็นเธอ...แต่ไม่เลย เมื่อเสียงเคาะประตูดังขึ้น..ผมก็รีบวิ่งไปเปิดทุกครั้ง แต่ก็ไม่มี...ไม่มีเธอเลย..ผมก็ได้แต่เดินกลับมาล้มตัวลงนอนที่เดิม.. หลับตาลงอย่างเดิม..รอแบบเดิม....จนสุดท้าย..ผมก็เลิกใส่ใจในเสียงประตู แต่ผมยังคงภาวนาให้ประตูบานนั้นเปิด และมีเธอมายืนอยู่หลังประตูบานนั้น....แต่ก็ยังคงไม่มี......
...ผมอยากหยุดหายใจ....ถ้าผมตายเธอจะต้องเสียใจ....แล้วเธอจะรู้ได้ยังไงว่าผมจากไปแล้ว..ถ้าผมตายแล้วเธอจะรู้มั้ยนะ?...เธอจะร้องไห้ให้ผมแบบที่ผมร้องไห้เมื่อเสียเธอใช่มั้ย?.....เธอจะรับรู้ได้มั้ยว่าผมเป็นแบบนี้ก็เพราะเธอ......สุดท้ายผมก็หลับตา....................
.......และแล้วเสียงประตูเปิดก็ดังขึ้น................
”...............กินข้าวหรือยังลูก....?....” เสียงผู้หญิงที่ผมได้ยินพร้อมกับร่างที่ยืนอยู่หลังประตูบานนั้น......ไม่ใช่เสียงที่ผมอยากได้ยินเลยในเวลานั้น ใบหน้าที่ผมไม่ได้ใส่ใจมานานมากแล้ว...ผมไม่ได้ตอบอะไร.....ผู้หญิงคนนั้นยังคงมองผมด้วยใบหน้าเดิม...ใบหน้าที่ไม่ได้อยากได้คำตอบอะไร...ใบหน้าที่แค่อยากรับรู้ว่า......ผมยังคงอยู่ตรงนี้ตรงที่เดิม.....แล้วประตูก็ปิดลง........................
......นั่นล่ะ ...เสียงเคาะประตูทุกครั้งก่อนหน้านี้ ...ทุกครั้งที่ผมเปิดประตู..มีแต่ผู้หญิงคนนี้คนเดียวนั่นล่ะที่ยืนอยู่ตรงนั้น....ทุกครั้งที่ผมร้องไห้ ทุกครั้งที่ผมเสียใจ...ผู้หญิงคนนี้ก็ยังยืนอยู่หลังประตูบานนั้น...คนเดียวกับที่สร้างประตูบานนั้นให้ผม.....ผมปิดประตูบานนั้น แล้วเฝ้าบอกตัวเองว่าผมกำลังรอให้ใครซักคนที่รักผมมาเปิดมันขึ้น....................................แล้วผู้หญิงคนนี้ล่ะ? ...........ผมลืมผู้หญิงคนนี้ไปนานแค่ไหนแล้วนะ………ผู้หญิงที่ดีใจพร้อมๆกับที่เกือบจะหมดลมหายใจกับการเกิดมาของผม......... ผู้หญิงคนเดียวที่ไว้ใจผมไม่ว่าผิดหรือถูก.........ผู้หญิงคนเดียวที่ภูมิใจในทุกๆความฝันของผม........ผู้หญิงคนเดียวที่ร้องไห้ทั้งๆที่เธอไม่ได้เสียใจเพราะตัวเธอเอง........ ผู้หญิงคนเดียวที่ยืนอยู่ตรงที่เราอยากให้คนอื่นยืน..........ผู้หญิงคนเดียวที่รักผม แบบที่ผมไม่ต้องคอยบอกว่ารักเธอเลย.........ผมบอกรักเธอคนนั้นได้ทุกๆที่ทุกๆเวลา แต่ผมอายที่จะบอกรักผู้หญิงคนนี้.........ผมรู้โดยไม่ต้องตั้งคำถามเลยว่าทุกๆครั้งที่ผมอยากหยุดหายใจ ผู้หญิงคนนี้ต้องร้องไห้......ทุกๆครั้งที่ผมทำร้ายตัวเอง ผู้หญิงคนนี้ต้องเจ็บแค่ไหน........ทุกๆครั้งที่ผมหิว..........................
