Sense in the Darkness (บทที่ 7)

กระทู้สนทนา

Louis killer : Sense in the Darkness
Authors : 0.00 น.
Type : Thriller-Drama
Rated : PG-13

บทนำ-บทที่ 1 : http://ppantip.com/topic/30744563
บทที่ 2 : http://ppantip.com/topic/30767175
บทที่ 3 : http://ppantip.com/topic/30786508
บทที่ 4 : http://ppantip.com/topic/30805522
บทที่ 5 : http://ppantip.com/topic/30827015
บทที่ 6 : http://ppantip.com/topic/30886517

บทที่ 7

          ผมยืนนิ่งอยู่หน้าประตูไม้สีเข้ม  บนผิวของบานประตูมีเลข407กำกับอยู่   แขนทั้งสองข้างวางแนบอยู่ข้างลำตัว  ผมหลับตา  สูดลมหายใจเข้าลึก  กำหนดสติให้มาอยู่ช่วงหว่างคิ้ว   ผมหยิบผ้าเช็ดหน้าใต้แจ็กเก็ตออกมาสะบัดสักสองสามครั้ง  นำมันมาจับที่ลูกบิดประตู   แต่เพียงแค่ผลักเบาๆเท่านั้นประตูไม้บานใหญ่กลับเคลื่อนเข้าไปอย่างง่ายดาย.....  ห้องถูกงัด
          ผมก้าวเข้าไปในห้องอย่างเงียบเชียบ  ระมัดระวังฝีเท้าในการเดิน   เมื่อใช้สายตากวาดดูทั่วห้องแล้วพบว่าสภาพห้องที่ตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์ไม้สีอ่อนนั้นล้มระเนระนาด  สิ่งของเครื่องใช้ถูกรื้อกระจายร่วงลงมากองที่พื้น  ลมหนาวจากภายนอกพัดเข้ามาทางหน้าต่างจนผ้าม่านสีขาวปลิวว่อน  บนพื้นมีเศษกระดาษปลิวกระจัดกระจาย   เมื่อผมเดินลึกเข้าไปก็พบเข้ากับร่างเล็กของสาวน้อยที่นั่งก้มหน้าชันเข่านิ่ง  ตัวเธอสั่นและสะอื้นไม่เป็นจังหวะ  ผมรีบย่างเท้าเข้าไปตรวจสอบความปลอดภัยของเธอทันที
          “เอมีลี่”  ผมทรุดลงนั่งตรงหน้าเธอและพยายามเรียกให้สติของเธอกลับมา  แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้เธอจะตัดขาดจากโลกภายนอกเสียแล้ว  เอมีลี่ก้มหน้าร้องไห้สะอื้นอย่างหนัก  เนื้อตัวชุ่มไปด้วยเหงื่อ  เห็นดังนั้นผมจึงถอดแจ็กเก็ตคลุมบ่าให้เธอ
          เมื่อกวาดสายตาหาต้นสายปลายเหตุอีกที  พลันสายตาผมก็เหลือบไปเห็นประตูห้องน้ำที่เปิดอยู่   ผมค่อยๆย่างเท้าไปยังหน้าห้องน้ำ  แง้มประตูห้องน้ำอย่างเบามือ   ภายในห้องน้ำนั้นเจิ่งนอง  ข้าวของเครื่องใช้ในห้องน้ำหกกระจัดกระจายเต็มพื้น  ม่านพลาสติกหลุดร่วง  และข้างขอบอ่างอาบน้ำนั้นมีชายแปลกหน้าคนนั้นนอนพาดศีรษะอยู่.....  ผู้ชายที่มีกลิ่นเหมือนเนยถั่ว
          ผมนั่งยองลงให้อยู่ในระดับเดียวกับเขา  ยื่นมือไปเช็คชีพจรที่ต้นคอดู  อืม.....  เขาสลบไป  คงเป็นเพราะลื่นล้มและศีรษะไปกระแทกขอบอ่างอาบน้ำ   ผมจ้องหน้าเขาอยู่นานตัดสินใจว่าจะทำอย่างไรกับชายคนนี้ดี  ตัดสินใจได้แล้วผมจึงยืนขึ้น  เปิดน้ำตรงฝักบัวน้อยๆให้พอกระทบผิวหน้าของเขา  ผมยืนจ้องเขาที่เปียกปอนด้วยน้ำจากฝักบัวอยู่นานกว่าเขาจะรู้สึกตัว  เขาค่อยๆลืมตาขึ้นมามองผม  ดูท่าสติเขายังไม่กลับมาดี   ผมนั่งยองลงให้อยู่ในระดับที่สบตากับเขาได้  ผมค่อยๆแสยะยิ้มมุมปาก
          ‘ถึงคราวฉันบ้างนะ’
