ฝนตกในกรุงเทพฯ เหมือนจะสร้างความทุกข์ให้กับผู้คนที่กำลังหมายมั่นว่าจะกลับบ้าน โชคดีที่ผมลงรถเมล์มาก่อนที่ฝนจะกระหน่ำลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา ความหิวพาผมมาร้านประจำหน้าปากซอยที่พัก
ป้าคนขายอาหารตามสั่ง ไม่รู้ว่าหล่อนเกลียดรายการที่ออกอากาศพร้อมกันทุกช่องเพียงไหน ผมไม่เคยถาม ยามนี้ได้แต่นั่งรอข้าวหมูผัดพริกไข่ดาวอย่างใจจดใจจ่อ เสียงหล่อนบ่นด่าทอทุกประเด็นที่ได้ยินจากโทรทัศน์ ยิ่งเรื่องเศรษฐกิจ ข้าวของแพงดูทีหล่อนจะเดือดดาลกว่าเรื่องอื่น ๆ
ลูกค้าสองรายเรียกเก็บเงินแล้วออกไป ลูกจ้างชาวพม่ามาเก็บจานและส่งยิ้มหวานให้ผมเหมือนเคย นั่นลูกค้าอีกห้ารายกำลังสร้างความอลหม่านให้กับแม่ค้าร่างท้วมที่ชี้แจงให้พวกเขาจดรายการอาหารใส่กระดาษเล็ก ๆ บนโต๊ะ มันเป็นสิ่งที่ผมและเด็กสาวอีกคนที่อยู่แฟลตเดียวแต่นั่งโต๊ะข้าง ๆ กันไม่ได้ทำเพราะตอนนั้นคนไม่เยอะ

เมื่อตัดเข้าช่องรายการปกติเป็นรายการเล่าข่าวบันเทิงโดยพิธีกรกึ่งหญิงหนึ่งนายและพิธีกรสาวสวยอีกหนึ่งนาง เอาเรื่องสารพัดของดารานักร้องแะคนมีชื่เสียงในวงสังคมที่พบเจอในโซเชียลมีเดียมาเล่าอย่างสนุกสนาน ไม่รู้ว่าใส่สีตีข่าวไปขนาดไหน ป้าคนขายดูหล่อนจะมีความสุขมากขึ้น เพราะได้ยินเสียงหล่อนหัวเราะถี่ ๆ บางเรื่องราวก็เหมือนมีดาราบางคนได้รับความเสียหายไปไม่น้อยแต่ทั้งสองก็ออกตัวเป็นระยะ ๆ ถึงสิ่งที่ตัวเองพูดนั้นว่าพวกเธอไม่ได้เป็นคนเริ่มทุกที
นักศึกษานิติรามคำแหงอย่างผม นึกถึงสิ่งที่เรียกว่าความรับผิดชอบที่พวกเธอควรจะต้องตระหนัก คิดต่อไปว่าถ้าฟ้องร้องกันจริง ๆ พวกเธอจะพิสูจน์ไม่ได้เลยว่าพวกเธอไม่ต้องรับผิด เด็กพม่าเอาข้าวมาส่ง
“ผมสั่งหมูผัดพริก ไม่ได้สั่งกุ้งผัดพริกครับป้า”
ผมตะโกนบอกป้าคนขาย หล่อนตะโกนมาขณะยังยืนอยู่หน้าเตาแต่สายตายังจ้องมองโทรทัศน์
“อ้าวลืม ลูกค้ามันเยอะ ตกลงจะกินหรือไม่กิน ไม่กินจะให้โต๊ะอื่น”
เด็กสาวคนนั้นมองมาที่ผมคงลุ้นให้ผมปฏิเสธกุ้งผัดพริกแกงไข่ดาวล่ะสิ
ใบหน้าเธอบอกทั้งผิดหวังและหิว เมื่อผมรับมันมาในราคาที่ต้องจ่ายแพงขึ้นสิบบาท  
สิบบาทมันไม่มากหรอกนักหรอกไอ้ความรับผิดชอบนี่ ผมคิดในใจ


หมายเหต - ผมตัดคำและบรรทัดให้อ่านง่ายขึ้นนะครับ