ใครไม่อยากอ่านก็ฟังเป็นคลิปเสียงได้ตามนี้เลยครับ

https://www.youtube.com/watch?v=VvGd3fJIikk



สวัสดีครับ มีเรื่องไร เล่า วันนี้มาตอนที่มีชื่อ ว่า กักตัวสยอง coviD 19

มันเป็นเรื่องราวสุดพิศวง ในช่วงเวลาที่คนกักตัวเอง เอาไว้ภายในห้อง เพื่อป้องกันการแพร่ระบาดของไวรัส โควิด19

เจ้าของห้อง 310 เขาเล่าว่า ในช่วงที่เขากักตัวเอง อยู่แต่ในห้องที่อพาร์ทเม้นท์แห่งหนึ่งในใจกลางเมือง ก.ท.ม

รูปแบบการใช้ชีวิตของเขานั้น ได้เปลี่ยนแปลงไปอย่างมาก จากเดิมที่เขาต้องออกจากห้องไปทำงานในเช้า

และกลับเข้ามาภายในห้องอีกที่หลังเลิกงานช่วงหัวค่ำๆ

ในช่วงแรกๆ ของการกักตัวมันก็ดีอยู่หรอก เขาได้ทั้งทำงานอดิเรก ต่อโมเดลกันพลา ดูหนัง ฟังเพลงเล่นเกมส์ หรืออ่านหนังสือ

ได้มีเวลาทำแต่ในสิ่งที่เขาชื่นชอบ

แต่พอเริ่มนานวันเข้า จากที่มันเคยสนุก เขาก็เริ่มชักจะเริ่มเบื่อ กับการที่ต้องใช้ชีวิตอยู่เพียงคนเดียว ภายในห้องแคบๆ

ทำอะไรซ้ำๆ วนไปเวียนมาอย่างไม่รู้ถึงจุดหมาย ของการกักตัว ว่าจะไปสิ้นสุดลงเมื่อไหร่ อีกทั้งบรรยากาศในบ้านเมืองรอบๆ

ตัวเขา มันก็เงียบสงบราวกับเป็นเมืองร้างและมีเพียง ตัวเขา คือสิ่งมีชีวิตเดียวที่เหลืออยู่ ภายในใจกลางของมหานครแห่งนี้

มันช่างเป็นเรื่องที่น่าเศร้า และ เหงา เปล่าเปลี่ยว เสียจริงๆ

แต่แล้วในวันหนึ่ง มันก็มีเสียง บางเสียงทำให้รู้ว่า ตัวเขานั้นไม่ได้มีชีวิตอยู่เพียงลำพัง แค่คนเดียวอีกต่อไป

ถึงแม้ว่า เสียงที่เขาได้ยินมานั้น มันจะเป็นแค่เพียง เสียงไอจากคนที่อยู่ข้างห้อง

เสียงไอที่ดังมาจากห้องข้างๆ มันทำให้เขารู้สึกว่าไม่ใช่ เขาแค่เพียงคนเดียวที่กำลังฝ่าวิกฤตนี้ อยู่ในอพาร์ทเม้นท์แห่งนี้

แต่พอมาในระยะหลังๆ เสียงไอนั้นมันก็ ไอดัง และบ่อยขึ้นไปเรื่อยๆ มันทำให้เขารู้สึกเป็นกังวลและชักจะเป็นห่วง

กับอาการไอของคนที่อยู่ข้างห้อง จนอดไม่ได้ที่จะพยาม ลองเคาะกำแพงห้อง แล้วถามถึงอาการป่วยคนที่อยู่ข้างห้อง

“คุณครับ คุณเป็นอะไรรึเปล่าครับ .....................

แต่เขาก็ไม่เคยได้รับเสียงอะไรตอบกลับมาเลย



จนกระทั่งกลางดึกคืนนั้น เขาก็ต้องตกใจตื่นขึ้นมา เพราะเสียงไอ เสียงไอนั้นมันดังขึ้น ดังบ่อยขึ้นไปเรื่อยๆ

และไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลงไปได้เลย

                                         ..............

