# ลิเขียนจนจบจนได้ อิอิ มีภาคพิเศษในกล่องสุดท้าย เขียนให้กับอาจารย์ GTW เจ้าของเรื่องที่เป็นต้นเรื่องนี้ค่ะ ขอบคุณอาจารย์ที่ให้ยืมตัวละครและฉากบางฉากมานะคะ ^^)
ตอนก่อนหน้า
https://ppantip.com/topic/37285169
https://ppantip.com/topic/37296799
https://ppantip.com/topic/37308257
https://ppantip.com/topic/37334078
https://ppantip.com/topic/37358986
https://ppantip.com/topic/37369749
https://ppantip.com/topic/37384961
https://ppantip.com/topic/37389225
เพลงล่าวิญญาณ ตอนจบ
โดย...ล. วิลิศมาหรา
เพล้ง!
"อ๊ากกก! "
หญิงสาวสะดุ้งสุดตัวกับเสียงร้องอย่างเจ็บปวดของมนุษย์ ที่ดังแทรกเสียงแตกกระจายของกีต้าร์ไม้ขึ้นมา พร้อมๆ กับร่างสีดำสูงทะมึนหน้าประตูครัวก็หายวับไปจากสายตา เธอเหลียวมองมันอย่างแปลกใจก่อนหันกลับไปมองทางเสียงร้องของมนุษย์ พลันก็ใจหายวาบ เสียงร้องนั่นมันดังมาจากในห้องนอน
"นิค!"
เอมี่ทิ้งขวานในมือโครม ถลันออกจากวงกลมผงถ่านไปที่ประตูห้องนอน กระชากมันเปิดออกก่อนผงะเบิกตาโพลง หัวใจแทบหยุดเต้นกับภาพที่ปรากฏตรงหน้า
"นิค...นิค เกิดอะไรขึ้น"
เธอผวาเข้าหาร่างโชกเลือดของคนรักที่กระเสื-อ-กกระสนดิ้นรนลงจากเตียงมานอนจมกองเลือดตัวเองอยู่บนพื้น เลือดสีแดงสดทะลักออกจากแผลเหวะหวะกลางหน้าอกของเขาอย่างน่าสยดสยอง มือข้างหนึ่งกุมบาดแผล อีกข้างยื่นมาข้างหน้าเหมือนขอความช่วยเหลือ
เอมี่ทรุดตัวลงกอดประคองคนรักไว้แน่น ตกใจกับเลือดที่ไหลพลั่กๆ ออกจากแผลราวท่อประปาแตก ต้องรีบห้ามเลือดให้กับเขาก่อน...เธอเหลียวหาสิ่งที่พอจะใช้ห้ามเลือดได้ ก่อนกระชากเอาผ้าปูที่นอนจากบนเตียงมาอุดหน้าอกให้ พลางละล่ำละลักถามแทบไม่เป็นภาษามนุษย์
"นิค...โธ่ นิค เกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ใครเป็นคนทำเธอ"
"อย่า...อย่า...ทำลายกีต้าร์...เอมี่ ฉันก็...ทำสัญญา...กับซาตาน"
เขาตอบกระท่อนกระแท่น เลือดข้นทะลักออกจากปากเป็นลิ่มๆ ตามจังหวะการพูด เอมี่ชาไปทั้งร่าง ตื่นตระหนกต่อสิ่งที่คนรักบอก แทบไม่เชื่อหูตัวเองในสิ่งที่ได้ยิน นิคก็แอบไปทำสัญญากับตาแก่นั่นเข้าแล้วเหรอ สัญญาอะไรกัน หรือว่า...พอนึกถึงสัญญาอีกแบบเธอก็ร้องถามดังลั่น ตัวเย็นวูบ
"อะไร...สัญญาอะไร ไม่...ไม่นะ ไม่จริง"
"สัญญา...กับซาตาน...สัญญาขายวิญญาณ...แลกกับฝีมือเล่นกีต้าร์ขั้นเทพ...แต่ถ้ากีต้าร์ถูกทำลายลงเมื่อไหร่...ฉันก็จะ ตะ...ตาย..ย"
แต่คำตอบของนิคก็ทำเธอแทบทรุด เขาแอบไปทำสัญญาแบบนั้นกับเจ้าของร้านขายของเก่าจริงๆ ชายหนุ่มมองหน้าสาวคนรัก สีหน้าแววตาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดทรมานและหวาดกลัว
"ไม่...เป็นไปไม่ได้...ไม่จริง เรากำลังจะทำลายอาถรรพ์กีต้าร์ได้แล้ว นิค...ฉันกำลังจะ...ชะ...ช่วยเธอ..."
