ทำไมเราพยายามทำทุกๆอย่างให้ตัวเองไม่มีเวลาว่างมากพอที่จะฟุ้งซ่าน แต่มันก็ช่วยเยียวยาเราได้น้อยมากเลย เฮ้อออ โดนทิ้งมันเจ็บขนาดนี้เลยเหรอวะ ถามตัวเองทุกวัน? ทั้งๆที่หาคำตอบไปก็ไม่รู้ว่าสรุปเราไม่ดีพอ หรือมันไม่รู้จักพอกันแน่ โทษตัวเองไปชีวิตก็ไม่มีดีไรขึ้นเลย ยังคงรัก ยังคงคิดถึง แต่ให้กลับไป คงไม่แล้วล่ะ อยู่ในจุดที่ใจแข็งมากพอ เป็นควายในร่างคนมันไม่โอเคหว่ะ คำตอบที่ดีที่สุดคงเป็นเวลา.. เวลาคงทำให้เราดีขึ้นเรื่อยๆเอง เบสิคสุดๆ แต่มันนานไปมั้ย? อยากร่าเริงเหมือนเดิมแล้ว คิดถึงรอยยิ้มกว้างๆของตัวเอง คิดถึงตัวเองคนเดิมที่ติ๊งต๊องชอบเล่นมุขเกรียนๆ คิดถึงเสียงหัวเราะที่ขำทีไม่แคร์ใคร กลับมาเถอะนะ.. "ตัวฉัน"

              ถ้าเปรียบชีวิตเป็นเหมือนเกมเศรษฐีก็คงจะ มีตัวช่วย จะก้าวเร็วขึ้นก็ได้ หรือถอยหลังกลับไปให้มีเวลาฉุกคิดก็ยังดี หรือมีรางวัลพิเศษ เราก็คิดนะว่าเรากำลังเหงามากไปหรือเปลา เพราะ ความเคยชินที่เคยมีเขาอยู่ในชีวิตใช่ไหม รู้สึกสูญเสียอะไรไปกระทันหันเลยตั้งหลักไม่ทัน หลายคนบอกว่าถ้ายังพยุงตัวเองไม่ไหว อย่าเอาใครเขาเข้ามาลำบากด้วย แต่เราว่าเราพยุงตัวเองไม่ได้จริงๆ เรามักขอความช่วยเหลือจากเพื่อนๆเสมอ จนเพื่อนก็คงเหนื่อยใจกับเรา เป็นห่วงเรา ไม่สบายใจ แต่ เพราะ มีพวกแกฉันจึงรู้สึกอยากพยุงตัวเองนะ พยุงตัวเองไปหาคนที่รักฉัน เพราะ ครอบครัวก็ไม่ได้รู้ว่าฉันใจหักมา555 ใจหักขาเลยเดินไม่ไหว และที่เหนื่อยด้วยคือต้องยิ้ม และร่าเริงให้คนอื่นดู เหมือนทุกอย่างยังคงปกติ ทั้งๆที่น้ำตามันเอ่อจนจะท่วมออกมา ต้องเข้มแข็งทั้งๆที่ไม่ไหว ต้องปกติเพื่อให้คนที่ไม่รู้สบายใจ ต้องอีกนานไหม.. เวลา

             เราเชื่อว่าใครหลายคนก็คงเคยเป็นเหมือนเรา แล้วใครอีกหลายคนก็ผ่านไปแล้ว เจอความสุขที่ดีกว่าข้างหน้า แล้วเราก็หวังว่าเราจะผ่านไปโดยเร็ว และทางข้างหน้าคงสุขกว่าเคย