ด้วยความที่เป็นห่วง เขา จึงตัดสินใจว่าจะไปสอบถามอาการของคนที่อยู่ข้างห้องดูสักหน่อยเพื่อว่าตัวเขาช่วยเหลืออะไรบ้าง

         เขาเดินออกจากห้องในกลางดึกคืนนั้น ไปหยุดยืนอยู่ที่หน้าประตูห้อง 311 เสียงไอก็ได้เงียบหายไป......พอดี

มันยิ่งทำให้เขายิ่งรู้สึกใจคอไม่ค่อยจะดี กลัวว่าคนที่อยู่ข้างในห้อง จะเป็นอะไรไป

เขาจึงตัดสินใจทุบๆ ทุบๆ ประตูห้อง และร้องเรียกตะโกนเรียก

“คุณครับ คุณ คุณ คุณเป็นอะไรรึเปล่าครับ”

......................................................................

ไม่มีเสียงอะไรตอบกลับมาหาเขา

แต่สักครู่หนึ่ง........................................

ประตูห้อง มันก็ค่อยๆ ถูกแง้มเปิดออกมาเล็กน้อย!!!!!!!!!!!!!!!



เขามองเข้าไปลอดผ่านช่องบานประตูที่เปิดออกมา หลังประตูบานนั้น มันเป็นผู้หญิง ที่สวมชุดนอนสีขาว

แต่มันเปรอะไปด้วยเลือด ใบหน้าของเธอขาวซีดอิดโรย และยังมีขอบตาที่ดำคล้ำ

ยืนจ้องมองตัวเขาลอดผ่านออกมาจากบานประตู

ตัวเขาได้แต่ยืนมองอย่างนิ่งๆ ไม่มีคำถามจะพูดคุยอะไรกับผู้หญิงคนนั้น จนกระทั่งประตูห้องมันก็ได้ถูกเปิดออกจนสุด

หญิงสาวคนนั้นเธอก็ได้แผดร้องแล้ว ไอออกมา นอกจากเสียงไอที่ดังออกมาแล้ว มันก็ยังมีเลือด!!!!!!!!!!!!!

พุ่งสาดกระเด็นมาใส่ที่ใบหน้าของเขา

!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!



เรื่องราวของหญิงสาวภายในห้อง สามหนึ่งหนึ่ง เธอเป็นพนักงานในบริษัทออฟฟิศ แห่งหนึ่ง

โดยปกติในช่วงก่อนที่จะมีการระบาดของไวรัสเธอก็จะออกไปทำงานในช่วงหัวค่ำ

และจะกลับเข้ามาที่ห้องอีกที่ก็ในตอนเช้า และด้วยตัวเธอนั้นมีปัญหาทางด้านสุขภาพร่างกายเกี่ยวกับ

ระบบทางเดินหายใจ มิหนำซ้ำ ที่ทำงานของเธอ ก็อยู่ในใจกลางเมือง ก.ท.ม ที่มีปัญหาเรื่องฝุ่น PM 2.5

ก็ยังไม่ได้รับการแก้ไขแต่อย่างใดและฝุ่นนี้เองมันจึงส่งผลกระทบ ทำให้ระบบทางเดินหายใจ

ของเธอยิ่งแย่ลงไปในทุกๆ วัน ที่ต้องออกไปทำงาน

เธอเริ่มมีอาการไอบ่อยขึ้นการหายใจก็ติดๆ ขัดๆ จนสุดท้ายเธอก็ได้ไปหาหมอและลางาน กลับมาพักรักษาตัวอยู่แต่ในห้อง

ในช่วงที่พักรักษาตัวอยู่แต่ในห้องทุกวัน อาการไอของเธอก็ดูจะไม่ค่อยดีขึ้นเท่าไรนัก เธอไอติดต่อกันบ่อยๆ ขึ้น กว่าที่จะหยุดไอได้

ก็คือต้องนอนหลับไปเท่านั้นเอง แต่ก็มีอยู่บ่อยครั้ง เมื่อเธอหลับลงไปแล้ว ก็ยังตื่นขึ้นมาไอกลางดึกอยู่เป็น ประจำ

มันทำให้เธอถึงกับนอนไม่ค่อยเต็มอิ่มร่างกายก็อิดโรยมากยิ่งขึ้นไปทุกวัน



จนกระทั่ง กลางดึกคืนหนึ่งเธอตื่นขึ้นมา แล้วไอ ไอหนักมากๆ ไอ จนถึงขนาดมีเลือดปะปนออกมา