"มันเป็นเกม...เอมี่ เกมของ...ซาตาน...มัน หลอก เรา..."
เสียงพูดอย่างเจ็บปวดของเขาขาดหายเป็นห้วงๆ ร่างอาบเลือดสะอึกติดกันหลายครั้ง ก่อนของเหลวสีแดงจะหลั่งทะลักออกมาท่วมปากคอจนเขาเปล่งเสียงพูดไม่ได้อีก จากนั้นมันยังทะลักออกจากทุกช่องทวารของร่างกาย กระทั่งทั้งร่างจมอยู่ในธารโลหิต ตาของเขาค่อยๆ หรี่ลงจนปิดสนิท
เอมี่เบิกตาโพลงจ้องมองร่างชุ่มเลือดของคนรัก ที่กำลังหลอมละลายกลายเป็นก้อนเหลวเละสีแดงข้นคลั่กอยู่ในอ้อมแขนตัวเองด้วยอาการตัวสั่นเทิ้ม
มันเป็นไปได้ยังไง ฉันไม่เชื่อ...
หญิงสาวร่ำร้องก้องอยู่เพียงในใจ ไม่ผ่านพ้นริมฝีปากออกมา ตะลึงจ้องก้อนเลือดซึ่งเคยเป็นร่างคนรัก ที่บัดนี้กลายเป็นเพียงน้ำสีแดงส่งกลิ่นคาวคลุ้งเต็มฝ่ามือทั้งสอง ก่อนกรีดร้องโหยหวนอย่างเจ็บปวดและคับแค้นแสนสาหัส แล้วสติทั้งมวลของเธอก็ดับวูบลง
ฉันอยู่ที่ไหน...
เอมี่ลืมตาตื่นขึ้นมาในห้องสีขาวโพลน อบอวลไปด้วยกลิ่นน้ำยาสารเคมีเหมือนอยู่ในโรงพยาบาล หญิงสาวนอนนิ่งจ้องมองเพดานอยู่ครู่หนึ่ง รู้สึกมึนงงสับสนในสมองว่าที่นี่คือที่ไหน และไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง พอขยับแขนขาก็ต้องตกใจเมื่อพบว่าทั้งแขนและขาถูกพันธนาการไว้กับเตียงที่นอนอยู่ เมื่อเอียงหน้าไปดูถึงรู้ว่ามันเป็นเตียงนอนสำหรับผู้ป่วยในโรงพยาบาลจริงๆ
ฉันอยู่ในโรงพยาบาลเหรอ ฉันป่วยเป็นอะไร...ครุ่นคิดอย่างแตกตื่น
แอ๊ด....
เสียงประตูห้องน้ำด้านข้างเปิดออก ผู้ชายคนหนึ่งเดินถือผ้าขนหนูผืนเล็กออกมา สายตาอบอุ่นบนใบหน้าคมสันมองมาที่เธอ เขาเผยยิ้มให้
นิค...
ทันใดนั้นเอง เธอก็จำเรื่องราวที่ผ่านมาได้!