..........แม่ครับ...มีอะไรกินบ้าง............
เคยอกหักมั้ย...มีครั้งนึงผมแทบตายเลยล่ะ....
เรื่องมันผ่านมาหลายปีแล้วล่ะ ผมก็เหมือนวัยรุ่นทั่วไปนะ ผมเคยมีรักป็อบปี้เลิฟ เคยอกหักแบบเด็กๆ แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนกัน ผมรักเธอคนนี้จริงๆ .. รัก...อยากให้เธออยู่ข้างๆ....ไปตลอดชืวิต ทุกลมหายใจ..เราสองคนวาด... ฝัน... เราทำทุกอย่างด้วยกัน..จนคนรอบข้างของเราอิจฉารักของเรา ผมคิดเสมอว่า..เธอเกิดมาเพื่อผม ผมจะรักเธอคนเดียว เราคบกันมาสองปี...นานจนผมคิดว่าชีวิตนี้ ผมจะไม่รักใครอีกแล้ว..เราจะห่างกันแค่ไหน เราก็ไว้ใจซึ่งกันและกัน ผมและเธอเคยห่างกันหายไปจากกัน เพราะเราก็มีหน้าที่ของตนเองกับครอบครัวเช่นกัน เราทำหน้าที่ของเรา เมื่อเราคิดถึงกันเราก็มีกำลังใจทำหน้าที่ของเราต่อไป.
..แต่แล้ววันนึงผมได้รับโทรศัพท์จากชายอีกคน....เมื่อเขาบอกว่าเขาคือเจ้าของของเธอ....เธอของผม....ผมงง ทำตัวไม่ถูก หน้าร้อนผ่าว...ร้อนไปถึงหัวใจ...ผมถามตัวเอง...ว่ามันเกิดอะไรขึ้น? มันเกิดขึ้นได้ยังไง? มันเกิดขึ้นตอนไหน? ในเมื่อเรามีกันและกันเสมอ...หรือที่ผ่านมามีเรา ...เราเองที่คิดไปคนเดียว...ผมติดต่อหาเธอ ..ถามเธอ ..เธอแค่ร้องไห้..และบอกว่าเรื่องของเรามันจบแล้ว ผมร้องไห้ ร้องไห้แบบไม่อายใคร ผมเฝ้าถามเธอว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไม ผมทำอะไรผิด..เธอไม่ตอบ..หลายวันผ่านไป..ผมยังพยายามโทรหาเธอ..ร้องไห้ และก็ยังถามเธอ..ถามแบบเดิมๆ..เธอก็ยังคงไม่ตอบ เธอไม่เคยตอบ......หลายวัน...เปลี่ยนเป็นอาทิตย์...เปลี่ยนเป็นเดือน...จนผมเลิกนับ...ไม่เลยผมไม่ได้เห็นเธออีกเลย ทุกครั้งที่ผมโทรไป ปลายสายก็เหลือเพียงแค่ความเงียบที่ตอบผมกลับมาในทุกๆครั้ง ทุกๆคำถาม..
ผมนอน...นอน...ผมทำได้แค่นอน แล้วพยายามบอกตัวเองว่า “ขอให้มันเป็นแค่ความฝันได้มั้ย?......”
ทุกๆเช้าผมตื่นขึ้นมา...ลืมตา... ผมรู้ว่ามันคือความจริง.. ผมก็หลับตาลงอีก ร้องไห้จนหมอนเปียก...น้ำตาของผม ..ผมอยากให้เธอเห็น...ผมอยากให้เธอเปิดประตูนั้นเข้ามาเห็นผมในสภาพนี้ อยากให้รู้ว่า ผมขาดเธอไม่ได้....ไม่ได้อีกแล้ว....กลับมา...กลับมานะ.... ทุกครั้งที่เสียงประตูนั้นดังขึ้น ผมเฝ้าภาวนาให้เป็นเธอ...แต่ไม่เลย เมื่อเสียงเคาะประตูดังขึ้น..ผมก็รีบวิ่งไปเปิดทุกครั้ง แต่ก็ไม่มี...ไม่มีเธอเลย..ผมก็ได้แต่เดินกลับมาล้มตัวลงนอนที่เดิม.. หลับตาลงอย่างเดิม..รอแบบเดิม....จนสุดท้าย..ผมก็เลิกใส่ใจในเสียงประตู แต่ผมยังคงภาวนาให้ประตูบานนั้นเปิด และมีเธอมายืนอยู่หลังประตูบานนั้น....แต่ก็ยังคงไม่มี......
