มองดาวน้อยลอยเลื่อนเกลื่อนห้วงหาว
ระย้าพราวระยิบกระพริบไหว
คืนข้างแรมแต้มแต่งแสงอำไพ
ฟากฟ้าไกลงามจรัสรัชนี

สายลมริ้วพลิ้วแผ่วดังแว่วหวิว
เย็นต้องผิวสัมผัสยากปัดหนี
สอดแขนก่ายกระชับทรวงห้วงฤดี
ยามราตรีหนาวหนักขาดรักเคียง

ขอบฟ้าโค้งกว้างใหญ่ดูไกลโพ้น
อยากตะโกนข้ามไปให้สุดเสียง
ว่าคิดถึงเกินถ้อยจะร้อยเรียง
สุดสำเนียงเพียงหวังดังถึงเธอ

ได้ยินไหมเสียงใจร่ำไห้ถึง
ห่วงคำนึงตรึงติดสนิทเสนอ
กาลเวลาเคลื่อนคล้อยยังคอยเจอ
มั่นเสมอตราบชีวินฉันสิ้นลม...

“สนันท์ยา”