"นิค ใช่เธอจริงๆ ด้วย โอ้ ขอบคุณพระเจ้า เธอไม่เป็นไรใช่ไหม" เอมี่พยายามดิ้นรนลุกขึ้นนั่ง แต่ก็ติดเชือกผ้าที่รั้งร่างไว้กับเตียงนอน จึงทำได้เพียงผงกศีรษะขึ้นร่ำร้องอย่างแสนดีใจ
นิคเดินยิ้มเข้ามาหา เขานั่งลงข้างเตียง ยกผ้าขนหนูผืนน้อยเปียกหมาดๆ บรรจงแตะซับตามใบหน้าและลำคอให้เธอ สัมผัสของเขาอ่อนโยนนุ่มนวล
"เธอเพิ่งฟื้นจากเป็นลม นอนพักก่อนเถอะนะ อย่าเพิ่งลุกขึ้น ตอนที่ยังไม่รู้สึกตัว เธอดิ้นใหญ่เลย ถีบเตะโครมครามจนหมอต้องสั่งให้ตรึงเธอไว้กับเตียงแบบนี้"
เอมี่มองหน้าคนรักอย่างคลางแคลง เหตุการณ์ในห้องเช่าแจ่มชัดขึ้นมาในสมองแล้วตอนนี้ ก่อนหน้านั้นเธอจำได้ว่าเห็นนิคนอนจมกองเลือดอยู่ในอ้อมแขนเธอ แล้วร่างทั้งร่างของเขาก็ค่อยๆ ละลายกลายเป็นของเหลว เธอจำภาพนั้นได้ติดตา
"ตอบฉันมาก่อน เธอไม่...ไม่ได้เป็นอะไรใช่ไหม" หญิงสาวเบี่ยงหน้าหลบผ้าชุบน้ำจากมือเขา ถามคำถามที่ยังคาใจ คาดคั้นจะเอาคำตอบให้ได้ นิคสบตากับแฟนสาว นัยน์ตาคู่คมของเขาหมองลง
"อย่าห่วงฉันเลย ห่วงตัวเองให้เยอะๆ เถอะ ฉันเป็นห่วงเธอเหลือเกิน" นิคไม่ตอบคำถามตรงๆ แต่กลับโน้มตัวลงจุมพิตหน้าผากคนรัก แล้วแนบใบหน้ากระซิบแผ่วข้างหูเธอ
"เอมี่ ฉันรักเธอ จำไว้นะว่าฉันรักเธอเสมอ รักเท่าชีวิต"
หญิงสาวรู้สึกแปลกใจกับท่าทีของคนรัก เขายังไม่ตอบที่เธอถาม แต่ขณะนี้ก็เห็นเขาเป็นปกติดีนี่นะ ร่างสูงยังสง่าผึ่งผาย ใบหน้าคมสันมีเคราเขียวครึ้มบนกรามก็ไม่ได้ซูบตอบเผือดซีดเหมือนคนตายแบบนั้น หรือว่าภาพน่ากลัวทั้งหมดที่เคยเห็นตัวเองแค่ฝันไป เหตุการณ์เหล่านั้นเป็นเพียงแค่ฝันร้าย มันไม่ได้เกิดขึ้นจริง นึกได้แบบนั้นจึงถอนหายใจอย่างโล่งอก แต่ก็ยังอยากได้คำตอบชัดๆ จากปากเขาอยู่ดี
"เธอยังไม่ได้ตอบฉันเลย...เธอสบายดีใช่ไหม แล้วนี่มันเกิดอะไรขึ้นกับฉันกันแน่ จนฉันถึงกับเป็นลมต้องมานอนโรงพยาบาลแบบนี้ แล้ว...เมลล่ะ...หล่อนได้มาหาเราที่ห้องหรือเปล่า"
ฉุกใจคิดว่ามีเพื่อนสาวร่วมชะตากรรมอยู่ในฝันร้ายนั้นด้วย เอมี่สับสนงุนงง จำได้ว่าตัวเองขอร้องให้เมลานีมาหา แล้วหล่อนมาจริงหรือไม่ เหตุการณ์ต่อจากนั้นเป็นอย่างไร ไม่เข้าใจเลยจริงๆ
"ฉันอยู่นี่ เอมี่" พลันก็มีเสียงร้องทักดังมาจากหน้าประตูห้อง พร้อมกับร่างอวบอัดของสาวผิวสีหอบบางสิ่งเดินนวยนาดเข้ามาหา หล่อนเปิดยิ้มกว้างให้คนบนเตียง
"เธอฟื้นแล้ว ดีจริง" น้ำเสียงคนทักร่าเริงยินดี เอมี่ผงกศีรษะขึ้นมองเพื่อน ดีใจที่เห็นสาวผิวสีก็เป็นปกติดี ท่าทางตัวเองคงจะแค่ฝันไปเท่านั้น
"เกิดอะไรขึ้นกับฉัน เมล เธอมาหาเราที่ห้องใช่ไหม เราได้ทำพิธีไล่ปีศาจหรือเปล่า แล้วทำไมฉันมาอยู่ที่นี่"
แต่อยากจะให้แน่ใจในความคิดของตัวเอง คนนอนป่วยจึงรีบยิงคำถามรัวเป็นชุดใส่เพื่อนสาว เมลานีก้าวมายืนข้างนิคซึ่งถอนตัวมานั่งข้างเตียงตามเดิม หล่อนหุบยิ้มลง ไหวไหล่น้อยๆ
(มีต่อ)
เพลงล่าวิญญาณ (มนต์เพลงซาตาน) ตอนจบ
ตอนก่อนหน้า
https://ppantip.com/topic/37285169
https://ppantip.com/topic/37296799
https://ppantip.com/topic/37308257
https://ppantip.com/topic/37334078
https://ppantip.com/topic/37358986
https://ppantip.com/topic/37369749
https://ppantip.com/topic/37384961
https://ppantip.com/topic/37389225
โดย...ล. วิลิศมาหรา
เพล้ง!