...ผมอยากหยุดหายใจ....ถ้าผมตายเธอจะต้องเสียใจ....แล้วเธอจะรู้ได้ยังไงว่าผมจากไปแล้ว..ถ้าผมตายแล้วเธอจะรู้มั้ยนะ?...เธอจะร้องไห้ให้ผมแบบที่ผมร้องไห้เมื่อเสียเธอใช่มั้ย?.....เธอจะรับรู้ได้มั้ยว่าผมเป็นแบบนี้ก็เพราะเธอ......สุดท้ายผมก็หลับตา....................
.......และแล้วเสียงประตูเปิดก็ดังขึ้น................
”...............กินข้าวหรือยังลูก....?....” เสียงผู้หญิงที่ผมได้ยินพร้อมกับร่างที่ยืนอยู่หลังประตูบานนั้น......ไม่ใช่เสียงที่ผมอยากได้ยินเลยในเวลานั้น ใบหน้าที่ผมไม่ได้ใส่ใจมานานมากแล้ว...ผมไม่ได้ตอบอะไร.....ผู้หญิงคนนั้นยังคงมองผมด้วยใบหน้าเดิม...ใบหน้าที่ไม่ได้อยากได้คำตอบอะไร...ใบหน้าที่แค่อยากรับรู้ว่า......ผมยังคงอยู่ตรงนี้ตรงที่เดิม.....แล้วประตูก็ปิดลง........................
......นั่นล่ะ ...เสียงเคาะประตูทุกครั้งก่อนหน้านี้ ...ทุกครั้งที่ผมเปิดประตู..มีแต่ผู้หญิงคนนี้คนเดียวนั่นล่ะที่ยืนอยู่ตรงนั้น....ทุกครั้งที่ผมร้องไห้ ทุกครั้งที่ผมเสียใจ...ผู้หญิงคนนี้ก็ยังยืนอยู่หลังประตูบานนั้น...คนเดียวกับที่สร้างประตูบานนั้นให้ผม.....ผมปิดประตูบานนั้น แล้วเฝ้าบอกตัวเองว่าผมกำลังรอให้ใครซักคนที่รักผมมาเปิดมันขึ้น....................................แล้วผู้หญิงคนนี้ล่ะ? ...........ผมลืมผู้หญิงคนนี้ไปนานแค่ไหนแล้วนะ………ผู้หญิงที่ดีใจพร้อมๆกับที่เกือบจะหมดลมหายใจกับการเกิดมาของผม......... ผู้หญิงคนเดียวที่ไว้ใจผมไม่ว่าผิดหรือถูก.........ผู้หญิงคนเดียวที่ภูมิใจในทุกๆความฝันของผม........ผู้หญิงคนเดียวที่ร้องไห้ทั้งๆที่เธอไม่ได้เสียใจเพราะตัวเธอเอง........ ผู้หญิงคนเดียวที่ยืนอยู่ตรงที่เราอยากให้คนอื่นยืน..........ผู้หญิงคนเดียวที่รักผม แบบที่ผมไม่ต้องคอยบอกว่ารักเธอเลย.........ผมบอกรักเธอคนนั้นได้ทุกๆที่ทุกๆเวลา แต่ผมอายที่จะบอกรักผู้หญิงคนนี้.........ผมรู้โดยไม่ต้องตั้งคำถามเลยว่าทุกๆครั้งที่ผมอยากหยุดหายใจ ผู้หญิงคนนี้ต้องร้องไห้......ทุกๆครั้งที่ผมทำร้ายตัวเอง ผู้หญิงคนนี้ต้องเจ็บแค่ไหน........ทุกๆครั้งที่ผมหิว..........................
..........แม่ครับ...มีอะไรกินบ้าง............