ปัง ปัง ปัง!!!!! เสียงเคาะประตูห้องของเธอมันดังขึ้น

เธอก็คิดว่าคนที่อยู่ห้องข้างๆ ............ อาจจะรู้สึกรำคาญเสียงไอ ของเธอ

เธอจึงพยามฝืนกลั้นอาการไอของเธอ แล้วเดินลุกขึ้นไปเปิดประตู

เธอค่อยๆ เปิดบานประตูแง้มออกไปมอง แต่มันมองเห็นอะไรไม่ได้ชัดเจนมากนัก เธอจึงตัดสินใจเปิดบานประตูออกไปให้จนสุด

แต่อาการไอ มันก็สุดฝืนที่จะกลั้นเธอจึงได้แพดเสียงแล้ว ไอ ไอ จนมีเลือดปะปนกระเด็นออกมา

เมื่อเสียงไอ เงียบสงบลงไป สิ่งที่เธอได้พบเห็นอยู่ตรงหน้าประตู มันมีความว่างเปล่าไม่มีใครเลยสักคน

แล้วใครกันละ?????????????     ที่มาเคาะประตู ห้องของเธอ

แอดดดดดด แอดดดด เสียงประตูห้องด้านข้างมันกำลังเปิดออก เธอจึงเดินตามเสียงนั้นไป และไปหยุดอยู่ที่หน้าประตูห้อง310

ประตูห้องมันก็ค่อยๆ ถูกเปิดออกอย่างช้าๆ เธอได้แต่ยืนก้มหน้าก้มตา แล้ว พูดออกไปว่า

“ขอโทษด้วยนะค่ะ ไอ ไอ ที่ไอเสียงดัง...รบกวน ขอโทษด้วยคะ ขอโทษด้วยจริงๆ”



                           ....................................................................

ไม่มีเสียงอะไรตอบกลับออกมาจาก ภายในห้อง

เธอก็ได้ค่อยๆ เงยหน้าขึ้น เหลือบตา มองเข้าไปภายในห้อง จึงได้มองเห็น ปลายเท้าคู่หนึ่ง แล้วใช้สายตาค่อยๆ

มองไล่ขึ้นไปจากเท้าที่กำลังลอยอยู่ไล่ขึ้นไป จนมาหยุดอยู่ที่ตรงใบหน้า ตัวของเธอเองในตอนนั้นเหมือนกำลังต้องมนต์

สะกดอะไรอยู่ ดวงตาที่เบิกโพลง สีขาวขุ่น จากชายข้างห้องที่กำลังจ้องมองเธออยู่นั้น สายตาที่มองลงมานั้น

มันไม่ได้ถูกมองลงมา อย่างเป็นมิตรไมตรีเท่าไรนัก แต่มันเป็นการมองลงมาเพื่อสื่อสารถึงความเจ็บปวดและทุกทรมาน

จากการขาดอากาศหายใจ ชายห้อง310 เขาได้ผูกคอตาย อยู่ภายในห้องมากี่วันแล้วก็ไม่มีใครรู้...................................

และนั้น มันก็คือคำตอบที่เงียบ............สนิท



หลังจากเหตุการณ์นั้นผ่านไป เธอจึงได้มารู้ทีหลังว่า ผู้ชายที่อยู่ห้อง310นั้น เขาป่วยเป็นโรคซึมเศร้า

และด้วยสภาพบรรยากาศบ้านเมืองในตอนนี้

มันก็ยิ่งทำให้สภาวะจิตใจของผู้ป่วย นั้นแย่ลงไปอีก..................เขาจึงตัดสินใจทำจบชีวิตของตัวเองไปแบบนั้น



ถ้าคุณกำลังกักตัวอยู่ที่บ้าน ดอนโด หรือ อพาร์ทเม้นท์ ก็ดี นอกจากจะต้องดูแลรักษาสุขภาพกายให้ดีแล้ว

สุขภาพของจิตใจนั้นก็สำคัญ

ถ้าคุณมีทั้งสุขภาพกายและสุขภาพจิตใจที่ดีแล้ว ก็อย่าลืมแบ่งปัน เป็นกำลังใจให้กับคนที่อยู่รอบๆ ตัวเรากันด้วยนะครับ



 มีเรื่องไรเล่า ก็ขอเป็นกำลังใจให้กับทุกๆ คนผ่านพ้นวิกฤตนี้ไปให้ได้นะครับ