"อ๊ากกก! "
หญิงสาวสะดุ้งสุดตัวกับเสียงร้องอย่างเจ็บปวดของมนุษย์ ที่ดังแทรกเสียงแตกกระจายของกีต้าร์ไม้ขึ้นมา พร้อมๆ กับร่างสีดำสูงทะมึนหน้าประตูครัวก็หายวับไปจากสายตา เธอเหลียวมองมันอย่างแปลกใจก่อนหันกลับไปมองทางเสียงร้องของมนุษย์ พลันก็ใจหายวาบ เสียงร้องนั่นมันดังมาจากในห้องนอน
"นิค!"
เอมี่ทิ้งขวานในมือโครม ถลันออกจากวงกลมผงถ่านไปที่ประตูห้องนอน กระชากมันเปิดออกก่อนผงะเบิกตาโพลง หัวใจแทบหยุดเต้นกับภาพที่ปรากฏตรงหน้า
"นิค...นิค เกิดอะไรขึ้น"
เธอผวาเข้าหาร่างโชกเลือดของคนรักที่กระเสื-อ-กกระสนดิ้นรนลงจากเตียงมานอนจมกองเลือดตัวเองอยู่บนพื้น เลือดสีแดงสดทะลักออกจากแผลเหวะหวะกลางหน้าอกของเขาอย่างน่าสยดสยอง มือข้างหนึ่งกุมบาดแผล อีกข้างยื่นมาข้างหน้าเหมือนขอความช่วยเหลือ
เอมี่ทรุดตัวลงกอดประคองคนรักไว้แน่น ตกใจกับเลือดที่ไหลพลั่กๆ ออกจากแผลราวท่อประปาแตก ต้องรีบห้ามเลือดให้กับเขาก่อน...เธอเหลียวหาสิ่งที่พอจะใช้ห้ามเลือดได้ ก่อนกระชากเอาผ้าปูที่นอนจากบนเตียงมาอุดหน้าอกให้ พลางละล่ำละลักถามแทบไม่เป็นภาษามนุษย์
"นิค...โธ่ นิค เกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ใครเป็นคนทำเธอ"
"อย่า...อย่า...ทำลายกีต้าร์...เอมี่ ฉันก็...ทำสัญญา...กับซาตาน"
เขาตอบกระท่อนกระแท่น เลือดข้นทะลักออกจากปากเป็นลิ่มๆ ตามจังหวะการพูด เอมี่ชาไปทั้งร่าง ตื่นตระหนกต่อสิ่งที่คนรักบอก แทบไม่เชื่อหูตัวเองในสิ่งที่ได้ยิน นิคก็แอบไปทำสัญญากับตาแก่นั่นเข้าแล้วเหรอ สัญญาอะไรกัน หรือว่า...พอนึกถึงสัญญาอีกแบบเธอก็ร้องถามดังลั่น ตัวเย็นวูบ
"อะไร...สัญญาอะไร ไม่...ไม่นะ ไม่จริง"
"สัญญา...กับซาตาน...สัญญาขายวิญญาณ...แลกกับฝีมือเล่นกีต้าร์ขั้นเทพ...แต่ถ้ากีต้าร์ถูกทำลายลงเมื่อไหร่...ฉันก็จะ ตะ...ตาย..ย"
แต่คำตอบของนิคก็ทำเธอแทบทรุด เขาแอบไปทำสัญญาแบบนั้นกับเจ้าของร้านขายของเก่าจริงๆ ชายหนุ่มมองหน้าสาวคนรัก สีหน้าแววตาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดทรมานและหวาดกลัว
"ไม่...เป็นไปไม่ได้...ไม่จริง เรากำลังจะทำลายอาถรรพ์กีต้าร์ได้แล้ว นิค...ฉันกำลังจะ...ชะ...ช่วยเธอ..."