          ผมจับตัวเขาให้นอนราบลงกับพื้นห้องน้ำ  แล้วล้มตัวนั่งกึ่งขัดสมาธิทับขาของเขาไว้  เขาสะดุ้งเฮือกและพยายามปัดป่าย  ผมรวบแขนเขาทั้งสองข้างชูขึ้นและผูกมัดแน่นด้วยสายฝักบัวอลูมิเนียม  เมื่อมั่นใจว่าเขาขยับไม่ได้แล้ว  ผมจึงหยิบผ้าขนหนูมาพันรอบหัวของเขาไว้  จัดแจงผ้าขนหนูนั้นปิดใบหน้าของเขาให้มิด  เขายังดิ้นขยุกขยิกเล็กน้อย  แต่ก็ไม่มีแรงมากพอที่จะต่อต้านหรือเอ่ยคำพูดใดๆ   ผมเอื้อมมือไปจับฝักบัวให้อยู่ในตำแหน่งที่ตรงกับช่องปากและจมูกของเขาอย่างพอเหมาะ  จากนั้น.....  ก็เปิดน้ำใส่   น้ำอุ่นจากฝักบัวเริ่มไหลรินลงมายังใบหน้าที่ทับด้วยผ้าขนหนูของเขา  ผ้าขนหนูที่หนักไปด้วยน้ำนั้นเริ่มอุดปากอุดจมูกของเขา  เขาเริ่มดิ้น  แขนทั้งสองข้างเริ่มหาทางหลุดจากพันธนาการ  ขาคู่นั้นพยายามถีบสะเปะสะปะอย่างทรมาน  ผมจัดท่าใหม่แล้วใช้น้ำหนักตัวของตัวเองทับขาเขาให้หนักขึ้น  มือข้างหนึ่งก็จับแขนของเขาไว้ไม่ให้หลุดจากสายฝักบัวที่มัดอยู่  เพราะเขาชักดิ้นหนักขึ้น  มือข้างที่เหลือก็จ่อฝักบัวให้ตรงกับปากและจมูกเขามากขึ้น   เขาดิ้นอย่างทุรนทุราย  ผิวหนังเริ่มซีดเผือด  ร่างกายเริ่มไร้แรงต่อต้าน  เขาดิ้นน้อยลง  น้อยลง  และในที่สุดก็แน่นิ่งไป   ผมตรวจชีพจรของเขาอีกที  ไร้การเต้นของจังหวะหัวใจ  ไร้ลมหายใจ   เมื่อเสร็จสิ้นผมก็ปลดสายฝักบัวออกจากแขนของเขา  หยิบผ้าขนหนูผืนนั้นมาซักทำความสะอาดให้เรียบร้อย  แล้วจึงเดินออกจากห้องน้ำไป
          เอมีลี่ยังคงนั่งร้องไห้อยู่ที่เดิม   ผมย่อตัวลงนั่งตรงหน้าเธอ  จับมือของเธอออกแล้วเอาผ้าขนหนูเช็ดหน้าเช็ดตาให้  เธอเงยหน้าขึ้นมามองผมด้วยความแปลกใจ  นัยน์ตาเธอแดงกล่ำและเอ่อนองไปด้วยน้ำตา
          “รู้สึกดีขึ้นรึยัง”
          เธอไม่ตอบผม  ทำแค่เพียงพยักหน้าช้าๆ   ผมสบายใจขึ้นเมื่อรู้ว่าเธอปลอดภัยดี  และพอไหวที่จะเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ฟัง
          “คุณเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้ผมฟังสิ”
          สายตาเธอหลุกหลิก  ใบหน้าฉายแววหวาดกลัวอีกครั้ง  กล้ำกลืนความหวาดกลัว  เล่าเหตุการณ์นั้นออกมาอย่างยากลำบาก
          “เขาบุกเข้ามาในห้องฉัน  ฉันเพิ่งอาบน้ำเสร็จ  เจอกับเขาพอดี  เราสู้กันในห้องน้ำ และ  และ.....”  น้ำเสียงเธอตื่นตระหนกมากขึ้น  “ฉันผลักเขาจนล้มลงไป  เขานิ่งไป  ฉันตกใจมาก  เลยโทรไปหาคุณ   ฉันฆ่าคนตาย..... ฮือ ฮือๆ  ฉันฆ่าคนตาย”  เธอร้องไห้อีกรอบ  และร้องหนักกว่าเดิม   คงเป็นเพราะเธอรู้สึกผิดจากการสารภาพ
          ผมโอบเธอเข้ามากอดปลอบ  ผมลูบหลังเธอเบาๆเพื่อคลายความสั่นเทา   เธอซุกหน้าลงกับอกผม  ปล่อยน้ำตาให้ไหลริน   จังหวะสะอื้นค่อยๆหายไป
          “ฉันจะโดนจับเข้าคุกใช่มั้ย”  เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่งขึ้น  แต่ยังไม่เงยหน้าออกจากอกผม
          “อาจจะไม่  ตำรวจมีงานให้ทำเยอะแยะอยู่แล้ว”
          เอมีลี่เงยหน้าขึ้นมาสบตากับผม  แววตาเธอเต็มไปด้วยความสงสัยแต่ยังแฝงด้วยความหวาดกลัว

แก้ไขข้อความเมื่อ