"มันเป็นเกม...เอมี่ เกมของ...ซาตาน...มัน หลอก เรา..."
เสียงพูดอย่างเจ็บปวดของเขาขาดหายเป็นห้วงๆ ร่างอาบเลือดสะอึกติดกันหลายครั้ง ก่อนของเหลวสีแดงจะหลั่งทะลักออกมาท่วมปากคอจนเขาเปล่งเสียงพูดไม่ได้อีก จากนั้นมันยังทะลักออกจากทุกช่องทวารของร่างกาย กระทั่งทั้งร่างจมอยู่ในธารโลหิต ตาของเขาค่อยๆ หรี่ลงจนปิดสนิท
เอมี่เบิกตาโพลงจ้องมองร่างชุ่มเลือดของคนรัก ที่กำลังหลอมละลายกลายเป็นก้อนเหลวเละสีแดงข้นคลั่กอยู่ในอ้อมแขนตัวเองด้วยอาการตัวสั่นเทิ้ม
มันเป็นไปได้ยังไง ฉันไม่เชื่อ...
หญิงสาวร่ำร้องก้องอยู่เพียงในใจ ไม่ผ่านพ้นริมฝีปากออกมา ตะลึงจ้องก้อนเลือดซึ่งเคยเป็นร่างคนรัก ที่บัดนี้กลายเป็นเพียงน้ำสีแดงส่งกลิ่นคาวคลุ้งเต็มฝ่ามือทั้งสอง ก่อนกรีดร้องโหยหวนอย่างเจ็บปวดและคับแค้นแสนสาหัส แล้วสติทั้งมวลของเธอก็ดับวูบลง
ฉันอยู่ที่ไหน...
เอมี่ลืมตาตื่นขึ้นมาในห้องสีขาวโพลน อบอวลไปด้วยกลิ่นน้ำยาสารเคมีเหมือนอยู่ในโรงพยาบาล หญิงสาวนอนนิ่งจ้องมองเพดานอยู่ครู่หนึ่ง รู้สึกมึนงงสับสนในสมองว่าที่นี่คือที่ไหน และไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง พอขยับแขนขาก็ต้องตกใจเมื่อพบว่าทั้งแขนและขาถูกพันธนาการไว้กับเตียงที่นอนอยู่ เมื่อเอียงหน้าไปดูถึงรู้ว่ามันเป็นเตียงนอนสำหรับผู้ป่วยในโรงพยาบาลจริงๆ
ฉันอยู่ในโรงพยาบาลเหรอ ฉันป่วยเป็นอะไร...ครุ่นคิดอย่างแตกตื่น
แอ๊ด....
เสียงประตูห้องน้ำด้านข้างเปิดออก ผู้ชายคนหนึ่งเดินถือผ้าขนหนูผืนเล็กออกมา สายตาอบอุ่นบนใบหน้าคมสันมองมาที่เธอ เขาเผยยิ้มให้
นิค...
ทันใดนั้นเอง เธอก็จำเรื่องราวที่ผ่านมาได้!
"นิค ใช่เธอจริงๆ ด้วย โอ้ ขอบคุณพระเจ้า เธอไม่เป็นไรใช่ไหม" เอมี่พยายามดิ้นรนลุกขึ้นนั่ง แต่ก็ติดเชือกผ้าที่รั้งร่างไว้กับเตียงนอน จึงทำได้เพียงผงกศีรษะขึ้นร่ำร้องอย่างแสนดีใจ
นิคเดินยิ้มเข้ามาหา เขานั่งลงข้างเตียง ยกผ้าขนหนูผืนน้อยเปียกหมาดๆ บรรจงแตะซับตามใบหน้าและลำคอให้เธอ สัมผัสของเขาอ่อนโยนนุ่มนวล
"เธอเพิ่งฟื้นจากเป็นลม นอนพักก่อนเถอะนะ อย่าเพิ่งลุกขึ้น ตอนที่ยังไม่รู้สึกตัว เธอดิ้นใหญ่เลย ถีบเตะโครมครามจนหมอต้องสั่งให้ตรึงเธอไว้กับเตียงแบบนี้"
เอมี่มองหน้าคนรักอย่างคลางแคลง เหตุการณ์ในห้องเช่าแจ่มชัดขึ้นมาในสมองแล้วตอนนี้ ก่อนหน้านั้นเธอจำได้ว่าเห็นนิคนอนจมกองเลือดอยู่ในอ้อมแขนเธอ แล้วร่างทั้งร่างของเขาก็ค่อยๆ ละลายกลายเป็นของเหลว เธอจำภาพนั้นได้ติดตา
"ตอบฉันมาก่อน เธอไม่...ไม่ได้เป็นอะไรใช่ไหม" หญิงสาวเบี่ยงหน้าหลบผ้าชุบน้ำจากมือเขา ถามคำถามที่ยังคาใจ คาดคั้นจะเอาคำตอบให้ได้ นิคสบตากับแฟนสาว นัยน์ตาคู่คมของเขาหมองลง
"อย่าห่วงฉันเลย ห่วงตัวเองให้เยอะๆ เถอะ ฉันเป็นห่วงเธอเหลือเกิน" นิคไม่ตอบคำถามตรงๆ แต่กลับโน้มตัวลงจุมพิตหน้าผากคนรัก แล้วแนบใบหน้ากระซิบแผ่วข้างหูเธอ
"เอมี่ ฉันรักเธอ จำไว้นะว่าฉันรักเธอเสมอ รักเท่าชีวิต"
หญิงสาวรู้สึกแปลกใจกับท่าทีของคนรัก เขายังไม่ตอบที่เธอถาม แต่ขณะนี้ก็เห็นเขาเป็นปกติดีนี่นะ ร่างสูงยังสง่าผึ่งผาย ใบหน้าคมสันมีเคราเขียวครึ้มบนกรามก็ไม่ได้ซูบตอบเผือดซีดเหมือนคนตายแบบนั้น หรือว่าภาพน่ากลัวทั้งหมดที่เคยเห็นตัวเองแค่ฝันไป เหตุการณ์เหล่านั้นเป็นเพียงแค่ฝันร้าย มันไม่ได้เกิดขึ้นจริง นึกได้แบบนั้นจึงถอนหายใจอย่างโล่งอก แต่ก็ยังอยากได้คำตอบชัดๆ จากปากเขาอยู่ดี
"เธอยังไม่ได้ตอบฉันเลย...เธอสบายดีใช่ไหม แล้วนี่มันเกิดอะไรขึ้นกับฉันกันแน่ จนฉันถึงกับเป็นลมต้องมานอนโรงพยาบาลแบบนี้ แล้ว...เมลล่ะ...หล่อนได้มาหาเราที่ห้องหรือเปล่า"
ฉุกใจคิดว่ามีเพื่อนสาวร่วมชะตากรรมอยู่ในฝันร้ายนั้นด้วย เอมี่สับสนงุนงง จำได้ว่าตัวเองขอร้องให้เมลานีมาหา แล้วหล่อนมาจริงหรือไม่ เหตุการณ์ต่อจากนั้นเป็นอย่างไร ไม่เข้าใจเลยจริงๆ
"ฉันอยู่นี่ เอมี่" พลันก็มีเสียงร้องทักดังมาจากหน้าประตูห้อง พร้อมกับร่างอวบอัดของสาวผิวสีหอบบางสิ่งเดินนวยนาดเข้ามาหา หล่อนเปิดยิ้มกว้างให้คนบนเตียง
"เธอฟื้นแล้ว ดีจริง" น้ำเสียงคนทักร่าเริงยินดี เอมี่ผงกศีรษะขึ้นมองเพื่อน ดีใจที่เห็นสาวผิวสีก็เป็นปกติดี ท่าทางตัวเองคงจะแค่ฝันไปเท่านั้น
"เกิดอะไรขึ้นกับฉัน เมล เธอมาหาเราที่ห้องใช่ไหม เราได้ทำพิธีไล่ปีศาจหรือเปล่า แล้วทำไมฉันมาอยู่ที่นี่"
แต่อยากจะให้แน่ใจในความคิดของตัวเอง คนนอนป่วยจึงรีบยิงคำถามรัวเป็นชุดใส่เพื่อนสาว เมลานีก้าวมายืนข้างนิคซึ่งถอนตัวมานั่งข้างเตียงตามเดิม หล่อนหุบยิ้มลง ไหวไหล่น้อยๆ
(มีต่อ)